آمستردام و چارلی ابدو

شهره آرام:
اتوبوس را سوار میشوم. شهر شلوغ است. به تظاهراتی در آمستردام، علیه ترور ریچارد ابدو و همکارانش در فرانسه میروم. دلهره دارم. دلهره ای حاصل ازشرکت در تجمع اعتراضی ده سال پیش در ارتباط با ترور کارگردان هلندی که در فیلمی اسلام را به سخره کشیده بود. آن سال و آن شب، ترس و وحشت در فضا موج میزد و احساس نا امنی به راحتی ملموس بود. به کنسولگری فرانسه میرسم. جمعیت زیادی آنجاست، اما فضا، با ده سال پیش تفاوت بزرگی دارد. به دو نفر که پلاکاردهائی با مضمون علیه فاشیسم و زنده باد سوسیالیسم، در دستشان است نزدیک میشوم. وارد گفتگو میشویم. یکی سوسیالیست و دیگری طرفدار نسبیت فرهنگی، نفر دوم میگوید پلاکاردی نبود و من هم این پلاکارد را برای بدست گرفتن انتخاب کردم. مرد جوانی به ما نزدیک میشود، میگوید ژورنالیست روزنامه trouw است. باندرول قرمزی که در دست دارم، توجه اش را جلب کرده. میپرسد روی باندرول قرمزت چی نوشته، میگم: آزادی، برابری. سئوالاتی میپرسد در مورد انکار هولوکاست توسط اسلامیستها و مشروط کردن و محدودیت آزادی. و من جواب میدهم که آزادی مشروط و محدود دیگر آزادی نیست. از ایران و اینکه سالهاست ما اسلام در قدرت رو تجربه کردیم و از سهیل عربی میگم. همه رو با دقت یادداشت میکند. به صحبتهای من و کسی که میگه سوسیالیسته، بیشتر از نفر سوم سمپاتی داره.

به میدان دام میرسیم. مملو از جمعیت است. اعلام میکنند ۱۸۰۰۰ نفر هستیم و این رقم تنها مربوط به آمستردام است. با دیدن مجری برنامه که زن جوانی است از سازمانهای مذهبی خارجی، فکر میکنم چرا این انتخاب؟ سخنران اول زن نویسنده ای است که با زنده باد طنز، زنده باد چارلی ابدو و یاد theo van gogh و اینکه ایکاش لازم نبود امروز اینجا باشیم، شروع میکند. نخست وزیر و شهردار از اینکه آزادی عقیده هسته اصلی آزادی واقعی است، تنفر و خشونت اجازه ندارد پیروز شود و اجازه نمیدهیم ترس بر ما حکومت کند، حرف میزنند. بر خلاف ده سال پیش دیگر زیاد از دمکراسیشان نمی گویند.

آنچه مسلم است و میتوان گفت مردم در این تظاهرات و تظاهراتهای پاریس و سایر کشورها نشان دادند که علیه نیروهای اسلامی هستند، اما دولت هلند و دول اروپائی هنوز قصد مماشات با جریانات اسلامی را دارند. این را سخنان رئیس جمهور فرانسه با بیان اینکه “این اسلام نیست” تائید میکند. فردایش در روزنامه ها و وب سایتهای خبریشان اعلام کردند، مسلمانان ساکن هلند آکسیونی به نام، این اسلام من نیست، فراخوان داده اند. اما همین خود نشان می دهد که اسلامیون تحت فشار قرار گرفته اند. اما مهمتر از همه، این تجربه میگوید؛ مردم متمدن هلند و دنیا امروز اسلام سیاسی را خوب میشناسند و دیگر از اینها نمیترسند و این را به دولتهایشان هم تحمیل کرده اند. اگر امروز رئیس جمهور هلند میگوید” دستهایتان از آزادی ما کوتاه” و ” آزادی عقیده هسته اصلی آزادی واقعی است” از سر دیدن سیل عظیمی از مردم متمدن علیه تروریسم اسلامی و در دفاع از نقد مذهب و آزادی بیان در خیابان هاست.

اینرا اعتراض در آمستردام بخوبی و آشکارا بنمایش گذاشت.