وعده دولت روحانی، سونامی بیکاری

شهلا دانشفر:
روحانی وعده تغییر صد روزه معیشت به مردم میدهد و علی طیب نیا وزیر امور اقتصادی و دارایی او از در راه بودن سونامی ۸ و نیم میلیون نفری بیکاری خبر میدهد. طیب نیا از حدود ۵ میلیون نفر جوان فارغ التحصل از دانشگاه ها که به زودی وارد بازار کار میشوند و سه و نیم میلیون بیکار موجود سخن میگوید. او از سونامی تاریخی بیکاری و ابعاد بیسابقه وارد شدن نیروی جوان و جویای کار در بازار نسبت به صد سال گذشته سخن میگوید. او از سیل بیکاری و خرابی آن در خانواده ها به عنوان یک بحران برای جوانان نام میبرد و اشاره بر این دارد که کمتر خانواده ایست که حداقل یکنفر بیکار در آن وجود نداشته باشد و بالاخره اینکه موضوع بیکاری را یکی از چالش های مهم دولتشان میخواند. آمار او طبعا تمام حقیقت را بیان نمیکند. جمعیت عظیم میلیونی زنان خانه دار اصلا جایی در این آمار ندارند. بسیاری از مشاغل چون دستفروشی، کارهای موقت، مشاغل فصلی، کارهای خانگی و غیره اصلا در این محاسبات منظور نیستند، بعلاوه اینکه با ورشکستگی هر روزه کارخانجات و بیکارسازیهای گسترده هر روز بر جمعیت بیکاران افزوده میشود.
ابعاد بیکاری و سونامی ای که طیب نیا از آن سخن میگوید به اینها خلاصه نمیشود، بلکه بحث بر سر اقتصاد فروپاشیده رژیم اسلامی و مخمصه ایست که در آن گیر کرده اند. از جمله “طرح هدفمند کردن یارانه ها” که قرار است جبران خزانه خالی شان را بکند، روی دستشان مانده است. طیب نیا در گفتگویی در رابطه با همین موضوع میگوید: “پول یارانه ها در زندگی بسیاری از مردم ایران وارد شده و آنها این پول را جزء سبد هزینه درآمدی خود به حساب آورده اند و به همین دلیل قطعا پرداخت نقدی یارانه ها ادامه خواهد داشت.” او با این سخنان در واقع دارد از فشار فضای اعتراضی جامعه علیه فقر و گرانی و اینکه هم اکنون هفتاد میلیون طلبکار دولت هستند، سخن میگوید. طیب نیا همانجا به کسری ۸۰ هزار میلیارد تومانی در بودجه سال ۹۲ برای اجرای طرح “هدفمند کردن یارانه ها” اشاره کرده و به گفته خودشان چشم امید دولت به افزایش حامل های انرژی است. اینجاست که پرده از روی گفته طیب نیا و سونامی ۸ و نیم میلیونی که در راه است، بر داشته میشود. همه بحث بر سر به آخر رساندن “طرح هدفمند کردن یارانه ها” یعنی طرحهای ریاضت اقتصادی شان است. بحث بر سر افزایش بیشتر قیمت ها و چند برابر شدن آنهاست و در نتیجه بحث بر سر به ورشکستگی کشیده شدن کارخانجات بیشتر و بیکارسازی های بیشتراست. اینجاست که ابعاد سونامی بیکاری ای که طیب نیا چنین هراسناک هشدارش میدهد، بیشتر بر ملا میشود. به عبارت دیگر اینست مضمون واقعی وعده صد روزه روحانی برای تغییر معیشت مردم. در واقع طیب نیا دارد از آشی که برای کارگران و کل جامعه پخته اند و هراس و وحشتشان از سیلی که در راه است سخن میگوید.
بدین ترتیب در حالی که روحانی وعده تغییر صد روزه معیشت مردم را میدهد، طیب نیا وزیر اقتصاد جمهوری اسلامی حرف آخر را زده و از غیر ممکن بودن حل مشکلات اقتصادی در ایران سخن میگوید و مشکلات اقتصادی در ایران را ریشه ای دانسته و بهبود آنرا در بازه ای سه تا چهار ساله ممکن میداند.
لب همه این سخنان دعوت کارگران و مردم به “جهاد اقتصادی” ولی فقیه شان و فقر و فلاکت بیشتر برای مردم است. دعوت به انتظار و نابودی میلیونها مردم در زیر سونامی بیکاری هاست و اینها همه مضمون تبلیغات کثیف طیفی از ملی اسلامی ها و جریاناتی چون اکثریتی و توده ایها و رسانه هایی نظیر بی بی سی و صدای امریکا ست. چون کل نظام را در خطر می بینند.
به عبارت روشنتر این سناریوی دولت “تدبیر و امید” روحانی برای مردم است. سناریویی که ترس و هراس از آن و عواقب اجتماعی اش از همین الان آنها را در مقابل یکدیگر و به نتاقض گویی انداخته است. برای جلو بردن این سناریو کابینه امنیتی شان را نیز بخوبی حدادی کرده اند. برای اجرایی کردن این سیاست در کنار لبخند ها و وعده های بنفششان در همین مدت اعدام ها شدت گرفته و فشار بر روی زندانیان سیاسی بالا گرفته است. گشت های ارشادشان فعالانه مشغولند و حمله به مهمانی ها و دستگیری دختران و پسران جوان و غیره همچنان در جریان است. حمله به ماهواره ها نیز در دستور است.
خلاصه کلام اینکه طیب نیا درست میگوید سونامی بیکاری و اضافه کنم نه فقط این بلکه سونامی فقر و گرسنگی بیشتر یک چالش بزرگ دولت روحانی است و همه شواهد به روشنی نشان میدهد که در برابر این شرایط کارگران و مردم ساکن نمی مانند. این را اعتراضات هر روزه کارگران و جنگ هر روزه دختران و پسران جوان در خیابان در مقابل قوانین ارتجاعی اسلامی به روشنی دارد بیان میکند. وحشت دولت روحانی و وزیر اقتصادی طیب نیا از چنین شرایطی است و نگاهی به این اوضاع بار دیگر بر این حقیقت تاکید دارد که فروپاشی اقتصادی رژیم اسلامی علاج پذیر نیست. و در سر پروراندن هر گونه طرح و نقشه اقتصادی برای نجات از این وضعیت خواب و خیالی بیش نیست.
در این میان نکته مهم برای ما کارگران و ما مردم گسترش اعتراضاتمان در سطحی سراسری است. بار دیگر پاسخ طرحهای “هدفمند کردن یارانه ها” یشان را با جنبش سراسری نپرداختن قبض ها بدهیم. در برابر دولتی که برای پر کردن خزانه خالی اش، زندگی و معیشت ما کارگران و مردم را نشانه رفته است، خواستار افزایش فوری دستمزدها شویم و جنبش سراسری خود برای این خواست را به جلو بریم. با صفی متحد در برابر سونامی فقر و گرسنگی و بیکاری بایستیم و به تدارک اعتصابات سراسری برویم.