روز پنجشنبه ۱۴ فروردین وجود منحوس حسینعلی نیری، قاضی شرع اعدامهای تابستان ۱۳۶۷ و عضو “هیئت مرگ” که حکم به اعدام هزاران تن از زندانیان سیاسی داده بود از صحنه زمین پاک شد.
این جلاد بهعنوان حاکم شرع همراه با مرتضی اشراقی (دادستان وقت تهران)، ابراهیم رئیسی (معاون وقت دادستان) و مصطفی پورمحمدی (نماینده وقت وزارت اطلاعات در زندان اوین)، چهار مقام قضایی و چهره اصلی “هیئت مرگ” در تابستان سال ۱۳۶۷ بودند. این هیئت با فرمان خمینی، هزاران زندانی سیاسی را که در حال گذراندن دوران حبس خود در زندانها بودند، دوباره “محاکمه” و به اتهامهای سیاسی اعدام کردند.
نیری جلاد نیز در مقام قاضی مرگ برای حفظ حاکمیت نکبت اسلامی، همه جنایتپیشگی شخصی و ذاتی اسلامیاش را به کار گرفت و در همدستی با دیگر قاتلان حکومت اسلامی جویبار خون جاری کرد و بیرحمانه دهها هزار نفر، عموماً از میان جوانان را به خون کشید تا حکومت جانیان میلیارد بر جنازه عزیزانمان زوزه مرگ سر دهند؛ تا فاسدترین، بیرحمترین و قاتلترین حکومتعصر حاضر سرپا بماند و زندگی مردم را با شدت هرچهتمامتر به ورطه نابودی و تباهی بکشاند.
نیری مُرد و حکومتی که برایش اینهمه جنایت کرد نیز حالوروز خوبی ندارد. جمهوری اسلامی همچون کشتیای شکسته در تلاطم یک دریای توفانی به اینسو و آن سو در نوسان است. حکومتی که دهها هزار نفر را کُشت و زندگی دهها میلیون نفر را به جهنم مبدل کرد، حالا اسیر خشم مردمی است که از دل این کثافتخانهای که ساخته، سر بهسوی آزادی و انسانیت برگردانده و برای جامعهای مبارزه میکنند که قتل و جنایت و اعدام در آن برای همیشه محو و نابود شود.
نیریها هر چه کردند، اما نتوانستند امید به تغییر و زندگی بهتر را از رؤیا و عمل روزمره مردم پاک کنند. نیری جلاد مُرد، اما حکومت اسلامی جنایتکار هنوز سرنگون نشده است. ما مردم بر گور نیری خونخوار رقص شادی بر پا میکنیم و همزمان عهد میبندیم که با متحقق کردن زیباترین آرمانهای بشری دل همه خانوادههای جانباخته و همه مردم ایران که زندگی در باتلاق حکومت اسلامی را به چشم دیدهاند شاد کنیم. مرگ نیری جلاد را به مرگ حکومت اسلامی پیوند میزنیم. میجنگیم و هرگز نه فراموش میکنیم و نه میبخشیم. جهانی میسازیم که زیبایی و خوشبختی سرود زندگی باشد.