حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
شهلا دانشفر
از ۲۹ خرداد ماه دهها هزار کارگر پیمانی پروژه ای نفت وارد اعتصاب شدند. بخشی از این کارگران با تحمیل یکسری از مطالبات خود از جمله افزایش دوبرابری دستمزدها و بیست روز کار و ده روز مرخصی به سر کار بازگشته اند. اما بنا بر خبرها اینها شاید فقط یک پنجم از کارگران اعتصابی باشند که سرکار بازگشته اند، بدنه بزرگ این کارگران همچنان در اعتصاب بسر میبرند. نکته اینجاست که امروز در کنار اعتصاب شاید سربلند کردن مجامع عمومی کارگران نفتی هستیم. یک نمونه درخشانش را در استان چهارمحال بختیاری شاهد بودیم که در آن کارگران اعتصابی در سطح یک استان در هفشجان جمع شدند و بر ادامه اعتصاب تا رسیدن به خواستهایشان تاکید کردند.
همانطور که قبلا نیز نوشته ام اعتصاب در نفت فقط محدود به اعتصاب کارگران پیمانی نبوده است. بلکه در این مدت کارگران قرارداد موقت، کارگران حجمی، کارکنان رسمی نیز بر سر مسائل مختلفی در اعتراض بوده و هنوز نیز پیگیر مطالباتشان هستند. همه این اعتراضات نیز بطور واقعی یک محور واحد دارند آنهم خواست برچیده شدن بساط پیمانکاران چپاولگر و لغو قوانین برده وار مناطق ویژه اقتصادی است. این چنین است که این بار این کارگران نفت هستند که با قدرت هزاران نفره خود دارند کل ساختارهای سیاسی و اقتصادی حاکم را به چالش میکشند و این خود یک نقطه عطف مهم در جنبش کارگری و در کل اوضاع سیاسی جامعه است. از همین رو اعتصاب سراسری کارگران پروژه ای نفت و گسترش دامنه اش به بخش های دیگر به نقطه امیدی در دل مردم تبدیل شده و تمام توجه ها را بخود جلب کرده است.
واقعیت اینست که تا همین جا مبارزات کارگران نفت دستاوردهای مهمی برای این کارگران و کل جنبش کارگری داشته است. مهمترین دستاورد آن زدن ضربه محکمی به بساط پیمانکاران مفتخور و قوانین یا در واقع بی قانونی “مناطق ویژه اقتصادی” و فضای امنیتی حاکم بر مراکز نفتی و جاری شدن خونی جدید در شریان فضای اعتراضی کل جامعه بوده است. از جمله از آنجا که بخش عظیمی از بخش های مختلف کارگری عینا با همین معضلات روبرویند، تاثیرات مستقیم خود را بر مبارزات بخش های وسیعتری از جنبش کارگری گذاشته است و بستر آماده تری برای رفتن بسوی اعتصابات سراسری در سطح جامعه فراهم شده است.
اعتصابات کارگران نفت در عین حال خود کارگران نفت را در موقعیت بسیار بهتر و قویتری برای پیگیری مطالباتشان قرار داده است. بطور مثال با قدرت اعتصاب سراسری کارگران پروژه ای رابطه پیمانکاران و کارفرمایان با کارگران بکلی تغییر کرده است. و این را در عقب نشینی هایی که در تعیین دستمزدها و یا شرایط کاری این کارگران در همین مدت صورت گرفته است بوضوع میشود دید. از جمله در حالیکه کمپهای کارگران تا قبل ا زاین اعتراضات بیش از هرچیز به اردوگاههای جنگی و اردوگاههای کار اجباری شباهت داشت امروز شاهد اینیم که دارند از کاهش نفرات ساکنین اطاقها، تهیه وسایل زیستی مناسبتر برای کارگران و غیره و غیره صحبت میکنند. خبرهای نیز از تسویه حساب طلبهای کارگرانی که سر کار بازگشته اند حکایت میکند. بعلاوه در بسیاری از قراردادهای انجام شده بیست روز کار و ده روز مرخصی و افزایش دوبرابری و یا افزایش درصد قابل قبولی به سطح دستمزدها پذیرفته شده و باقی کارگرانی هم که هنوزدر اعتصابند اعلام کرده اند که به کمتر از اینها رضایت نخواهند داد. بعلاوه آن بخش از کارگرانی هم که سر کار رفته اند در محل کار پیگیر مطالباتشان هستند و میگویند دیگر حاضر به قبول شرایط تحقیر آمیز کمپ ها و شرایط برده وار تا کنونی نیستند. به عبارتی روشنتر با این اعتصابات مراکز نفتی دیگر آرام و قرار ندارد و لرزه ای در آن افتاده است که با خود کل جنبش کارگری را به حرکت در می آورد. به اتفاقات همین هفته توجه کنید. “شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت” بیانیه ای با خواست واکسیناسیون رایگان و فوری انتشار داد. بعد از آن و تحصن کارگران ۲۲ شرکت نفتی در عسلویه با همین خواست در ۲۷ مرداد را شاهد بودیم. و در ادامه همین اعتراضات مسئولین فورا واکسیناسیون کارگران را آغاز کردند. قبل از آنهم در پتروشیمی ها واکسیناسیون شروع شده بود. نمونه دیگر از همین دست تبدیل قرارداد بیش از ۵۴۰ کارگر مدت معین پالایشگاه نفت لاوان از قرارداد موقت به قرارداد با مدت معین بود که خبر آنرا در همین هفته از محمد علی اخباری مدیر عامل این شرکت شنیدیم. طبعا خواست این کارگران دائمی شدن قرارداد هایشان است. اما همین خبر خود نشانه یک عقب نشینی است. دلیلش نیز اینست که کارگران قرارداد موقت بخشی از کارگران معترض در نفت بوده اند و بارها با خواست تبدیل قراردادهایشان به دائمی در مقابل مجلس اسلامی تجمع کرده اند و اکنون با اعتصاب هزاران کارگر پروژه ای نفت و فضای گسترده اعتراضی در سطح سراسری در مراکز نفتی است که مقامات مسئول ناگزیر به عقب نشینی هایی از این دست میشوند.
ادامه اعتصاب تا رسیدن به خواستها، مبنا قرار دادن پیشروی های تا کنونی برای قراردادهای بعدی و رضایت ندادن به کمتر از آنها، از جمله افزایش دوبرابری دستمزدها و بیست روز کار و ده روز مرخصی، پرداخت طلبهای کارگران و بازگشت به کار کارگران اخراجی، واکسیناسیون همگانی و بهبود قابل قبول وضع کمپها و کیفیت غذا از جمله خواستهای فوری و همین امروز کارگران اعتصابی نفت است. بعلاوه اینکه خواست اصلی این کارگران همانطور که اشاره کردم قطع دست پیمانکاران و لغو قوانین ویژه اقتصادی است و این کارگران تحقق خواستهای فوری خود را قدمی در راستای تنگ کردن عرصه بر پیمانکاران و جمع شدن بساطشان و ضربه ای بر قوانین ویژه اقتصادی میدانند. تا کنون اعتصاب و اعتراضات کارگران نفت با توجه و پشتیبانی وسیعی روبرو شده است. باید صدای کارگران نفت در سطح جامعه و در سطح جهان باشیم.
