حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
دعوا بر سر حقوقهای نجومی و دزدیها و فساد حکومتی همچنان با حدت و شدت در میان حکومتی ها جریان دارد. هرروز خود دزدان حکومتی در دعواهایشان چند مورد چپاولگری های نجومی شان را رو میکنند. این دور جدید دعواها از رو شدن حقوقهای نجومی چند مدیر شرکت توسعه ملی شروع شد و به افشای حقوقهای بقیه مقامات حکومت رسید. فیشهای حقوقی شان از ٧٠ یا ٨٠ میلیون در ماه شروع میشد و تا ٢٥٠ میلیون و حتی ٨٠٠ میلیون در ماه هم میرسید. در آخرین افشاگریها از بالا کشیدن ٨٠٠ میلیارد تومان در یک نوبت توسط روسای بانک ملت حرف زده میشود. بعلاوه رئیس دادگاههای انقلاب حکومت از فساد مالی هزاران میلیارد تومانی توسط برادر روحانی حرف میزند. او میگوید حسن روحانی باید برای برادرش حداقل تقاضای حبس ابد نماید.
در این شرایط فضای جامعه بشدت قطبی شده است. بحث بر سر دزدیها در میان مردم داغ است. اعتراضات مستقیما علیه بی عدالتی های اجتماعی و نابرابری در توزیع ثروت هاست. و این بسیار مهم است. مردم علنا علیه یک اقلیت بی خاصیت و مفتخور و حریص و سرمایه دار در کوچه و خیابان و سرکار حرف میزنند. از حق بدیهی خود برای برخورداری از رفاه و مسکن و درمان سخن میگویند. مستقیما سران حکومت را مورد حمله قرار میدهند. پژواک این اعتراضات حتی به رسانه های حکومتی نیز کشیده شده است.
در این میان عده ای از مدافعان جناح به اصطلاح اصلاح طلب حکومت با گفتن این که با افشای فساد مالی اینها میخواهند روحانی را بزنند تا در انتخابات بعدی شرکت نکند، تلاش میکنند روی موضوع خاک بپاشند. به مردم هشدار میدهند که در میدان راستها نیفتید.
واقعا به این طیف که همان طرفداران شرمگین و بی شرم یک جناح حکومت هستند باید گفت کور خوانده اید. نمیشود با این توجیهات مردم را ساکت کرد. کارگر دستمزد ٥ بار زیر خط فقر نمیخواهد، بیکاران بیمه بیکاری میخواهند، معلمان هم حرفشان را بارها زده اند که منزلت و معیشت انسانی و رفاه را حق خود میدانند. و چرا که نه؟ معلوم است که باید از افشای دزدان و چپاولگران حریف و بیرحم به نفع خود استفاده کنند و میکنند. کارگران و مردم محروم و زحمت کش از تمام جناحهای حکومت متنفرند. و این را به اشکال مختلف هرروز دارند به زبان می اورند. این مردم امروز زبانشان علیه حکومتی ها دراز است. حق بجانب تر میتوانند به این کثافات مفتخور حمله کنند. همه کس از بی عدالتی عظیم و آشکار خشمگین و عصبانی است و حق دارند. این بحث و گفتمان و کشاکش را نباید اجازه دهیم به هیچ بهانه ای زیر فرش کنند. باید حقمان را از گلوی کثیفشان بیرون بکشیم.
یک مشت دزد و جنایتکار که تنها هنرشان جنایت و زورگویی است در ثروتهای عظیم غلت میزنند و بچه های کارگران از تحصیل محروم میشوند، از درمان محروم میشوند، تفریح و خنده به آرزویشان تبدیل میشود. این را دیگر نباید تحمل کرد. گریبانشان را باید محکم چسبید.
مردم میدانند که وقتی امثال اژه ای یا جعفری و یا پورمحمدی و جانوران مفتخور و جایتکاری شبیه اینها از دزدیها و فساد مدیران دولتی حرف میزنند، هدفشان خالی کردن زیر پای رقیب است. اما مردم این را هم به تجربه دریافته اند که اگر اینها دزدیهای یکدیگر را افشا میکنند، به این دلیل است که میخواهند خشم مردم از کل نظام را به یک جناح حواله دهند و خودرا تطهیر کنند.
جمهوری اسلامی فقط یک باند مرتجع و مذهبی و متحجر نیست. این حکومت یک باند دزد و جنایتکار و سرمایه دار بیرحم و حریص است و تنها راه نجات مردم از فقر و مشقت و بیکاری و بیماری، به زیر کشیدن این حکومت و پایان دادن به حاکمیت سرمایه داران است. بطور واقعی هیچ راه دیگری برای مردم وجود ندارد.
