شورایعالی کار حداقل حقوق کارگران برای سال ۹٥ را ۸۱۱ هزار تومان اعلام کرد. این حتی از یک چهارم خط فقر که بنا بر آمار دولتی سه و نیم میلیون است کمتر است. کارگران این تحمیل قانونی فقر را نمی پذیرند! در اواخر هر سال نهاد شواریعالی کار متشکل از نمایندگان دولت و کارفرماها و تشکلات باصطلاح کارگری وابسته به دولت کسری از خط فقر را بعنوان حداقل دستمزد تعیین میکند اما هیچگاه جنبش کارگری این تعرض آشکار به معیشت خود را نپذیرفته است. امسال نیز هفت تشکل کارگری در بیانیه مشترکی اعلام کرده اند که “حداقل دستمزد باید بالای خط فقر یعنی سه و نیم میلیون تومان باشد”!  کلمه کلیدی در بیانیه کارگران “بالای” خط فقر است. دستمزد باید بالای خط فقر باشد چون معیار نه حداقل معیشت و نفس بقا، بلکه تامین رفاه خانواده های کارگری بر مبنای استانداردها و امکانات رفاهی موجود در جوامع امروزی است. خط فقر خط بقا است اما در تعیین دستمزدها نه نفس بقا بلکه سطح متوسط رفاه در جامعه باید معیار قرار بگیرد. همانطور که بیانیه هفت تشکل کارگری اعلام میکند

“میزان دستمزد  باید متناسب با یک زندگی انسانی، مطابق با استانداردهای مدرن و متعارف و بالای خط فقر (سه و نیم میلیون تومان) تعیین شود و فارغ از هر وضعیتی که اقتصاد سرمایه داری، خارج از اراده کارگران به آن دچار گشته و در آن دست و پا می زند، محقق گردد.”

باید بجای خط فقر خط رفاه را ملاک قرار داد و با خواست حداقل دستمزد بالای سه و نیم میلیون تومان به مقابله با مصوبه شورایعالی کار برخاست!

۹ مارس ۱٦