همه “چارلی” نیستند

“چرا تلویزیون سی ان ان و سایر تلویزیونها و نشریات اصلی در غرب کاریکاتورهای چارلی ابدو را پخش و تجدید چاپ نمیکنند؟” (مایکل سمرکونیش، برنامه ساز و گوینده تلویزیون سی ان ان)
“من چارلی هستم” شعار توده مردم خشمگین از جنایت پاریس است اما حساب رسانه های اصلی و دولتهای غربی از مردم جداست. گوینده سی ان ان با ذکر اسامی تعدادی از شبکه های تلویزیونی و نشریات معتبر در آمریکای شمالی و اروپا که از چاپ کاریکاتورهای چارلی ابدو خودداری کرده اند می پرسد علت چیست؟ ترس و یا احساس مسئولیت؟
پاسخ هیچیک از این دو شق نیست. علت سیاستی است که بر رسانه های اصلی و معتبر در غرب حاکم است. این رسانه ها سیاستهای دولتهایشان را دنبال میکنند و جدا کردن حساب تروریستها از “اسلام واقعی” و حمایت و میدان دادن به جریانات اسلامی “معتدل و میانه رو” یک رکن این سیاست است. تئوری و فلسفه این سیاست را نیز پست مدرنیسم و نسبیت فرهنگی فراهم آورده است.
بر همین مبنا بود که حدود دوسال قبل پارلمان اتحادیه اروپا قطعنامه ای مبنی بر حفظ حرمت اسلام و مقدسات اسلامی در تبلیغات تصویب کرد. توقیف و سانسور و قید و شرط گذاشتن بر نقد مذهب حتی در کشورهای غربی نیز امری نهادینه شده است. رسانه هائی نظیر چارلی ابدو خلاف جریان هستند و در مقابل این سنت و سیاست راست و ارتجاعی قرار میگیرند. اکنون ترور پاریس مساله آزادیهای بی قید و شرط و مشخصا و بویژه آزادی بی قید شرط در نقد و به طنز کشیدن مذهب را یکبار دیگر به مرکز توجه افکار عمومی و رسانه ها و موضوع بحث و جدل تبدیل کرده است. در یک جبهه اسلام سیاسی، نیروهای مذهبی، دولتها و رسانه های اصلی و پست مدرنیستها و طرفداران نسبیت فرهنگی قرار دارند و در جبهه دیگر نیروهای چپ، اته ئیستها٬ سکولاریستها و توده مردم آزادیخواه.
در این دوره تازه نبرد با اسلام سیاسی، پرچم در دست نیروهای چپ انقلابی نظیر حزب کمونیست کارگری است که نقد رادیکال و بی تخفیف اسلام و همه مقدسات و تابوهای اسلامی و مذهبی را یک امر همیشگی خود میدانند.*
حمید تقوایی
منتشر شده در ژورنال روزانه٬ ١١ ژانویه ۲۰١٥