شهلا دانشفر: با تمام قدرت از خواستهای زندانیان سیاسی در گوهردشت حمایت میکنیم

روزه سیاسی، تفرقه در صفوف ما

بیش از یکماه اعتراض زندانیان سیاسی در گوهردشت، نقطه عطف دیگری در مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی است. اعتراض زندانیان سیاسی گوهردشت به وضعیت اسفناک و جنایتبار زندانها و به سرکوبگری های وحشیانه دستگاه قضایی جمهوری اسلامی است و این صدای اعتراض کل زندانیان است که چنین پژواک گسترده پیدا کرده است. یک اتفاق مهم در این اعتراضات نقش خانواده های زندانیان سیاسی، اطلاع رسانی از وضع زندانها و به راه افتادن کارزای وسیع در حمایت از خواستهای زندانیان سیاسی در داخل کشور و در ابعاد بین المللی است. تجمع اعتراضی ٢٢ شهریور در مقابل زندان گوهردشت در حمایت از این زندانیان و طنین شعار زندانی سیاسی آزاد باید گردد در برابر زندان گوهردشت، حلقه مهمی از این اعتراضات برای آزادی تمامی زندانیان سیاسی است. این درحالیست که کارزار علیه امنیتی کردن مبارزات و برای خواست لغو تمامی احکام امنیتی صادر شده برای فعالین کارگری، معلمان و فعالین اجتماعی مدتهاست در جریان است و هر روز قدرتمند تر به جلو میرود. از جمله در این مدت مبارزات زندانیان سیاسی و این کارزار ها از سوی تشکلهای مختلف کارگری، معلمان، فعالین اجتماعی و در سطح جهانی از سوی اتحادیه های کارگری مختلف و سازمانهای مدافع حقوق انسان چون عفو بین الملل، اتحادیه کارگران پست کانادا، کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری، اتحادیه های کارگری در کشورهای سوئد، نروژ، فرانسه، استرالیا، انگلیس و… مورد حمایت و پشتیبانی قرار گرفته است.

الگوی دیگری از این مبارزات تجمع اعتراضی بود که در ١٤ شهریور به فراخوان ربابه رضایی همسر رضا شهابی عضو هیات مدیره سندیکای واحد است که در آن کارگران شرکت واحد به همراه دانشجویان و دیگر فعالین کارگری و معلمان در مقابل مجلس و خیابان های اطراف آن با خواست آزادی فوری رضا شهابی برگزار شد و شعار زندانی سیاسی آزاد باید گردد، طنین انداخت.

اعتراضات زندانیان سیاسی در گوهردشت بدنبال حمله عوامل سرکوب رژیم اسلامی در  روز یکشنبه ۸ مرداد ماه و انتقال تعدادی از زندانیان سیاسی با ضرب و شتم و توهین به سالن ۱۰زندان گوهردشت،آغاز شد. بدنبال این سرکوبگری وحشیانه حکومت بود که در تاریخ ۹ مرداد زندانیان سیاسی در گوهردشت با اعلام اعتصاب غذا، اعتراض خود را به این سرکوبگری ها اعلام داشته و به عنوان خواستی فوری خواهان بازگرداندن خود به مکان قبلی، بازگرداندن وسایل ضبط شده شان و برقراری شرایط انسانی در زندانها و پایان دادن به این وحشیگری در درون زندانها شدند. سرانجام بعد از ٤٠ روز اعتصاب در بیانیه ای که امضای زندانیان اعتصابی زندان رجایی شهر را در زیر خود داشت و خطاب به نهادهای بین المللی و حقوق بشری نوشته شده بود، ختم موقت این اعتصاب اعلام گردید.

در ابتدا دست اندرکاران و مسئولان زندان و قوه قضاییه سعی در انکار اعتراض زندانیان داشتند و  طی ٤٠ روز اعتصاب آنها نیز  تغییری در وضع زندانیان ایجاد نشده و آنها همچنان از ابتدایی‌ترین امکاناتِ حتی قانونی زندان و از جمله دسترسی  به رسیدگیهای پزشکی محروم بوده اند. از همین رو زندانیان سیاسی گوهردشت در بیانیه خود اعلام کرده اند که به ‌رغم اینکه تاکنون هیچ‌کدام از خواسته‌های آنها پاسخ نگرفته و کماکان در شرایط غیرانسانی بسر میبرند، اما بنا ‌به‌ درخواست افراد و گروههای اجتماعی و سیاسی داخل کشور از جمله فعالان کارگری، زنان، معلمان، دانشجویان، زندانیان سیاسی کنونی و سابق، و مادران پارک لاله و نیز پارلمانترهای انگلستان، ایتالیا، آلمان و پارلمان اروپا، سازمان عفو بین‌الملل و سایر شخصیتها و نهادهای حقوق‌بشری بین‌المللی و نگرانی خانواده‌هایشان، با احترام و سپاس از حمایتهای بی‌دریغ همگان از روز جمعه ۱۷شهریورماه ۹۶ پس از ۴۰روز موقتاً به اعتصاب‌غذای خود پایان میدهند اما پیگیر خواستهایشان هستند و به مبارزه خود ادامه میدهند. در همین حال رضا شهابی و سعید شیرزاد  و محمد نظری  از زندانیان سیاسی در گوهردشت همچنان در اعتصاب غذا بسر میبرند و وضعیت جسمانی آنها وخیم گزارش میشود.

در برابر این وضعیت، وظیفه ما مردم پیگیری خواستهای زندانیان سیاسی، برداشتن فشار از روی آنان و پایان دادن به فشارهای درون زندان است. وظیفه ما همراهی با خانواده های زندانیان سیاسی برای پیشبرد خواستهای انسانی زندانیان سیاسی و آزادی فوری تمامی زندانیان سیاسی است. وظیفه ما حمایت از خواست برحق رضا شهابی و اعتراض به محکوم کردن او به ٩٦٨ روز حبس بیشتر است. و مهمتر از همه تاکید ما برکارزار علیه امنیتی کردن مبارزات است. معنای واقعی این کارزار اعتراض علیه سرکوبگریهای حکومت اسلامی و دفاع  از حق تشکل، حق اعتصاب و آزادیهای سیاسی پایه ای در جامعه است.

اما نکته قابل تامل در اعتراضات زندانیان سیاسی در گوهردشت اعلام اینست که اعتصاب غذای خود را به “روزه سیاسی” تبدیل میکنند. روزه سیاسی و دادن رنگ مذهبی به این حرکت اعتراضی، مقدمه ای برای تفرقه در صفوف معترضین است. مقدمه ای برای دامن زدن به فضای امنیتی در این اعتراضات و زیر فشار گذاشتن بخشی از زندانیان سیاسی است که روزه سیاسی را شیوه مبارزه خود نمیدانند، اما در برابر یک عمل انجام شده قرار میگیرند. جلو آوردن اینگونه شیوه ها در اعتراضات مردم در سطح جامعه، از جمله شیوه های شناخته شده گرایشاتی چون گرایشات ملی اسلامی و بعضا خود حکومتیان برای نگاهداشتن اعتراضات در چهارچوبه های مذهبی و کنترل شده است.  از جمله نمونه هایی دیگر از همین نوع راهکارها مثل سر دادن الله اکبر و یا آوردن بنرهایی با عکس خامنه ای و سران حکومت در تجمعات اعتراضی جاری را دیده ایم. و جالب اینجاست که تمام این شگردها نیز تحت عنوان ایجاد حاشیه امنیتی برای مبارزات صورت میگیرد. اما بطور واقعی  نتیجه مستقیم اینگونه راهکارها تفرقه انداختن در صفوف مبارزات ما و  تضعیف آنست. اینها همه تلاشهایی برای نگاهداشتن اعتراضات در چهارچوبه مذهبی و کنترل شده حکومتی است. سکوت ما در برابر این نوع تشبثات چه بخواهیم، چه نخواهیم، افتادن به دام این نوع سیاست هاست و میتواند مبارزات ما را به بیراهه برد. در برابر این نوع تقلاها  باید هوشیار بود. این گونه راهکارها شیوه مبارزه ما مردم نمیتواند باشد.

برای قدرت بخشیدن به مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی، برای قدرت بخشیدن به مبارزات زندانیان سیاسی در گوهردشت، باید صف مبارزاتمانمان را متحد کنیم. از جمله تجمعی که به فراخون ربابه رضایی همسر رضا شهابی داد و چنان با شکوه از سوی فعالین این عرصه از مبارزه پاسخ گرفت، خود راه در مقابل ما میگذارد. خصوصا اینکه امنیتی کردن مبارزات برای سرکوب اعتراضات اجتماعی، دامنگیر همه کارگران، معلمان، بازنشستگان، دانشجویان، فعالین دفاع از حقوق زن، حقوق کودک، علیه تخریب محیط زیست و در هر عرصه و مبارزه ایست. بنابراین در تقابل با آن باید متحدانه ایستاد. از همین رو  انتظار اینست که امروز تمامی تشکل های کارگری، معلمان و کانون های صنفی شان، بازنشستگان، نهادهای دفاع از حقوق کودک و حقوق زنان و عرصه های مختلف مبارزه در جامعه با بیانیه های مشترکشان خطاب به تشکلهای سراسری کارگری و نهادهای انساندوست در سطح جهان، کارزاری گسترده و جهانی را علیه سرکوبگری های حکومت به راه بیندازند. با این کار صدای اعتراض علیه قتل کولبران باشد. صدای اعتراض علیه شرایط اسفناک و جنایتبار در زندانهای باشند، صدای اعتراض علیه دستگیرها و تهدید و فشار بر روی فعالین اجتماعی در عرصه های مختلف مبارزه باشند.  و با این کار صف متحدی را در مبارزه برای آزادی تمامی زندانیان سیاسی، علیه احکام امنیتی صادر شده برای کلیه فعالین کارگری، معلمان و مردم معترض، و علیه شرایط جنایتبار درون زندانها شکل دهند. با چنین اشکالی از مبارزه است که میتوانیم فشار را از روی گرده زندانیان سیاسی برداریم و اجازه ندهیم که با اشکالی چون اعتصاب غذا جسم و روحشان را فرسوده و نابود کنند. و به همین اعتبار است که ما همواره تاکید کرده ایم، اعتصاب غذا شکل اجتماعی مبارزه نیست. مردمی که میخواهند در این مبارزات  دخیل باشند، نمیتوانند با اعتصاب غذا وارد میدان شوند واین عملی و واقعی نیست. به عبارت روشنتر این شیوه از اعتراض امکان توده ای شدن مبارزات ما و گسترش دامنه آن را ضعیف میکند. قدرت ما و امنیت و ادامه کاری مبارزات ما در بسیج وسیع توده ای مردم معترض است. ازهمین رو بارها اعلام کرده ایم که توصیه ما اعتصاب غذا نیست. توصیه ما مبارزه متحد اجتماعی و کارزارهای قدرتمند بین المللی است. توصیه ما استفاده وسیع و گسترده از مدیای اجتماعی برای گرد آوردن نیروی مبارزاتی مان و متحد کردن صف اعتراضمان بر سر خواستهایی روشنمان و خواست آزادی فوری و بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی است. خانواده های زندانیان سیاسی در صف جلوی چنین کارزاری قرار دارند. بنابراین آنجایی هم که زندانی سیاسی زیر فشار سنگین درون زندان ناگزیر دست به اعتصاب غذا میزند، برای ما باید یک هشدار باشد و با حمایتی جانانه از او و خواستهایش باید کاری کنیم که زندانی  به نیروی اجتماعی این مبارزات اتکاء کند و ناگزیر به ادامه اعتصاب غذا و یا دست زدن به اعتصاب غذا نشود.

در خاتمه فراخوان من به حمایت وسیع و همه جانبه از زندانیان سیاسی گوهردشت و خواستهایشان، از رضا شهابی و اعتراض او به بازگرداندنش به زندان با ٩٦٨ روز حبس بیشتر است. ما خواستار آزادی فوری و بدون قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی هستیم.

واله زمانی، بهنام ابراهیم زاده و پیمان سالمی باید به فوریت آزاد شوند

روز ٢٢ شهریور در حالیکه جمعی از فعالین کارگری و اجتماعی در حمایت از زندانیان سیاسی گوهردشت که در اعتراض به سلب حقوق اولیه انسانی و رفتارهای خشن و مغایر کرامت انسانی دست به اعتصاب غذا زده بودند،  تجمع داشتند، مورد تهاجم نیروهای امنیتی قرار گرفتند. در جریان  این تهاجم وحشیانه بهنام ابراهیم زاده از چهره های شناخته شده کارگری که به تازگی و پس از ٧ سال حبس از زندان آزاد شده است و واله زمانی از اعضای هیات مدیره سندیکای نقاشان البرز و پیمان سالمی از فعالین اجتماعی دستگیر شدند. بازداشت شدگان این روز همچنان در بازداشت بسر میبرند و هم اکنون یک تلاش فوری  کارزار علیه وضع اسفناک و جنایتبار زندانها، آزادی دستگیر شدگان ٢٢ شهریور است.

حمله به تجمع ٢٢ شهریور، تلاشی برای عقب راندن مبارزه علیه تشدید سرکوبگری های حکومت در زندان و در بیرون از زندان است. خصوصا اکنون که خانواده های زندانیان سیاسی برای آزادی عزیزانشان فعالانه به میدان آمده اند، اکنون که شعار کارگر زندانی، زندانی سیاسی آزاد باید گردد، بیش از بیش خیابانی شده و به شعار اعتراضات کارگری و مردم معترض تبدیل شده است، حکومت اسلامی، در هراس از گسترش این اعتراضات، دست به اقداماتی از نوع حمله به تجمع ٢٢ شهریور میزند. اما دامنه این اعتراضات همچنان گسترده است. از جمله یک شعار مهم معلمان و بازنشستگان در تدارک تجمع اعتراضی سراسری سیزده مهر، روز جهانی معلم، آزادی همه معلمان زندانی و پایان دادن به امنیتی کردن مبارزات است. ضمن اینکه اعتراضات زندانیان گوهر دشت بخاطر فشارهای درون زندانها و ابعاد جنایتکارانه آن همچنان ادامه دارد. بهنام ابراهیم زاده، واله زمان و پیمان سالمی باید فورا آزاد شوند.