حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
اول مه ١١ اردیبهشت روز جهانی کارگر است. روز اعتراض علیه بردگی و توحش سرمایه داری است. به استقبال این روز بزرگ برویم.
اول مه تاریخش به اعتراض کارگران و هیچ بودگان علیه شرایط برده وار کار و در اعتراض به ساعات طولانی کار با خواست هشت سال کار در روز بازمیگردد. ١٣٠ سال از پیدایش چنین روزی میگذرد و وجود چنین مناسبتی در سطحی جهانی فرصتی است برای کارگران که با تمامی خواستهایشان و با اعتراضشان به کلیت نظم موجود به جلو بیایند و نوید بخش رهایی کل جامعه بشری باشند. اکنون در جهانی متحول و نوین به استقبال این روز میرویم. اول مه کار را تعطیل کنیم و در تمام جهان خیابانها را به اشغال خود درآوریم.
واقعیت اینست که ما در شرایطی به استقبال اول مه میرویم که جنبشی جهانی علیه سرمایه داری و نظم موجود هر روز قدرتمند تر به جلو می آید. همچنین در شرایطی به استقبال اول مه روز جهانی کارگر میرویم که شاهد عرض اندام بیشتر کارگران در کشورهای مختلف جهان هستیم. سال گذشته سال گسترده تر شدن اعتراضات کارگری در بسیاری از كشورهای جهان چون ایران، فرانسه، آلمان، یونان، ایتالیا، آمریکا، تونس، فلسطین، مصر، مراکش، بیروت، عراق و… بود.
در ایران یک عرصه دائمی نبرد با رژیم اسلامی جنبش کارگری است و به واقع ما با یک جنبش نوین کارگری روبرویم که هر روز گسترده تر با خواستهای تعرضی و سیاسی تری دارد به جلو گام برمیدارد. جنبشی که آشکارا کل توحش سرمایه داری حاکم را به چالش میکشد و با مبارزه علیه فقر و فلاکت وتشدید سیاست ریاضت اقتصادی حکومت و سرکوبگریهایش، و نیز با بدست گرفتن خواستهای سراسری ای چون افزایش دستمزدها، درمان و تحصیل رایگان و لغو امنیتی کردن مبارزات کارگران و کل مردم در جلوی صف مبارزه کل جامعه ایستاده است. به همین اعتبار جنبش کارگری وزن سنگینی در سیر تحولات سیاسی جامعه پیدا کرده است و جلو آمدن هر روز بیشترش افق و راه حل های بورژوازی را کمرنگ تر و شانس بیشتری به ایفای نقش طبقه کارگر در پیشاپیش مبارزات کل مردم داده است.
خصوصا از شرایطی سخن میگویم که فقر و فلاکت زندگی و معیشت کل جامعه را به تباهی کشانده است و مردم تسلیم این اوضاع نشده و بدنبال راه حلی برای خلاصی از این جهنم هستند. رژیم اسلامی نیز این وضعیت را میبیند و از صدای گامهای هر چند آرام ولی قدرتمند طبقه کارگر و جامعه ای که بخاطر فقر و محرومیت بیکرانش به حد انفجار رسیده است، به وحشت افتاده است. و در این اوضاع صفوف حاكمین بهم ریخته تر و نزاعهای درونی حکومت به جایی رسیده است که آشکارا یکدیگر را ضد انقلاب و فتنه گر و نفوذی میخوانند.
در چنین وضعیتی در ایران روز جهانی کارگر میتواند یک روز بزرگ قدرتنمایی كارڴران در صحنه سیاسی جامعه باشد. بویژه امسال جنب و جوش بی نظیری بر سر برگزاری این روز بزرگ اعتراضی برپاست. از جمله ما شاهد بیانیه های پرشوری از سوی تشکلهای کارگری، کانون های صنفی معلمان، کارگران از کارخانه های مختلف، فعالین و رهبران کارگری، زندانیان سیاسی و.. در گرامیداشت روز جهانی کارگری هستیم و چنین ابعادی از تحرک به مناسبت چنین روزی جدید و بیسابقه است. یک محور مهم خواستهای کارگری و معلمان در اول مه امسال اعتراض به دستمزدهای زیر خط فقر و افزایش آن به رقم بالای آنست و کارگران با خواست افزایش دستمزد سه میلیون و پانصد هزار تومان به میدان آمده اند. این اعتراضات بطور واقعی اعتراض کل جامعه را به فقر و فلاکت نمایندگی میکنند. بویژه یک نمونه برجسته از تحرکات در گرامیداشت روز جهانی کارگر، اعتراضی است که از درون زندان و توسط رهبرانی چون جعفر عظیم زاده و اسماعیل عبدی جرقه اش زده شد. اعتراضی که سمبل اتحاد دو بخش معترض جامعه کارگران و معلمان در کنار یکدیگر است و در واقع خواستهای بخش عظیمی از مردم محروم جامعه را نمایندگی میکند. اعتراضی که کیفرخواستش علیه فقر و فلاکت و بیحقوقی کارگران و توده های وسیع مردم است و یک خواست مهمش پایان یافتن سرکوب مبارزات برحق کارگران و مردم تحت عنوان “اخلال در امنیت ملی کشور” و لغو تمامی احکامی است که به این عنوان به فعالین کارگری و فعالین سیاسی داده شده است. حمایت هر روز بیشتر تشکلهای کارگری، کانون های صنفی معلمان و فعالین و رهبران کارگری از این حرکت اعتراضی، رنگ و روی دیگری به اول مه امسال داده و در واقع پلاتفرم اول مه امسال در ایران را بدست داده است. وسیعا به این حرکت اعتراضی بپیوندیم.
در چنین شرایطی است که روز جهانی کار فرا میرسد و کارگران با فراخوانهایش و با اعتراض به ٨١٢ هزار تومان حداقل دستمزد و خواست افزایش دستمزد بالاتر از خط فقر و با کیفر خواستهایشان علیه فقر و فلاکت و نظام بردگی موجود به استقبالش میروند.
اول مه و حکومتیان
خانه کارگر رژیم اسلامی از برگزاری راهپیمایی روز کارگر خبر میدهد. از اینکه برای راهپیمایی نیازی به مجوز نیست میگوید. این فشار جنبش اعتراضی کارگری و تدارک وسیع اول مه امسال است که اینان را بازهم چنین به تقلا انداخته است. خانه کارگری ها و دارو دسته هایشان در ادامه “هفته کارگر” مسخره شان، مثل هر سال و در تقابل با جنبش رادیکال و اعتراضی کارگری در تدارک برپایی نمایش بیعت با سیاست ریاضت اقتصادی دولت تدبیر و امیدشان هستند. تا بویژه به جهانیان چنین القاء کنند که همه چیز امن و امان است. همانطور که در سال گذشته نیز دیدیم با آوردن شعارهای فاشیستی و تفرقه افکنانه شان سعی کردند، این روز را از محتوی تهی کنند. و چهره هایی چون جعفر عظیم زاده در مقابل فاشیستم این جریانات ایستادند و پیام همبستگی را سر دادند. امسال نیز باید در مقابل چنین تقلاهایی هوشیار باشیم و با شعار های رادیکال خود و کیفرخواستمان علیه سرمایه داری حاکم و مزدوران خانه کارگر و دارو دسته هایشان، بکوشیم که تلاشهایشان را خنثی کنیم.
جالب اینجاست که در برابر تحرک گسترده کارگران و معلمان در آستانه روز جهانی کارگر، حتی کسی چون میر حسین موسوی نیز پیام داده است. او در پیامش همچون یکی از رهبران حفظ نظام، فراخوانش بازگشت به قانون اساسی جمهوری اسلامی به عنوان کم هزینه ترین راه است. حق هم دارد. چرا که از اعتراضات گسترده کارگران، معلمان و مردم به جان آمده از جهنم جمهوری اسلامی و رشد روز افزونش هراس دارد و میداند که برای همه شان گران تمام خواهد شد.
همچنین فراخوان او دفاع از “صنعت ملی” است. اینهم طرح “اقتصاد مقاومتی” و کشیدن کار بیشتر از گرده کارگران به تعبیر میرحسین موسوی است. اما کارگران خواستار جارو کردن کل بساط جمهوری اسلامی با قانون کار و قانون اساسی و کل این سیستم بردگی و توحش سرمایه داری هستند. جواب میرحسین موسوی و خانه کارگری ها و این دارو دسته های حکومتی را کارگران از قبل با بیانیه های پرشورشان به مناسبت روز جهانی کارگر داده اند.
سخن آخر اینکه با تمام قوا به تدارک یک اول مه بزرگ و با شکوه برویم. از هر طریق که میتوانیم و خصوصا از طریق گروههای مبارزاتی مان در مدیای اجتماعی چون در تلگرام و فیس بوک و… یکدیگر را در تمام شهرها و در همه همه محلات از چنین اتفاق مهمی با خبر کنیم و زن و مرد، پیر و جوان وسیعا به استقبال روز جهانی کارگر برویم.
اول مه کار را تعطیل کنیم و بکوشیم در سطحی سراسری این روز را به روز تجمعات اعتراضی گسترده خود تبدیل کنیم.
به مناسبت اول مه روز جهانی کارگر از هم اکنون در و دیوار را پر از شعار هایمان بکنیم و همه جا را به رنگ اعتراضمان در بیاوریم.
زنده باد اول مه روز جهانی کارگر
شهلا دانشفر
