حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
گفتگو با شهلا دانشفر
کارگر کمونیست: رضا شهابی از رهبران شناخته شده کارگری از ١١ خرداد تا کنون در اعتصاب غذا بسر میبرد. اکنون بیش از یک ماه از اعتراض رضا میگذرد، خبر ها حکایت از بدتر شدن اوضاع سلامتی وی دارد. در این رابطه کمپینی در جریان است. خواستهای رضا شهابی در این حرکت اعتراضی معین چیست؟
شهلا دانشفر: رضا شهابی در اعتراض به محرومیت خود از درمان و تبعیدش به زندان رجایی شهر دست به اعتصاب غذا زده است. او طی نامه ای علنی به مقامات زندان بر نقض آشکار قوانین جهانی و حتی قوانین خود رژیم اسلامی و با طرح خواستهایی چون بازگشت به محل قبلی زندان اوین بند ٣٥٠، مرخصی استعلاجی جهت درمان و عمل جراحی دیسک کمر ( به دور از استرس و بگیر و ببند و حضور ماموران زندان که باعث ایجاد رعب و وحشت و مزاحمت و ناراضتی به مراجعه کنندگان و کادر بیمارستانی و تیم پزشکی از جمله پزشک و پرستارو غیره شود، اجرای ماده ١٣٤ قانون جدید مجازات اسلامی ( قانون تجمیع)، اجرای قانون آزادی مشروط را، خواستار شده است.
رضا شهابی با نوشتن این نامه و اعلام این اعتراض، بطور واقعی صدای اعتراض همه کارگران زندانی و همه زندانیان در بند شده است. او در نامه خود از جمله به مقاوله نامه های ٩٨،٨٧ سازمان جهانی کار که ایران نیز عضوی از آن است و نقض آشکار این قوانین در ایران از جمله محرومیت کارگران از حق ایجاد تشکل های مستقل، حق انتخاب و اعتصاب بعنوان تنها ضامن تحقق مطالبات کارگری اشاره کرده و در همین راستا به محکومیت خود به شش سال حبس تعزیری، پنج سال محرومیت از هر گونه فعالیت سندیکایی و غیره و هفت میلیون و پانصد هزار تومان جریمه نقدی، آنهم با اتهامات واهی و ساخته پرداخته بازجویان اعتراض کرده است.
او در این نامه از فعالیت های مبارزاتی اش و زندانی شدن خود به خاطر این فعالیت ها و از اینکه زیر فشارهای دائمی در زندان، جان و زندگی اش به خطر افتاده است سخن میگوید. از اینکه در این میان خانواده او زیر فشارهای اقتصادی و روحی در آسیب دیده اند، سخن گفته است. و بالاخره از اینکه در آستانه پنجمین سال حبس بی دلیلش و بدون اطلاع قبلی و بدون هیچ توضیحی و با وضعیت جسمی وخیمی که دارد به زندان رجایی شهر تبعید شده، سخن میگوید. سپس رضا شهابی در این نامه از وضع زندان رجایی شهر میگوید و مینویسد: “لازم به ذکر است تبعید گاه رجایی شهر فاقد کوچکترین امکانات مرسوم در دیگر زندانها می باشد از جمله در فضای تنگ و خفقان آور زندگی در سلولهای انفرادی ٤متر و ٧٠ سانتیمتری به جای ١٢- ١٥ متری قانونی برای ٢ تا ٣ نفر با پنجره های ٣٠ سانتیمتری با سه لایه ی ورق و توری اهن که جریان هوا راکد بوده و نفس ها به هم می خورد ، هواخوری ٢:٣٠ تا ٣ ساعته به جای صبح تا غروب ، نبود امکانات تفریحی ، ورزشی مانند باشگاه ورزشی ، کتابخانه برای زندانیان سیاسی – عقیدتی ، نبود بهداشت و رژه رفتن سوسک و موش ، کیفیت بسیار پایین درمان و فاقد امکانات لازم از جمله فیزیوتراپی و پزشک متخصص ، و همچنین نبود تغذیه مناسب و دیگر موارد که از استاندارد آیین نامه سازمان زندانها بسیار دور می باشد.
بدین ترتیب رضا شهابی با پژواک دادن صدای اعتراض زندانیان سیاسی در بند، بار مسئولیت سنگینی را بر دوش میکشد و از همین رو اعتراضات او با حمایت بسیاری روبرو شد و انعکاس اجتماعی بسیاری داشته است.
نکته اینجاست که ما و بسیاری دیگر از همرزمان او از جمله ١٧ نفر از زندانیان همبندش، ضمن اعلام حمایت از خواسته های برحق رضا، از او خواسته ایم که به اعتصاب غذایش خاتمه دهد. ما میدانیم که زندانی در بند بعضا ناگزیز میشود که با اعتصاب غذا و صدمه زدن به جان و زندگیش، اعتراض خود را به پیش ببرد. اما حرف ما به رضا شهابی و زندانیان سیاسی دیگر اینست که قویترین ابزار برای عقب زدن تعرضات حکومت و گرفتن حق و حقومان، بسیج اعتراض اجتماعی و جلب بیشترین همبستگی جهانی است. کاری که رضا خود با نامه علنی اش به مقامات زندان کرده است. از همین رو ما به عنوان کمپین برای آزادی کارگران زندانی با اعلام کارزاری در دفاع از رضا شهابی به همگان اعلام کردیم که به هر شکلی که میتوانید به این کارزار بپیوندید تا فشار از روی رضا شهابی و از روی زندانیان سیاسی را کاهش دهیم و کاری کنیم که ناگزیز به دست بردن به حربه اعتصاب غذا نشوند. فراخوان دادیم که به این کارزار بپیوندید تا با صف اعتراضی گسترده به رضا شهابی اطمینان دهیم که ما صدای اعتراض او و همه زندانیان سیاسی در سطح جهانی هستیم و از او بخواهیم که با پایان دادن به اعتصاب غذایش، بیش از این سلامتی اش را به خطر نیاندازد. از همین رو ما به طور اضطراری روز ١٢ زوئیه، ٢١ تیر، را روز اعترض جهانی در حمایت از رضا شهابی و بهنام ابراهیم زاده یکی دیگر از رهبران کارگری در بند که هم خودش و هم خانواده اش زیر فشار سنگینی قرار دارند، اعلام کردیم.
کارگر کمونیست: ١٢ ژوئیه روز اعتراض جهانی در حمایت از رضا شهابی و بهنام ابراهیم زاده را پشت سر گذاشتیم. در این روز چه گذشت و انعکاس آن چگونه بود؟
شهلا دانشفر: گزارش مربوط به برنامه های این روز و کارزار در حمایت از رضا شهابی و بهنام ابراهیم زاده را جداگانه منتشر کرده ایم. ما در ١٥ تیر بعد از فراخوان جهانی شاهرخ زمانی یکی دیگر از رهبران کارگری و از همبندان رضا شهابی که در مورد خطر مرگ برای رضا شهابی هشدار داده بود، ضروری دیدیم که چنین فراخوانی را بدهیم. خصوصا اینکه یکی دیگر از رهبران کارگری دربند، بهنام ابراهیم زاده نیز وضعیتش اضطراری است. او از ١٣ اردیبهشت به بند انفرادی ٢٠٩ اوین انتقال یافته و زیر بازجویی قرار دارد. در ٧ تیر بعد از نزدیک به دو ماه بیخبری و نگرانی خانواده، به او ملاقاتی با خانواده اش دادند و بعد همان شب به منزلش هجوم بردند. همسرو پسرش نیما را که از بیماری سرطان رنج میبرد زیر فشار گذاشتند که آنچه از پدرش میداند گزارش کند و کامپیوتر وی و اسنادی دیگر را از منزل آنها با خود بردند. مجموعه اینها هشدار دهنده بود و اقدامی اضطراری از همگان را می طلبید. در هرحال در ظرف ٥ روز ما تواسنتیم در ١٠ شهر جهان آکسیونهایی اعتراضی را سازمان دهیم و صدای اعتراض این کارگران باشیم و توجه همگان را به وضعیت درون زندانها و خواستهای برحق رضا شهابی جلب کنیم. در همین فاصله از طریق تماس با اتحادیه های کارگری جهانی تلاش کردیم بیشترین حمایت جهانی را جلب کنیم. در هرحال در این مدت کمپینی جهانی در حمایت از رضا شهابی و کارگران زندان در جریان بود. نامه هایی در حمایت از رضا شهابی و کارگران زندانی در ایران از سوی اتحادیه های کارگری ای چون ال او در سوئد، اتحادیه های کارگری فرانسه، اتحادیه سراسری کارگران ترانسپورت (آی تی اف) و اتحادیه آزاد کارگران ژاپن انتشار یافت. سایت لیبر استارت کارزاری را اعلام کرد. در سنندج در روز دهم زوئیه تعدادی از فعالین اتحادیه آزاد کارگران ایران، کمیته هماهنگی برای ایجاد تشکلهای کارگری و دیگر فعالین کارگری، گلگشتی را در حمایت از رضا شهابی برپا داشتند. در تهران خبر دار شدیم اطلاعیه هایی در حمایت از رضا شهابی و کارگران زندانی پخش شده است. تشکلهای مختلف کارگری در ایران از جمله اتحادیه آزاد کارگران ایران، کمیته همبستگی برای ایجاد تشکلهای کارگری، کمیته پیگیری برای ایجاد تشکلهای کارگری بیانیه دادند و حمایت خود را از رضا شهابی و خواستهایش اعلام داشتند.
کمیته دفاع از رضا شهابی و کمیته دفاع از شاهرخ زمانی مرتبا با اطلاع رسانی های خود اخبار وضعیت رضا شهابی و کارگران زندانی را رسانه ای کردند.. نهادها و احزاب دیگر چون کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی، کمیته بین المللی علیه اعدام شاخه استکهلم. مادران علیه اعدام، کودکان مقدمند، حزب کمونیست کارگری ایران در این کارزار فعالانه شرکت کردند. تلویزیون کانال جدید نقش مهمی در اطلاع رسانی از وضعیت این کارگران در سطح جامعه داشت. و به این شکل در فعالیتی دسته جمعی کارزاری جهانی که یکسر آن داخل و سر دیگرش در خارج بود جریان پیدا کرد.
انعکاس این کارزار را در اولین گام در عقب نشینی رژیم اسلامی و انتقال رضا شهابی به بیمارستان خمینی میتوان دید. هر چند که رضا را همچون یک زندانی در بیمارستان بستری کرده و به او اجازه ملاقات با خانواده را نداده اند و از همین رو او اعلام کرده است که تا رسیدن بر خواستهای فوری اش به اعتراض خود ادامه میدهد، اما نفس انتقال رضا شهابی به بیمارستان حکایت از عقب نشینی رژیم اسلامی دارد.
گوشه دیگر از انعکاس این کارزار، پیام شاهرخ زمانی از درون زندان در روز ١٢ ژوئیه و تشکر او از شرکت کنندگان در تظاهرات این روز بود. تظاهرات ما در ١٢ زوئیه همانطور که اعلام داشتیم بطور واقعی پاسخی فوری به فراخوان شاهرخ زمانی و وضعیت خطیر رضا شهابی و بهنام ابراهیم زاده بود.
کارگر کمونیست: قدم بعدی شما چیست؟ این کارزار را چگونه میخواهید ادامه دهید؟
شهلا دانشفر: تا آنجا که به کارزار اضطراری معین در حمایت از رضا شهابی و بهنام ابراهیم زاده و خواستهای فوری آنان برمیگردد، این کارزار ادامه دارد. همانطور که می بینید هنوز رضا شهابی در اعتصاب غذا بسر میبرد و خواستهای فوری او جواب نگرفته است و خطر بالای سر اوست . همچنین هنوز بهنام ابراهیم زاده و نه تنها او بلکه همسر و پسرش، زیر فشار جانیان اسلامی قرار دارند.
بنابراین لازمست فشار خود را بر روی جمهوری اسلامی حفظ کنیم و با کارزاری جهانی و گسترده تر این تعرضات را دفع کنیم. لازمست به هر شکل که میتوانیم صدای اعتراض این کارگران باشیم. لازم است که حمایت خود را از خواستهای رضا شهابی که خواستهای همه زندانیان در بند است اعلام کنیم. در همین راستا ما تلاش میکنیم طی تماسهای فشرده ای با نهادهای کارگری و انساندوست در سراسر جهان به فعالیت خود ادامه دهیم و در تدارک روزهای اعتراض دیگری باشیم. در ایران نیز باید حمایت از این کارگران ادامه پیدا کند.
فراخوان ما اینست که در کنار خانواده های رضا شهابی و بهنام ابراهیم زاده بایستیم و از حقوق اولیه رضا و بهنام و خانواده هایشان دفاع و پشتیبانی کنیم. رضا شهابی و بهنام ابراهیم زاده باید فورا از زندان مرخص و تحت معالجه و درمان قرار گیرند. باید خانواده آنها که در همین مدت خسارت مالی شدیدی دیده اند، تحت پوشش تامین اجتماعی قرار گیرند. باید بهنام ابراهیم زاده بتواند در کنار فرزند بیمار خود و خانواده اش باشد. باید این کارگران و همه کارگران زندانی فورا از زندان آزاد شوند.
آنجایی که کارگران در اعتراض و مبارزه هستند، آنجایی که کارگران جمعند و قدرت دارند، باید یک خواست فوری آنها آزادی کارگران زندانی و از جمله خاتمه یافتن این فشار ها بر روی رضا شهابی و بهنام ابراهیم زاده باشد.
همانطور که فعالین کارگری در سنندج توانستند پیکتی اعتراضی بر پا کنند و صدای اعتراض خود را علیه دستگیری کارگران و وضعیت رضا شهابی بلند کنند، در شهرهای دیگر نیز میشود مبتکر برپایی چنین حرکت های اعتراضی ای شد. میتوان باز هم در سطح وسیعی اطلاعیه هایی در حمایت از رضا شهابی و بهنام ابراهیم زاده منتشر و پخش کرد. میتوان با نوشتن شعار رضا شهابی، بهنام ابراهیم زاده و همه کارگران زندانی باید فورا آزاد شوند، همه جا عکس این کارگران را نصب کرد. میتوان طومار های اعتراضی در حمایت از این کارگران و خواستهای رضا شهابی امضا کرد و خواستار آزادی فوری آن و همه زندانیان سیاسی از زندان شد.
بدین شکل این اتفاقات میتواند آغازی باشد برای مبارزاتی فشرده تر برای آزادی کارگران زندانی و زندانیان سیاسی و برای متوقف کردن فوری فشار بر روی سر رهبران کارگری.
در عین حال توجه داشته باشید که کارزار در حمایت از خواستهای رضا شهابی و درعکس العمل به وضعیت اضطراری او و بهنام ابراهیم زاده، اقدامی معین از کمپینی بزرگتر برای آزادی کارگران زندانی است. می دانید که یک ابزار رژیم اسلامی برای جلوگیری از سازمانیابی مبارزات کارگری و نیز برای عقب زدن جنبش کارگری و کل جامعه، فشار آوردن بر روی رهبران کارگری و دستگیری و زندان کردن آنهاست. از همین رو کمپین برای آزادی کارگران زندانی هم اکنون شکل یک نهاد به خود گرفته است. نهادی از کمیته همبستگی بین المللی کارگری- ایران که ٩ سالی است تشکیل شده و فعالیت میکند. مبارزه برای آزادی کارگران زندانی یک عرصه مهم مبارزه ما در جنبش کارگری ایران است. ما با “کمپین برای آزادی کارگران زندانی” تلاش کرده ایم صدای اعتراض کارگران در سطح جهانی باشیم. یک نمونه اش در مقطع اعتراضات کارگران شرکت واحد در سال ٨٤ بود که بیشترین اطلاع رسانی را کردیم و توانستیم توجه افکار جهانی را جلب کنیم. ما مرتبا از طریق اطلاعیه های خبری آخرین اخبار از وضع کارگران را در سطح جهانی انعکاس میدهیم و هر سال با حضور خود در اجلاس جهانی سازمانی جهانی کار، تلاش کرده ایم صدای اعتراض کارگران ایران باشیم. همچنین ما با شرکت در کنفرانس های جهانی کارگری و نیز با رساندن صدای اعتراض کارگران به این نشست ها و تماس با اتحادیه های مختلف کارگری در کشورهای مختلف جهان، کوشیده ایم بیشترین حمایت ها را از کارگران ایران و کارگران زندانی جلب کنیم. از جمله در همین یکسال اخیر از سوی برخی از این تشکلهای کارگری نظیر اتحادیه کارگران مونتاژ در استرالیا، شورای اتحادیه های کارگری ونکور و حومه، کنفرانس اتحادیه خدمات بریتیش کلمبیا که از بزرگترین و متنوع ترین اتحادیه های کارگری بریتیش کلمبیای کانادا است و ٦٧ هزار کارگر در بیش از ٥٠٠ بخش در بخش های خصوصی و خدمات عمومی را در بر میگیرد، سومین کنگره جهانی کنفدراسیون بین المللی اتحادیه ها ( ITUC)، کنفرانس منطقه ای بزرگترین اتحادیه کارگران صنعتی جهان در بانکوک (١٤-١٦ مه ٢٠١٤)، فدراسیون اتحادیه های کارگران مصر، اتحادیه سراسری کارگران سوئد (ال او)، اتحادیه سراسری کارگران ترانسپورت (آی تی اف) قطعنامه های خوبی در حمایت از کارگران ایران و کارگران زندانی بگیریم که در میان آنها تاکید بر خواستهایی چون اخراج رژیم اسلامی از سازمان جهانی کار به تصویب رسیده است.
خلاصه کلام اینکه تا وقتی جمهوری اسلامی هست و زندان ابزاری در دست رژیم اسلامی برای سرکوب مبارزات کارگران و کل جامعه میباشد، کمپین برای آزادی کارگران زندانی نیز وجود دارد. از همگان دعوت میکنیم که وسیعا به این کمپین بپیوندند و همکار آن شوند.
