” اصلا اعتراضات کارگری مگر سیاسی است”؟

نسان نودینیان:
در حاشیه اخبار کارگری- هفته دهم(٢٠١٤)
اسدالله بیات زنجانی از مراجع تقلید در قم گفته است: “نباید با اعتراضات صنفی و کارگری برخورد سیاسی صورت بگیرد”. شرح حال مراجع تقلید برای همگان روشن است. انصافا این مراجع تقلید “رشد” هم کرده اند. خمینی میگفت “افتصاد مال خر است” ولی در چند سال گذشته افراد ریز و درشت از مراجع تقلید در ارتباط با اقتصاد و بازار جهانی، دستمزد و کارگر صحبت میکنند. و حتما یک اتفاق مهم هم دیگر هم در «رشد» مراجع تقلید موثر بوده، این اتفاق رشد جنبش کارگری است. “زنجانی” درخصوص نحوه برخورد دولت و دستگاه قضایی با مطالبات کارگران مبگوید: “اصلا اعتراضات کارگری مگر سیاسی است؟ مگر هر اعتراضی را باید سیاسی تلقی کنیم؟ برای مثال، اگر غذای دانشجو بد باشد اعتراض می‌کند، این که اعتراض سیاسی نیست. اگر مثلا من مسئول باشم و این اعتراض را سیاسی بدانم، خودم ضعیف هستم. این اعتراض صنفی است و باید پرسید چه اشکالی دارد؟” بسیار خوب! میدانهای شهر تهران را نظامی نکنید. علیه اعتصابات کارگری لشکرکشی نکنید، محیط کار و دانشگاه ها را امنیتی نکنید. به کارگران از امروز تا آخر سال که با دولت و کارفرماها که درگیر مبارزه برای افزایش دستمزدها هستند، اجازه دهید به تلویزیون بیایند و در مورد دستمزدهای سال ٩٣ صحبت کنند. نشریه ویژه کارگران و دانشجویان را منتشر کنند! و ده ها کار و فعالیت برای ایجاد تشکل انجام دهند. و آزادی بیان را برسمیت بشناسید.
آیا اعتراضات کارگری و دانشجویی “سیاسی” است، خود نیز ترفند جدیدی است که توسط آخوندها در دل اوضاع آشفته سیاسی ـ اقتصادی در ایران مطرح شده است. در کشور استبداد زده و دیکتاتوری تحت حاکمیت جمهوری اسلامی، اعتصاب، تظاهرات، تحصن، موزیک، سینما و تاتر، رقص و شادی، پوشش زنان بدون حجاب اسلامی، مراسم اول ماه مه، مراسم روز جهانی زن سیاسی هستند. و البته بشدت امنیتی! صدها کارگر، فعال جنبش برابری زنان و کودکان، شاعر و نویسنده و دانشجو و معلم به دلیل اعتصاب و تظاهرات و دفاع از آزادی بیان و تشکل در زندانها جمهوری اسلامی هستند. و بعنوان یک واقعیت و تجربه زندگی ، ادامه حیات و معیشت و کرامت و حرمت انسانی در ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی هم “سیاسی” و هم “امنیتی” است.
چرا؟ اینکه جمهوری اسلامی، “بیات زنجانی”ها و “روحانی” ها در باب “سیاسی” نبودن اعتراضات کارگری سخن میگویند، خود نیز محصول و نتیجه موقعیت جدید و اعتراضات وسیع و پر دامنه و رادیکال کارگران و دانشجویان است.
نتیجه؟ و اگر اعتراض کارگران و دانشجویان “صنفی” هستند! کارگران زندانی از جمله محمد جراحی ـ رضا شهابی ـ شاهرخ زمانی ـ بهنام ابراهیم زاده و ده ها تن از کارگران و دانشجویان و زنان فعال حقوق برابری جنبش زنان را آزاد کند!
٢مارس ٢٠١٤