حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
فرض بگیریم از فردا در مجلس خبرگان جلسه بگیرند و به اتفاق آرا رفسنجانی را جای خامنه ای بنشانند.
تصور کنیم بعد از شور و مشورت در صحن علنی مجلس اسلامی جملگی با رفسنجانی بیعت کنند.
اینطور ببینیم که کروبی مجددا بر ریاست مجلس شورای اسلامی تکیه زده و موسوی نه نخست وزیر دوران خمینی که رئیس جمهور رفسنجانی در مسند قدرت باشد.
فرض شود خامنه ای و جنتی و یزدی و مصباح و دیگر اصولگرایان با سلام و صلوات به قم تشریف فرما شده و مشغول تدریس طهارت و اصول دین بشوند و حکومت و دولت و مجلس و ارتش و سپاه و اقتصاد را به رفسنجانی و تیمش بسپارند.
فرض کنیم و باز هم فرض کنیم.
اگر ایران به دوران بعد از پایان جنگ در سال ۱۳۶۷ برگردد و رفسنجانی مرد قدرتمند در ساختار جمهوری اسلامی با نیرو و انگیزه دو چندان از گذشته همه اهرم های قدرت را قبضه کند، آنگاه سهم ما مردم از زندگی در چهارچوب نظام اسلامی چه می شود؟
اسلام و قوانین اسلامی از زندگی مردم رخت بر می بندد و زنان، بی حجابی را تجربه خواهند کرد و جوانان به دلخواه خود زندگی می کنند و زنان در عرصه کار و زندگی برابر با مردانند و نشریات و روزنامه ها آزاد و رادیو و تلویزیون صدای مردم خواهند شد؟
زندگی کارگران و مزدبگیران چه می شود؟ همه حقوق های معوقه پرداخت شده و دستمزدها بر اساس تورم بالا می رود و خط فقر نخواهد بود و از بیکاری کاسته خواهد شد و بیکاران از بیمه بیکاری برخوردار خواهند شد و باقی تصورات؟ دادگاههای اسلامی چه خواهد شد. باند بازی و فساد اقتصادی کجا خواهد رفت. سهم مردم از زندگی انسانی چه خواهد بود؟
یک چیز کاملا روشن است. اگر رفسنجانی و شرکای امتحان پس داده اش تماما و کاملا در قدرت باشند همین جنگ برای زندگی و کرامت انسانی از سوی مردم علیه نظام اسلامی در جریان خواهد بود. حکومت اسلامی به زعامت رفسنجانی برای بقاء حکومتش اعدام خواهد کرد و فعالین سیاسی و کارگری را به بند خواهد کشید. کاری که جمهوری اسلامی همه عمرش انجام داده است. جمهوری اسلامی برای مطلوب شدن در ایران و جهان باید از روی نعش خودش عبور کند. جمهوری اسلامی پر و بال شکسته و ضد عفونی شده مطلقا ممکن نیست.
اگر امروز رفسنجانی و جناح او با خامنه ای فرقی با هم دارند فقط و فقط بخاطر این است که مردم حکومت اسلامی و نظام اسلامی و قوانین اسلامی و دزدی و غارت و چپاول نمی خواهند. اینجا است که راه سران حکومت از هم جدا شده است و برای مهار مبارزات مردم راه های متفاوتی به عقلشان می رسد. خیال باطل است که باند خامنه ای قدرت نظامی و سیاسی و اقتصادی را دو دستی تحویل جناح رقیب کند و خانه نشین شود. بر خلاف هیاهوی پوچ جریانات استحاله چی ممکن نیست این حکومت با رای و انتخابات فرمایشی و … بتواند تغییر ماهیت بدهد و سر سوزنی سازگار با فرهنگ و باور و زندگی مردم بشود.
تصور این فرض محال است. نه خامنه ای و جناح او از قدرت کنار می کشند نه رفسنجانی می تواند بدون یک جنگ خونین چنین خیالی در سر بپروراند. اوضاع فعلی جمهوری اسلامی محصول یک جنگ طولانی بین مردم با کل ساختار سیاسی – فرهنگی و اقتصادی موجود در ایران است. این جنگ نهایتا باید با پیروزی قطعی یک طرف پایان بیابد.*
