بنا به آمار رسمی سازمان ثبت احوال جمهوری اسلامی بطور متوسط هر سال در ایران ۴۰ هزار نفر زیر سن ۱۸ سال ازدواج می کنند. این آمار ازدواجهای ثبت شده است. تعداد ازدواجهای ثبت نشده بسیار بیشتر است. مدیر نهادی بنام طرح مادرانه امام علی در این مورد میگوید «آنها ازدواجشان را ثبت نمی کنند، چون نه خود شناسنامه دارند و نه ازدواج پدر و مادرانشان ثبت شده است. کودکان بی شناسنامه، بی کتاب، بی غذا … در میان خانواده های این کودکان فرهنگ تجاوز وجود دارد. این اتفاق ممکن است از ۵ سالگی بیافتد. این موارد فقط مربوط به کودکان محله شوش و دروازه غار نیست، اطراف شهر ری خیلی از دختران در سن ۱۲ سالگی ازدواج می کنند.»

اما علت چیست؟ چه عواملی این فرهنگ تجاوز به کودکان را در جامعه ایران اشاعه داده است؟ معمولا مقامات و کارشناسان حکومتی ازدواج کودکان را ناشی از “فقر اقتصادی و فرهنگی” میدانند. اما فقر خود بخود به ازدواج کودکان منجر نمیشود. اساس مساله  نه “فقر فرهنگی خانواده ها” بلکه قوانین و فرهنگ ضد زن و ضد کودک حاکم بر جامعه است. مساله برسر مشروعیت بخشیدن به فحشای کودکان تحت نام ازدواج شرعی است.  ماده ۱۰۴۱ قانون مدنی جمهوری اسلامی می گوید: “عقد نکاح دختر قبل از رسیدن به سن ۱۳ سال تمام شمسی و پسر قبل از رسیدن به سن ۱۵ سال تمام شمسی منوط است به اذن ولی به شرط رعایت مصلحت یا تشخیص دادگاه صالح”.

یعنی نه تنها ازدواج دختران ۱۳ ساله قانونی است، بلکه ازدواج در سنین کمتر نیز در صورت اجازه پدر و رای دادگاه مجاز است! و این سن مجاز هیچ حد پائینی هم ندارد! چنین قانونی کاملا مبتنی و منطبق است بر فلسفه و فرهنگ و اخلاقیات “الهی” ای که تعدد زوجات را مجاز میشمرد، حق طلاق را از زنان سلب میکند،  دختر و پسر را با دیوار آپارتاید جنسی از هم جدا میکند، رابطه جنسی آزادانه را زنا و مستحق سنگسار میداند و به فحشا تحت عنوان صیغه مشروعیت میدهد، و در  توضیح المسائل “امام راحل” اش لذتجوئی جنسی حتی از دختران نوزاد را بلامانع اعلام  میکند!

اشاعه ازدواج کودکان در ایران زائیده چنین شرایطی است. و تا وقتی   کار بدست جمهوری اسلامی و  نهادهائی نظیر “طرح مادرانه امام علی” و غیره باشد باید همچنان منتظر رشد این پدیده بود. کلید حل این مساله جمع کردن بساط جمهوری اسلامی و فلسفه و قوانین و اخلاقیات اسلامی اش از جامعه است.

۱۶ دسامبر ۱۵