بیکاری میلیونی و ٢٤٣ هزار کارگر در آستانه بیکارسازی

شهلا دانشفر:
ربیعی وزیر کار دولت روحانی در همین هفته با حضور در جمع کارگران شرکت سیمان ساوه، ضمن اشاره به برنامه های “مهم” دولت “تدبیر و امید” شان از خطر بیکار شدن ٢٤٣ هزار کارگر خبر میدهد. راهکارشان نیز برای جلوگیری از این بیکارسازی ها، بخشودگی جرایم بیمه ای کارفرمایان در طرح بودجه سال آتی است. تا بقول ایشان کارفرمایان بتوانند جانی بگیرند. واقعا بیشرمی هم حدی دارد.

قبلا نیز روزنامه جمهوری اسلامی طی گزارشی به نقل از محجوب نماینده مجلس اسلامی از وضعیت بحران واحدهای تولیدی و اخراج ١٠٠ هزار کارگر در هزار واحد تولیدی طی یکساله اخیر خبر داده بود.

نکته اینجاست که با وجود ابعاد تکاندهنده و فاجعه بار بیکاری در ایران، دارند از بیکارسازیهای گسترده تر خبر میدهند.

این کارنامه دولت روحانی، در ادامه جهنمی است که رژیم اسلامی برای مردم ساخته است. در همین ماههای اخیر بحثشان بر سر زلزله در بازار کار بود و اعلام کردند که از جمعیت ٦٣ میلیون و ٨٦٢ هزار و ٨١١ نفری که در سن کار قرار دارند، ٤٠ میلیون و ١٠٥ هزار و ٨٤٥ نفر همچنان بدون هرگونه فعالیتی هستند و به اصطلاح کار نمی کنند و نقشی در جریان اقتصادی کشور ندارند. به عبارت روشنتر این ٤٠ میلیون انسان بیکارند که بیشترینشان جوانند.

این آمار بیانگر فاجعه بزرگی به اسم بیکاری در ایران است که بخش عظیمی از جامعه ایران را در بر میگیرد. بدین ترتیب هر روز در دل نزاعهایشان آمارهای جدیدی از ابعاد فقر و فلاکت و بیکاری در جامعه داده میشود. اما بحثی بر سر تامین این صف میلیونی بیکار و خانواده هایشان نیست. بحثی بر سر بیمه بیکاری و دیگر بیمه های اجتماعی آنان، مانند درمان رایگان و تحصیل رایگان برای کودکانشان و برخورداری از یک مسکن مناسب برای آنان نیست. از جمله جناب ربیعی از طرح جدیدی بنام “بیمه بیکاری” کارگران سخن گفته و چنین میگوید: “طرح جدیدی در بحث بیمه بیکاری داریم، افرادی که دچار بیکاری هستند به کارگاه ها معرفی خواهند شد. کارگاه های که دچار مشکل می شوند بیکاران آن به کارگاه های دیگر معرفی می شوند و بخشی از مزد را ما و بخشی دیگر را کارفرما پرداخت خواهد کرد.”. بعد نیز ادامه داده و میگوید: “داریم با کانونهای کارفرمایی تفاهمنامه هایی امضا می کنیم ٢٠٠ هزار نفر بیمه بیکاری داریم که ٢ هزار میلیارد تومان صرفه جویی خواهد شد.”.

معنی واقعی این گفتار چیزی جز باز کردن راه برای بیکارسازی این ٢٤٣ هزار کارگر و سر دواندن کارگران بیکار شده از کار و پاسکاری آنان بین دولت و کارفرمایان نیست. هدف اصلی شان نیز از این طرح، زدن بخشی از همین چندرقاز پولی است که تحت عنوان ” بیمه بیکاری” به کارگر اخراجی داده میشود. به این معنی که قرار است در قبال ٢٠٠ هزار کارگر، دو هزار میلیارد تومان بعنوان “صرفه جویی” به جیب بزنند. اسمش را هم با بیشرمی تمام بیمه بیکاری میگذارند.

اینست همه تدابیرشان برای میلیونها کارگر بیکار و خانواده هایشان. اینست پاسخشان به بیکارسازی های وسیعی که زندگی خانواده های کارگری بسیاری را به تلاشی کشانده است.

اما اینکه امروز علی ربیعی می آید و از بیکاری و بیمه بیکاری سخن میگوید، نتیجه فشار جامعه بر روی دولت روحانی و این حکومت است.

در برابر این سخنان، کارگران خواستهای خود را دارند. مبارزه علیه بیکارسازیها یک عرصه داغ مبارزات کارگری است و بطور واقعی جنگی هر روزه بر سر این موضوع در جریان است.

باید به همه کارگران بیکار اعم از زن و مرد، بیمه بیکاری مکفی و در حد یک زندگی انسانی پرداخت شود. و نه تنها این، بلکه بیمه درمانی رایگان حق مسلم همه مردم است. حرف ما اینست که اگر خط فقر سه میلیون تومان است، حداقل دستمزد کارگران، و حداقلی که بعنوان بیمه بیکاری به کارگران پرداخت میشود، نباید کمتر از سه میلیون تومان باشد. علی ربیعی وزیر کار دولت روحانی تلاش میکند “جانی بیشتر” به صاحبان کار و ثروت بدهد. ما کارگران و ما مردم با ایجاد تشکلهای خود و متشکل شدن در ان جی او ها یمان علیه بیکاری، باید گفتمان های خودمان را جلو ببریم. موضوع بر سر متحد شدن میلیونها کارگر بیکار و خانواده هایشان حول خواستهای فوری بیمه بیکاری و درمان رایگان برای همه و زندگی ای انسانی است. با شبکه های اجتماعی خود در وایبر و لاین و غیره حول این گفتمانها و با شعار یا کار یا بیمه بیکاری نیرو جمع کنیم، فراخوانهایمان را بدهیم و اعتراضاتمان را سازمان دهیم. علیه بیکاری سراسری متشکل شویم.