حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
ذوب آهن اردبیل در فروردین ١٣٨٤ همراه با تبلیغات وسیع رسانه های وابسته به رژیم در مورد ایجاد کار و شکوفایی اقتصاد در اردبیل در محل شهر صنعتی این شهر آغاز به کار کرد. اما از همان ابتدا مدیران این کارخانه تعرض به حقوق کارگران را آغاز کردند. در ١٢ سال فعالیت این کارخانه عقب افتادن چند ماهه حقوق کارگران امری عادی بوده است. کارفرما در موارد مکرر حق بیمه کارگران را پرداخت نکرده و تامین اجتماعی از تمدید دفترچه های بیمه خدمات درمانی کارگران خودداری کرده است. کارگران این کارخانه همواره مورد تهدید اخراج و بیکار شدن بوده اند و تامین شغلی نداشته اند. در مقابل شرایط غیرانسانی در این کارخانه، کارگران بارها اعتراض کرده و دست از کار کشیده اند.
در اردیبهشت ٩٣ خدابخش استاندار اردبیل در مصاحبه ای گفت: صاحب این کارخانه قرار بود تا ایام عید معوقه کارگران و عیدی آنها را پرداخت کند اما تاکنون به این کار دست نزده است که اگر به قصور خود ادامه دهد ما نیز از حمایت این مجموعه تولیدی شرمنده می شویم. یک سال بعد این کارخانه با وجود دریافت کمک های دولتی به بهانه عدم سود دهی به مدت ٨ ماه تعطیل شد. در پی اعتراضات کارگران کارخانه و دخالت شورای تامین استان کارفرما قول داد که نزدیک به یک سال و نیم حقوق های عقب افتاده کارگران را پرداخت کند و با این قول کارگران به سر کار برگشتند. اما این قول عملی نشد.
اعتراضات کارگران ذوب آهن اردبیل در ماههای اخیر گسترش بیشتری یافت. در بهمن ماه گذشته کارگران به مدت دو روز در مقابل استانداری دست به تجمع اعتراضی زدند. این تجمع با فشار نیروهای سرکوبگر رژیم متوقف شد. روز ٨ اسفند ٩٥ کارگران ذوب آهن در مقابل اداره کل تعاون، کار و رفاه اجتماعی استان اردبیل تجمع کردند. خبرگزاری تسنیم وابسته به سپاه پاسداران از قول کارگران نوشت: “کارگران این کارخانه ١٤ ماه است که حتی یک ریال حقوق دریافت نکرده‌اند و در آستانه فرا رسیدن سال جدید این کارگران با مشکلات معیشتی بسیاری مواجه هستند.”
روز ٢ خرداد امسال تعدادی از کارگران در مقابل استانداری تجمع کردند و اعتراض خود را به عدم امنیت شغلی و پرداخت نشدن ١٣ ماه حقوق های خود اعتراض کردند.
کارگران بارها در محل کارخانه و در مقابل استانداری دست به تجمع زدند. اما مسئولان و مقامات قضایی بجای اعمال فشار و دستگیری کارفرما بجرم دزدیدن میلیاردها تومان دسترنج کارگران تلاش کردند تا با وعده و وعید مانع از گسترش اعتراضات کارگران شوند. اما این مقامات نتوانستند دزدیده شدن حقوق دسترنج کارگران را انکار کنند. هفته گذشته دادستان عمومی و انقلاب اردبیل گفت: “٨٨ کارگر برای سه میلیارد تومان مطالبات خود معترض هستند و عمده این مطالبات حقوق معوقه است.”
مقامات همچنان به وعده و وعیدهای خود ادامه میدهند. مدیر روابط کار اداره کل تعاون، کار و رفاه اجتماعی استان اردبیل خبر داد که تمامی مطالبات تعداد ٤١ نفر از کارگران اخراجی سال‌های قبل در تاریخ اردیبهشت ماه امسال پرداخت و تسویه شد. او همچنین قول داد که با وصول نخستین سررسید چک دریافتی تا پایان خردادماه سال ٩٦ و پرداخت حق بیمه ماههای اخیر توسط کارفرما از ابتدای تیرماه امسال برای بهره‌مندی این کارگران اخراجی از مزایای بیمه بیکاری اقدام خواهد شد.
اما کارگران به وعده های توخالی مقامات جمهوری اسلامی اعتماد نمی کنند. آنها خواستار بازگشت به کار تمام کارگران اخراجی، دریافت تمامی دستمزدهای عقب افتاده و امکان استفاده از دفترچه های بیمه درمانی هستند. از روز ٢٢ تیر صد نفر از کارگران اخراج شده از ذوب آهن اردبیل، که چندین ماه است حقوق نگرفته اند، در محل مسجد میرزا علی اکبر اردبیل تجمع کرده و در آنجا اعلام اعتصاب غذا کردند.
بدنبال این حرکت کارگران دادستان عمومی و انقلاب مرکز استان اردبیل اعلام کرد: ”با پیگیری‌های انجام شده قرار بر این شد که طلب کارگران در ٣ قسط تقسیم و پرداخت شود که قسط اول در حدود ٨٥٠ میلیون تومان از مطالبات این کارگران پرداخت شده و این افراد به اعتصاب غذای خود پایان دادند.‟
اما کارگران به وعده وعیدهای کارفرما و نمایندگان کارفرما یعنی مقامات جمهوری اسلامی اعتماد نمیکنند. تعداد کارگران ذوب آهن اردبیل از ٥٠٠ نفر به ١٢٠ نفر کاهش یافته است. کارگران اخراجی باید به سر کار برگردند و یا اینکه از حق بیمه بیکاری مکفی برخوردار شوند. تمامی این کارگران و خانواده های آنها باید بیمه درمانی مناسب داشته باشند. تمامی حقوق های عقب افتاده کارگران به اضافه بهره آن باید بلافاصله به کارگران پرداخت شود و خسارت هایی که بخاطر پرداخت نشدن حقوق ها به کارگران وارد شده، باید جبران شود. کارگران باید به تجمع های اعتراضی خود ادامه دهند. همراهی خانواده های کارگران در این اعتراضات در پیروزی کارگران می تواند تاثیر زیادی داشته باشد. حمایت مردم شهر و کارگران سایر واحدهای تولیدی در شهر صنعتی اردبیل و در سایر نقاط از مبارزات این كارگران در پیروزی آنها ضروری است. کارفرما و دولت تاکنون در مقابل اعتراضات کارگران ناچار به عقب نشینی هایی شده است. اگر این اعتراضات انجام نمی شد، کارگران نمی توانستند همین خواسته های اندک را هم بگیرند. بنابراین کارگران فقط با به خیابان آمدن و با اعتراض می توانند خواسته های خودشان را از حلقوم مفتخورهای صاحب سرمایه بیرون بکشند. این اعتراضات در محل های عمومی و پر تردد شهر و در مقابل ساختمانهای دولتی تاثیر بسیار بیشتری می تواند داشته باشد. سایر کارگران و مردم نیز می توانند در این اعتراضات شرکت کرده و فشار بیشتری به مقامات دولتی بیاورند.
خواست کارگران ذوب آهن اردبیل خواست تمام مردم شهر و تمام کارگران است. از این خواست ها باید حمایت کرد و در مقابل تهاجم به حقوق کارگران باید ایستاد.
