حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
رژیمی که کارگران را بخاطر مبارزاتشان زندانی میکند، جایی در سازمان جهانی کار ندارد
اجلاس جهانی سازمان جهانی کار نزدیک است و یک موضوع اعتراض هر ساله کارگران در ایران، اعتراض علیه حضور هیات جمهوری اسلامی در این اجلاسهاست. حزب کمونیست کارگری ایران هرساله تلاش کرده است که در روز بازگشایی کنفرانس سالانه آی ال او خود را به محل برساند و اعتراض خود را به حضور هیات جمهوری اسلامی در این اجلاس ها اعلام دارد. در سالهای متعددی فعالین حزب توانسته اند، در همان لحظه گشایش کنفرانس به داخل سالن بروند و با بدست گرفتن عکس کارگران زندانی و پخش بیانیه های حزب در میان شرکت کنندگان در اجلاس صدای اعتراض کارگران و مردم ایران را به حضور رژیم جنایتکار جمهوری اسلامی به گوش سازمانهای مختلف کارگری در سطح جهان برسانند. اجلاس امسال سازمان جهانی کار چهارم ژوئن شروع و تا هفدهم ماه ادامه خواهد داشت. برنامه ما امسال اینست که در اجتماعی که قرار است در نهم ماه ژوئن که از سوی جریانات سیاسی مختلف بنا بر سنت هر ساله در محلی در میدان ملل شهر ژنو برگزار میشود، شرکت کنیم و همچنان صدای اعتراض کارگران در ایران باشیم. اما اجلاس های سالانه سازمان جهانی کار چگونه صورت میگیرد و پیام اعتراضی ما به این اجلاسها چیست، موضوعی است که مختصرا اشاره میکنم.
طبق اساسنامه سازمان جهانی کار، هرسال هیاتی ٤ نفره تحت عنوان سه جانبه گری (دولت، کارفرما، کارگر) مرکب از دو نماینده هیات دولتی، یک نماینده کارفرما و یک نماینده کارگر از سوی کشورهای عضو راهی اجلاس سازمان جهانی کار شده و در آن شرکت میکنند و ترکیب شرکت کنندگان اجلاس را تشکیل میدهند. بدین ترتیب هیاتی با این ترکیب هر ساله می نشینند و بر روی مقررات کار در سطح جهانی و اجرای آن به بحث و گفتگو می نشینند. در این سه جانبه گرایی در بهترین حالت نمایندگان دولت و کارفرمایان در یک جبهه واحد قرار دارند و تنها یک نفر از هیات ۴ نفره تحت عنوان نماینده کارگران شرکت میکند. اما در کشورهایی چون ایران که کارگران از حقوقی چون حق تشکل، حق اعتصاب، حق تجمع و دیگر آزادی های پایه ای در جامعه محرومند، وضع از این هم بدتر است. در ایران این نماینده تشکلهای دست ساز حکومتی شوراهای اسلامی و خانه کارگر است که تحت عنوان “نماینده کارگران” به عنوان عضوی از هیات اعزامی شان در اجلاس سالانه سازمانه جهانی کار شرکت میکند. و اینها ارگانهای جاسوسی در محیط های کارند که وظیفه شان کنترل و مهار جنبش اعتراضی کارگری است و بعنوان بازوی دولت و کارفرما در کارخانجات نقش بازی میکنند و در واقع بخشی از نظام حاکمند. کارگران کل این بساط را قبول ندارند به مماشات سازمان جهانی کار با حکومت اعتراضی اعتراض دارند. از همین رو هر سال با فرارسیدن زمان برگزاری این کنفرانس ها، نامه های بسیاری از سوی تشکلها و رهبران سرشناس کارگری در اعتراض به شرکت نمایندگان تشکلهای دست ساز حکومتی تحت عنوان “نماینده کارگران” در این اجلاس ها سرازیر شده است.
امسال نیز ما مثل هر سال طی بیانیه ای اعتراض خود را به حضور هیات جمهوری اسلامی در آی ال او اعلام کردیم. اساس سخنمان اینست که جمهوری اسلامی نماینده کارگران و مردم ایران نیست، بلکه سرکوبگر مردم است. رژیم آپارتاید جنسی، اعدام و جنایت است. و جای رژیمی که کارگران را بخاطر مبارزاتشان دستگیر و زندانی میکند. در قبال آنها احکام قرون وسطایی شلاق اجرا میکند، رژِیمی که در حاکمیتش به خاطر سودجویی سرمایه داران محیط های کار را به قتلگاه کارگران تبدیل شده است و یک نمونه فاجعه بارش در همین اردیبهشت ماه در معدن زمستان یورت آزاد شهر اتفاق افتاد و در جریان آن بیش از ٤٥ کارگر جانباختند، علیرغم اینکه قبلا نسبت به خطر جانی معدن برای کارگران هشدار داده شده بود، جایش نه در اجلاس سازمان جهانی کار، بلکه پشت میز محاکمه است.
ما از نهادها و سازمانهای کارگری در سراسر جهان خواستار اعتراض به حضور هیات جمهوری اسلامی در اجلاس آی ال او شده ایم. ما خواستار بایکوت هیات جمهوری اسلامی در این اجلاس شده ایم. در عین حال ما خواستار این شده ایم که به حکومت اسلامی فشار بیاورند که اسماعیل عبدی و آتنا دائمی که هم اکنون در اعتراض به احکام خود و امنیتی کردن مبارزات و عمکرد دستگاه قضایی در اعتصاب غذا بسر میبرند، و نیز تمامی زندانیان سیاسی فورا آزاد شوند. ما خواستار پایان دادن به امنیتی کردن مبارزات کارگران، معلمان و مردم معترض در ایران شده ایم. خواست ما اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار و تمامی مراجع بین المللی است.
