حمید تقوائی:  نقطه عطف در حرکت اعتراضی عبدی-عظیم زاده   

اخیرا اطلاعیه ای از جانب دو فعال سرشناس جنبش کارگری در زندان، بهنام ابراهیم زاده و محمد جراحی، در اعلام حمایت مجدد از بیانیه مشترک جعفر عظیم زاده و اسماعیل عبدی و در خواست از جعفرعظیم زاده برای پایان بخشیدن به اعتصاب غذایش منتشر شده است. این درخواست هم از نقطه نظر سلامتی جعفر که همه به شدت نگران حالش هستند و هم از نقطه نظر تقویت و ادامه جنبشی که با بیانیه مشترک شروع شده است نقش تعیین کننده ای دارد.

بیانیه مشترک کیفرخواستی است علیه “شرایط معیشتی طاقت فرسای کارگران  و معلمان و دیگر زحمتکشان کشور” و نفی و پایمال شدن “ابتدایی ترین حقوق انسانی” آنان. عظیم زاده و عبدی در پایان این بیانیه اعلام میکنند که برای رسیدن به خواستهایشان دست به اعتصاب غذا خواهند زد و این اعتصاب از همان روز انتشار بیانیه شروع شد. عبدی بعد از آزادی از زندان به قید وثیقه بنا بر توافق قبلی به اعتصاب خود پایان داد اما اعتصاب جعفر ادامه یافت و اکنون پس از چهل روز سلامتی او در معرض خطر جدی قرار دارد.

در یک سطح عمومی اعتصاب غذا شیوه مناسب و کارآئی برای یک مبارزه تعرضی و اجتماعی نیست اما یک زندانی سیاسی آنهم در شرایط دیکتاتوری جمهوری اسلامی آلترناتیو چندانی برای بلند کردن صدای اعتراضش ندارد. در چنین شرایطی اعلام اعتصاب غذای عظیم زاده و عبدی نقطه آغازی بود که توانست توجه ها را به بیانیه مشترک جلب کند و حمایتهای وسیعی را بدنبال داشته باشد اما این حمایت از خواستها و اهداف بیانیه بود و نه از شیوه اعتصاب غذا. از همان آغاز بسیاری از نهادها از جمله اتحادیه های کارگری فرانسه، ضمن حمایت از خواستهای بیانیه خواستار ختم اعتصاب غذا شدند.      اکنون بعد از گذشت بیش از پنج هفته از اعتصاب غذا روشن است که  ادامه این اعتصاب هم از نقطه نظر انسانی و سلامتی جعفر عظیم زاده و هم از نقطه نظر تداوم و گسترش حرکت و مبارزه ای که با بیانیه شروع شد شیوه درست و کارآئی نیست. حتی میتواند پیشرویها و دستاورهائی که تا همینجا این حرکت داشته است را کمرنگ کند و تحت الشعاع قرار بدهد.

در شرایط حاضر به درست وضع جسمی و سلامتی جعفر در محور توجه ها قرار گرفته است. بهنام ابراهیم زاده و محمد جراحی در ابراز نگرانی از حال جعفر تنها نیستند. این نگرانی همه کارگران و معلمان و همه سازمانهای سیاسی و تشکلها و فعالینی است که در ایران و در جهان به حمایت از بیانیه مشترک برخاسته اند. اکنون سلامتی جعفر عظیم زاده و  نجات جان او به یک خواست عمومی تبدیل شده است. باید با همه توان جمهوری اسلامی را برای تن دادن به خواستهای بیانیه مشترک تحت فشار قرار داد اما این یک مبارزه زود فرجام نیست، بلند مدت و مستلزم بسیج نیرو در یک سطح گسترده در جنبش کارگران و معلمان و در سطح کل جامعه است و دقیقا به همین دلیل ختم اعتصاب غذا علاوه بر جنبه انسانی از لحاظ مبارزاتی نیز امری ضروری و مبرم و تعیین کننده است. ختم اعتصاب غذا اجازه میدهد نگرانی عمومی در مورد وضعیت جسمی او بر طرف شود و توجه ها دوباره بر مضمون و هدف مبارزه، آنچه در بیانیه مشترک مطرح شده است، معطوف و متمرکز بشود.

بهنام ابراهیم زاده و محمد جراحی از جعفر میخواهند که “با اتکا به ابعاد قدرتمندی که این کارزار پیدا کرده است و با اتکاء به حمایت هایی که از سوی کارگران در ایران و در سطح جهانی از او و از خواستهایش شده است، به اعتصاب غذایش پایان دهد. به او قول میدهیم که با اتکاء با این نیرو میتوانیم همه با هم قدرتمند این کارزار را جلو بریم.”

این گفته و این قول به ادامه قدرتمند کارزار صرفا یک ابراز وفاداری و تجدید عهد نیست بلکه  بیانگر این واقعیت مهم است که بطور واقعی و عینی تداوم و گسترش مبارزه در گرو تمرکز و تاکید بر مضمون خواستهائی است که اکنون  بطور اجتناب ناپذیری تحت الشعاع مساله سلامتی جعفر قرار گرفته است.

بیانیه مشترک در واقع کیفرخواست کارگران و معلمان علیه نظام جمهوری اسلامی و وضعیت موجود و پلاتفرم مشترک همه جنبشها و اعتراضات حق طلبانه در ایران است. لازمست مدام یادآوری و تاکید کرد که  این اعتراضی است علیه ” امنیتی کردن فعالیتهای صنفی و تجمعات و اعتصابات کارگران و معلمان ، دستمزدهای زیر خط فقر، ممنوعیت برگزاری مستقلانه و آزادانه روز جهانی کارگر و روز جهانی معلم، عدم شفافیت و عمل موثر سازمان جهانی کار ILO در قبال نقض حقوق بنیادین کارگران و معلمان ایران و با خواست خارج کردن اتهام “اجتماع و تبانی به قصد اقدام علیه امنیت ملی کشور” و دیگر اتهامات امنیتی از پرونده های مفتوح کارگران و معلمان معترض و برداشتن اینگونه اتهامات جعلی و ساختگی از پرونده های خود و دیگر فعالین کارگری و معلمان زندانی” ( از بیانیه مشترک)

بهنام ابراهیم زاده و محمد جراحی و ده ها فعال جنبش کارگران و معلمان، جنبش آزادی زندانیان سیاسی  و ده ها تشکل کارگری در ایران و در سطح جهانی در این اعتراض با جعفر عظیم زاده و اسماعیل عبدی همراه و همرزم اند و درخواست بهنام ابراهیم زاده و محمد جراحی درخواست مشترک همه این فعالین و نهادها است.

۸ ژوئن ۱۶