یک خبر جنجال بر انگیز در هفته گذشته پوشاندن مجسمه های برهنه در موزه کاپیتولین شهر رم در جریان بازدید حسن روحانی بود. این خبر با اعتراضات گسترده مردم و بسیاری از احزاب و جریانات سیاسی در ایتالیا روبرو شد. از جمله حزب چپگرای «محیط زیست و آزادی» ایتالیا پوشاندن مجسمه های برهنه را به درست “خوار شمردن هنر و فرهنگ به مثابه ارزشهای جهانی” دانست و از رئیس جمهور ایتالیا خواست که در مورد این “تصمیم خفت بار” توضیح بدهد.
اما توضیح چندانی لازم نیست. سیاست دولتهای اروپائی همیشه مماشات و امتیاز دهی به جمهوری اسلامی بمنظور گسترش روابط اقتصادیشان بوده است و حالا که پس از برجام چشم انداز بسط معاملات اقتصادی و تجاری را در برابر خود دارند در اسلام پناهی سنگ تمام میگذارند.
اما مساله به عرصه اقتصادیات محدود نمیشود. رشد مساجد و مدارس اسلامی و حجاب و برقه و قتلها ناموسی و تعرض به زنان مانند آنچه در کلن اتفاق افتاد و حتی قوانین شریعه و دادگاههای اسلامی در کشورهای اروپائی جزء دیگری از اسلام پناهی دولتهای اروپائی است. اعتراض به “تصمیم خفت بار” دولتها کافی نیست. نیروهای چپ و مترقی در اروپا باید با نقد اسلامیسم و نظراتی مثل نسبیت فرهنگی که به اسلامیسم در دل اروپا اجازه رشد و تعرض میدهد به مقابله با این وضعیت برخیزند. دفاع از فرهنگ و ارزشهای جهانی بدون نقد عمیق و پیگیر مذهب ممکن نیست.