شهلا خباززاده: حاشیه نشینی در تبریز

حاشیه نشینی را تقریبا در تمام شهرهای ایران میتوان مشاهده کرد. اما این امر در شهر تبریز به نسبت وسعت و جمعیت آن احتمالا بیشترین میزان را دارد. هزاران سرپناه که با تخته پاره و گل و کارتن و حلب های کهنه سرهم بندی شده، در مناطق مختلف در کنار شهر ساخته شده و به اعتراف فرماندار تبریز ۴۵۰ هزار نفر در آنها زندگی می کنند. سطح مناطق حاشیه نشین تبریز حداقل ۳۰ کیلومتر مربع تخمین زده میشود. این مناطق از حداقل امکانات و خدمات شهری نظیر آب لوله کشی، بهداشت، گذرگاهها، مدرسه، درمانگاه و بیمارستان و … محرومند. اکثریت بزرگی از مردم این مناطق بیکارند و پدیده هایی نظیر قاچاق مواد مخدر، اعتیاد و تن فروشی همچون بیکاری گسترده، پدیده های عادی هستند. حاشیه نشینی محصول سیاست های غارتگرانه و فقیر و بیخانمان کردن مردم است. حاشیه نشینان این را بخوبی میدانند و به قول و وعده های سر خرمن فرماندار و شهردار در مورد “احیا و بهسازی بافت های فرسوده و ناکارآمد شهری” اعتمادی ندارند. مشکل اصلی مردم رژیم “ناکارآمد” است.