روحانی در سخنرانی اش در مجلس شورای اسلامی گفت: ملت ایران مصالح بلندمدت را به رفاه ناپایدار ترجیح میدهد.
صریحتر از این نمیشد به مردم وعده ادامه فقر و فلاکت داد. فعلا حل معضلات اقتصادی اکثریت مردمی که زندگی شان را تباه کرده ایم در دستورمان نیست. “ملت ایران” در ۳۸ سال گذشته هم یعنی به اندازه سه نسل مصالح بلندمدت را به رفاه ناپایدار ترجیح داده است و حاضر است چند نسل دیگر هم منتظر رفاه بماند!
در مقابل کارفرماها اما روحانی به حدکافی سخاوت نشان داده است. میگوید طرح کارورزی یعنی استخدام موقت نیروی جوان و تحصیل کرده با ماهی ۳۰۰ هزار تومان را عملی میکنیم که هزینه کارفرماها را پایین بیاوریم، کارفرماها را از سهم بیمه ای که باید پرداخت کنند هم کاملا معاف میکنیم که انگیزه بیشتری برای سرمایه گذاری داشته باشند.
فرق دو جناح این است که روحانی صریحا میگوید دغدغه فقر و محرومیت اکثریت مردم را ندارد. واقعا هم میداند که در این نظام وعده رفاه که چه عرض کنم حتی کاهش فشار اقتصادی هم دروغی بیش نیست. اما جناح دیگر در دعواهای جناحی خود را طرفدار حل مشکلات اقتصادی مردم جا میزند ولی نسخه اش سرکوب بیشتر و اسلامی کردن بیشتر است. در واقع به روحانی میگوید شرط عملی کردن این برنامه اقتصادی سرکوب بیشتر و امتیاز دادن بیشتر به سپاه است.
و مردم هر دو جناح را در ۳۸ سال گذشته به حد کافی تجربه کرده اند. باید به انتخاب آلترناتیو چپ سرعت بیشتری بدهند.