حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
مصاحبه کارگر کمونیست با مصطفی صابر
سوال: اعتراضات کارگری بگستردگی مراکز تولیدی و صنعتی در جریان است. اعتراضات کارگران نیشکر هفت تپه، اعتصاب و تظاهرات کارگران فولاد در اهواز وارد بیسنمین روز خود شده! اعتراضات ادامه دار شده اند، جنبش کارگری با اعتصاب و اعتراض عجین شده، مطالبات روشن و سر راست هستند، علیه پرداخت نکردن حقوق ها، علیه اخراج و بیکارسازی و برای افزایش دستمزدها و علیه فساد و دزدی حاکمان، گامهای کارسازتر به نظر شما باید کدامها باشند!
مصطفی صابر: گامهای کارسازتر عبارت از آن گام هایی است که طبقه کارگر را بعنوان یک قدرت سیاسی توانا که قادر به تغییر کل اوضاع است، در سطح جامعه مطرح کند. نیاز به تاکید نیست که اوضاع اقتصادی و وضعیت معیشت طبقه کارگر ابدا قابل تحمل نیست. متاسفانه این وضع تحت حاکمیت جمهوری اسلامی بسرعت بدتر و بدتر هم خواهد شد. در سال ٩٧ بنظر میرسد شرایط فوق العاده وحشتناکی از لحاظ اقتصادی در انتظار همه ماست. این وضع را باید بسرعت عوض کرد. اما برای عوض کردن این وضع طبقه کارگر باید بعنوان یک قدرت سیاسی ظاهر شود و جمهوراسلامی را بیش از پیش به عقب براند و نهایتا از سر راه جامعه بردارد.
طبقه کارگر همانقدر از معیشت و رفاه و آزادی های سیاسی و مدنی و عزت و حرمت انسانی برخوردار خواهد بود که بتواند از لحاظ سیاسی قد علم کند و اینها را برای خود و کل جامعه بدست آورد. یک وجه این عروج سیاسی کارگری طبعا اتحاد سراسری و طبقاتی اقشار مختلف طبقه کارگر (اعم از کارگر کارخانه، معلمان، پرستاران، بازنشستگان، بیکاران و غیره) حول خواسته های طبقاتی واحد است. معنی دیگر این عروج سیاسی این است که طبقه کارگر بتواند همه اقشار محروم و معترض جامعه را پشت سر خود بسیج کند و به امید و به نیروی رهایی بخش کل جامعه از این نکبت جمهوری اسلامی و سرمایه داری تبدیل شود. برای همه اینها هم البته طبقه کارگر نه فقط باید در هر کارخانه و رشته صنعتی بصورت محلی و سراسری متحد و متشکل شود بلکه باید بتواند منافع خود که رهایی بشریت است را در عرصه سیاست به معنای وسیع و در نبرد بر سر قدرت سیاسی عرضه کند. یعنی بصورت یک حزب سیاسی نیز متشکل شود. سرانجام پیروزمند این مبارزه هم تنها این میتواند باشد که طبقه کارگر و مردمی که به او پیوسته اند خود را بصورت دولت متشکل کنند و اختیار زندگی را بدست بگیرند.
اعتراضات و مبارزات فعلی هم تا آنجا تاثیر گذارند که گامهایی در این جهت باشند. این برداشت من از گام های تاثیر گذار در اوضاع کنونی است.
سوال: این جهت که شما گفتید خیلی کلی و عمومی است و همیشه میتواند صادق باشد. در شرایط مشخص ایران و مبارزه کارگران مشخصا این گامهای کارسازتر چه هست؟
مصطفی صابر: بله این جهت عمومی و کلی است. ولی بگذارید از همین الان، یعنی سال ٩٧ در ایران، مثالهای مشخصی بیاورم. وقتی کارگران در چند واحد دست به عمل متحد میزنند یا از حرکت یکدیگر حمایت میکنند، وقتی حرکت خود را متکی بر مجمع عمومی و درجه ای از سازمان میکنند و به عمل مستقیم کارگری دست میزنند، وقتی خواسته های واحد و سراسری طرح میکنند (مثل حداقل دستمزد ٥ میلیون تومان) که همه بخش های طبقه کارگر را در بر بگیرد و متحد کند، وقتی اعتصاب و اعتراض شان را به داخل شهر میاورند و حمایت مردم را جلب میکنند، وقتی حرکت و اعتراض شان را در سطح میدیای اجتماعی و رسمی بطور وسیعی طرح میکنند و آنرا تبدیل به یک واقعه سیاسی و یک خبر مهم مملکت میکنند، وقتی در مناسبت هایی چون اول مه و هشت مارس و یا با دخالتگری در قبال وقایع مهم سیاسی مثل تظاهرات دیماه و غیره بیانیه های مشترک میدهند و خواهان آزادی و برابری و رفاه برای همه جامعه میشوند، در همه و همه این موارد دارند در همان جهتی که گفتم گام بر میدارند. اینها همه وجوهی است از یک تلاش وسیع و قهرمانانه که طبقه کارگر را بعنوان یک قدرت سیاسی رهایی بخش کل جامعه طرح کند. تلاشی که همین الان در جریان است و البته باید بسیار بسیار جلوتر برود.
بعبارت دیگر من چیز عجیب و تازه ای نگفتم. جهت های اصلی یک تلاش زنده و جاری را مورد تاکید قرار دادم. آنچه گفتم یک جمعبندی فشرده از شرایط و سیر و سرانجام مبارزه کارگری است که اول بار بطور همه جانبه و دقیق در مانیفست کمونیست مطرح شد. در این جمعبندی مساله اساسی اینست که طبقه کارگر نمی تواند خود را آزاد کند مگر کل جامعه را از شر سرمایه داری و دولت اش رها کند. برای این کار باید همه تلاشهای کارگری، همه مبارزات اقتصادی و سیاسی و فرهنگی در این جهت باشد که از طبقه سرمایه دار خلع قدرت سیاسی بشود و حکومت کارگری که در عین حال حاکمیت مستقیم همه شهروندان است، برقرار شود و انسانها سرنوشت خود را سر انجام بدست گیرند. این حقیقت امروز تحت شرایط وحشتناکی که جمهوری اسلامی برقرار کرده بسیار شفاف قابل مشاهده است. طبقه کارگر باید در پیشاپیش جامعه برای رهایی از شر جمهوری اسلامی قرار گیرد و کل جامعه و خودش را از این وضعیت نجات دهد.
امروز آشکارا مبارزه برای حق و حقوق کارگری به مبارزه علیه کل حکومت موجود گره خورده است. شما خواهان افزایش دستمزد هستید و یا حتی میخواهید همان دستمزد چندرغازی که ماههاست به شما نداده اند پرداخت شود، اما شما را به جرم اقدام علیه امنیت کشور در زندان می اندازند و تحت تعقیب قرار میدهند. خوب چطور میشود حتی دستمزد را افرایش داد یا دستمزدهای معوقه را گرفت؟ فقط به این ترتیب که کارگران به یک قوه سیاسی تبدیل شوند و کل حکومت ها و سیاست هایش را عقب برانند و سرانجام ناگزیزند که آنرا به تمامی از جلو راه جامعه بردارند.
سوال: حزب کمونیست کارگری از طریق تلویزیون کانال جدید و میدیای اجتماعی فعالانه اعتراضات کارگری را پوشش میدهد، خطوط سیاستهای حزب را یکبار دیگر در ارتباط با شرایط کنونی را توضیح دهید! نقش حزب در رابطه با مبارزه کارگری را چطور ارزیابی میکنید؟
مصطفی صابر: خطوط اصلی سیاست های حزب در قبال مبارزه کارگری همان است که بخش آگاه و رادیکال طبقه کارگر از زمان مانیفست تا بحال برای تحقق آن کوشیده است و بالاتر اشاره کردم. حزب میکوشد طبقه کارگر در هر محله و واحد تولیدی و خدماتی و در سطح هر شهر و در سطح سراسری و طبقاتی متشکل و متحد شود. اما پوشش دادن به اعتراضات و مبارزات کارگری و دادن رهنمود های مشخص به کارگران و در موارد زیادی دخالتگری فعال در سازماندهی و بسط و گسترش اتحاد بین کارگران تنها گوشه ای از فعالیت های حزب ماست. کار مهمتر و اساسی که حزب به آن مشغول است تلاش برای نمایندگی کردن آزادی خواهی و برابری طلبی کارگری در سیاست بمعنای وسیع آن است. همانطور که بالاتر هم گفتم طبقه کارگر برای بدست آوردن حقوق خود باید اوضاع کل جامعه را تغییر دهد. باید بتواند اکثریت عظیم جامعه را حول شعار ها و آرمانهای انسانی خود بسیج کند. برای این کار نیاز به حزب سیاسی و نمایندگی شدن طبقه کارگر در سیاست دارد. حتی برای اینکه خود طبقه کارگر را متحد و متشکل کنیم نمی توانیم به روش خانه به خانه و کارخانه به کارخانه اکتفا کنیم. باید پرچم سیاسی طبقه کارگر، پرچم آزادی و برابری و رفاه، پرچم حکومت کارگری و حکومت انسانی او را در صحنه سیاست به اهتزاز درآوریم. تا توده های وسیع کارگر و همچنین مردمی که نفعی در حفظ وضع موجود ندارند حول آن جمع شوند. باید انسانیت و مدنیت و آزدایخواهی و برابری طلبی کارگری تبدیل به یک الترنانیو سیاسی و محبوب توده های وسیع در جامعه شود. این کاری است که حزب کمونیست کارگری شب و روز مشغول آنست. وقتی حزب دارد تلاش میکند که سیاست های رادیکال، ضد تبعیض و انسانی طبقه کارگر را در جنبش رهایی زن، در مبارزه ضد مذهبی، در جنبش محیط زیست و دیگر جنبش های اجتماعی طرح و برجسته کند، در واقع دارد پرچم طبقه کارگر را در جامعه بلند میکند. وقتی حزب در مقابل هر جنایت رژیم می ایستد وقتی میکوشد جلوی زندان و شکنجه و سنگسار و اعدام را بگیرد وقتی علیه توهمات و ناپیگیری احزاب راست و ناسیونالیسم می ایستد، در همه این موارد دارد انسانیت کارگری را در وجوه مختلف سیاسی و مبارزاتی آن در سطح جامعه طرح میکند. به این ترتیب حزب کمونیست کارگری فی الحال یک وجه غیر قابل تفکیک از موجودیت مبارزاتی و سیاسی طبقه کارگر ایران و یک نقطه قوت بسیار مهم آن محسوب میشود. البته ما هنوز دنیای عظیمی از کار داریم که باید انجام دهیم و نواقص زیادی داریم که باید مرتفع کنیم. اما برای انجام این کارها میخواهم از همه رفقای کارگر دعوت کنم که به حزب خودشان بپیوندند و برای گسترش و ارتقاء و تحقق سیاست های آن بکوشند.
