در فاصله بین دو کنگره ۹ و ۱۰، جامعه ایران شاهد جنب و جوش، و تحرکات سیاسی مهمی بوده است. اعتراضات کارگری یک گوشه بسیار مهم این تحرکات بوده. اما اینها گذشتهاند. موقعیت معیشتی کارگران فقط به اعتراضات وسعت بیشتری خواهد داد؛ و اینجا دیگر وظیفه حزب و بخصوص کنگره ۱۰ حزب است که راه کنکرت و عملی نشان بدهد. روزانه شاهد چندین اعتراض مهم کارگری هستیم. قریب به اتفاق این اعتراضات جدا از هم بوقوع میپیوندند. معلمان، کارگران بازنشسته و کارگران بسیاری از مراکز مهم تولیدی و همچنین نمایندگان کارگران نفت، پیش از این اعتراض خود را ابراز داشته و توجه جامعه را بخود و اعتراض خود جلب کردهاند. کنگره حزب باید راهی جلوی جنبش کارگری بگذارد که این اعتراضات به یک کانال واحد رهنمون شوند که تأثیرگذار باشند. باید راهی جلو جنبش کارگری باز کند که رهبران جنبش کارگری عملا به این حزب بپیوندند. کنگره حزب باید یک بار دیگر بر سازمانیابی جنبش کارگری تأکید کند و بخصوص جنبش مجامع عمومی را برجسته کند.
واضح است که هیچ حزب طبقه کارگر، از جمله حزب کمونیست کارگری در جنبش کارگری خلاصه نمیشود. حزب طبقه کارگر بسیار فراتر از جنبش کارگری است. منتها جنبش کارگری و اعتراضات کارگران باید فوکوس تمام مجامع مهم حزبی مثل کنگره حزب طبقه کارگر باشند. اعتراضات سازمانیافته و متحد کارگری ما را به اهداف سیاسی و برنامهایمان، که همان اهداف طبقه کارگر و جنبش کارگری است، نزدیک خواهد کرد.