کنگره چون مهمترین مجمع حزبی هست که تقریبا هر دو سال یک بار برگزار می شود، طبیعتاً مهمترین تصمیمات و مصوبات را باید داشته باشد.
انتظار من به دو بخش داخلی و خارجی تقسیم می شود. در داخل روی جنبش های اعتراضی زنان، جوانان، معلمان، دانشجویان، پرستاران و به ویژه کارگران را که حزب روی همه آنها تا کنون تاثیرات به بسزائی داشته، کمیته داخل را روی آنها متمرکز کرده تا بتواند بیشتر و بهتر به خط و جهت حزب و جنبش کمونیست کارگری نزدیک کند. و حزب بتواند این سازماندهی و تشکیلات داخلی را به جایی و مرحله ای برساند که این جنبش ها را به هم نزدیک و یک خط، و متحدتر کرده و بتواند به مرحله و نفوذی برسد که حتی رهبری و اتوریته ی بخش زیادی از آنها را به دست آورد. روی آنها اتوریته ی بیشتر و بهتری پیدا کند. یعنی بتواند از حالت عام در آمده و به خاص برسد.
در خارج کشور
باید بتوانیم در وحله اول تشکیلات و احزابی که به جنبش کمونیست کارگری متعلق هستند و یا خود را به این جنبش متعلق می دانند را نزدیک و حتی در خیلی موارد یک کاسه کنیم. در وحله ی دوم باید بتوانیم حتی بخش زیادی از چپ رادیکالی که خواهان سرنگونی انقلابی رژیم هست را حول خواستهای مشخصی متحد کرده، تا سرنگونی انقلابی رژیم را نزدیکتر کنیم.
بطور کلی اتوریته و نقش کلیدی و محوری حزب را در اپوزیسیون انقلابی و سرنگونی طلب یک گام جدی و اساسی به جلو ببریم.