ناصر اصغری: بازی منتظر نگه داشتن برای روزهای بهتر!

یکی از ستون نویسان اصلی روزنامه نیویورک تایمز، پال کروگمن، مطلبی دارد تحت عنوان “تغییر چگونه اتفاق می افتد؟” که ادعا می کند دارد جواب همه آن کسانی را می دهد که می گویند “دو حزب دمکرات و جمهوریخواه دو نیمه یک سیب هستند و سیاستهایشان فرق چندانی با هم ندارند”. او این را رد می کند و با اشاره به تحرکی که حول محبوبیت برنی ساندرز، کاندیدی که رسما خودش را سوسیالیست می خواند، می‌گوید: رویای “یک دنیای بهتر” داشتن چیز خوبی است، اما باید واقع بین بود. او سپس اسم چند رئیس جمهور می آورد که با سیاستهای آنها فلان و بهمان شده است و دنیا در واقع با انتخاب همین افراد است که سلانه سلانه روزی بهشت برین خواهد شد.

از پال کروگمن و دیگر سردبیران و ستون‌نویسان رسانه‌هایی که کارشان مهندسی افکاردر جهت حفظ وضع موجود است باید پرسید بالاخره تا کی باید منتظر این بهشت برین از کانال پارلمان‌ها و رٶسای جمهور شد؟ در همان آمریکا حداقل صد سال است که مردم را با همین وعده‌های دروغین سرگرم کرده‌اند، که نه تنها وضعشان بهتر نشده و گامی به سوی “دنیای بهتر” برداشته نشده، بلکه با این همه ثروت جنگلی شده که سگ صاحبش را نمی‌شناسد. “دنیایی بهتر” پیشکش، رویای قدم زدن در یک روز بهاری در یک پارک بدون ترس از اینکه کسی جلویت را بگیرد و با تپانچه و مشت جیبت را نزند، رویائی دست نیافتنی شده است!