حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
مصاحبه با کیان آذر:
انترناسیونال: از هفته گذشته سال تحصیلی جدید آغاز شد و میلیونها دانشجو به دانشگاهها برگشتند. جمهوری اسلامی همواره دانشگاهها را به عنوان محل تجمع دشمنان خودش شناخته و مقامات رژیم گاه و بیگاه این مسئله را اعلام کرده اند. شما در این رابطه چه می گوئید؟
کیان آذر: این گوشه ای از واقعیتی ست که هراز گاهی سران حکومت اسلامی مجبور به اعتراف آن میشوند. فضای دانشگاه ها محل تمرکز و ارائه آرا و اندیشه های مدرن و پیشرو و انسان محورانه و خلاف جریان است. محل بروز عقاید و انجام فعالیتهای متشکل است. جوانان با ورود به دانشگاه ها رو به فعالیت جمعی و متشکل می آورند و به روزترین و داغ ترین نظریات سیاسی و فلسفی بینشان رد و بدل میشود. چکیده ای از پیشروترین و اصلی ترین خواسته های جامعه بین دانشجویان مطرح و بحث میشود. یک روشنگری عمیق سیاسی و اجتماعی مداما در گشت و گذار است که منتج به این میشود که سکولاریزم، آتئیسم، رادیکالیسم و خواست تغییر بنیادین وضعیت موجود ویژگی اصلی دانشگاه میشود. و این خصوصیت به فعالیت روزانه توسط دانشجویان تبدیل میشود و همین مسئله و فاکتور فغان سران حکومت را در می آورد و تاریخا حکومتهای دست راستی و مذهبی، دانشگاه را پایگاه مخالفین و “دشمنان” اعلام کرده اند. یک فضای سیاسی رادیکال و فعال که دائما تهدیدی جدی برای حکومتها به حساب آمده است. جمهوری اسلامی هم از این مسئله مبرا نیست و یکی از مراکزی که بیشترین تهدید و خطر را از آن حس میکند دانشگاه و دانشجویان است.
انترناسیونال: رژیم چه اقداماتی را در پیشگیری از اعتراضات دانشجویی انجام داده است و چه طرحهایی دارد؟
کیان آذر: جمهوری اسلامی دو استراتژی کلان در مقابل دانشجویان دارد. اول سیاست پیشگیری برای جلوگیری از متشکل شدن و فعال شدن دانشجویان حول خواسته هایشان و جلوگیری از آغاز فعالیت جمعی یا شروع یک تجمع اعتراضی است. و دوم به موازات از طریق حراست، کمیته های انضباطی، دادگاه ها، بازداشت و زندانی کردن، تعیین وثیقه های سنگین و محرومیت های تحصیلی و اجتماعی و سیاسی و اقتصادی به فعالین دانشجویی و با سرکوب و فشار گذاشتن روی چهره های شناخته شده که حکم سازمان دهندگان تجمعات و برپاکنندگان تشکلهای دانشجویی هستند و میتوانند توده دانشجو را از نظر سیاسی و اجتماعی سازماندهی کنند، میخواهند جلوی فعالیت متشکل و یا برپایی تجمعات اعتراضی و یا نمایندگی نظریات رادیکال و خلاف جریان در سطح دانشگاه ها و یا بین دانشجویان بگیرند و با از کار انداختن رهبران دانشجویی مانع از هر اقدامی شوند. در ادامه با فعال کردن نیروهای بسیجی و یا لباس شخصی و شبه نظامی و دادن فضا به این جریانات و یا با براه انداختن تشکلها و نشریات دست ساز و مدافع حکومت سعی در کنترل فضای دانشگاه دارند. اجرای سیاست طرح تفکیک جنسیتی در سطوح مختلف، حذف رشته های علوم انسانی و اسلامیزه کردن دانشگاه ها و نیز حذف اساتید سکولار از دانشگاه ها از جمله ترفندهای حکومت برای مهار اعتراضات دانشجویی است.
انترناسیونال: دانشجویان بطور کلی چه مطالباتی دارند؟
کیان آذر: مهمترین خواسته های دانشجویان در شرایط کنونی عبارتند از:
۱ـ آزادی فوری و بی قید و شرط دانشجویان زندانی و همه زندانیان سیاسی.
۲ـ آزادی های بی قید و شرط سیاسی مانند آزادی بیان، تجمع، تشکل، اعتراض، اعتصاب، و سایر فعالیت های دانشجویی نظیر کلوپ های فرهنگی و علمی وغیره.
۳ـ لغو حجاب اجباری و انتخاب آزادانه پوشش.
۴ـ لغو قوانین تبعیض آمیز علیه زنان و لغو تفکیک جنسیتی به هر شکل و در هر زمینه.
۵ ـ انحلال فوری همه نیروهای نظامی، شبه نظامی و امنیتی مانند کمیته های انضباطی، حراست، نمایندگی رهبری و غیره در دانشگاه. ممنوعیت اکید ورود پلیس و نیروی انتظامی به دانشگاه.
۶ـ جدایی دین از آموزش و پرورش و دانشگاه ها.
۷ـ معرفی آمرین و عاملین کشتار و جنایت علیه مردم و دانشجویان و محاکمه آنان در دادگاه های علنی با نظارت بین المللی.
۸. لغو هرگونه گزینش و امتحان ایدئولوژیک مذهبی، عقیدتی و سیاسی برای ورود به دانشگاه ها. لغو فوری همه احکام اخراج و بازگردندان فوری همه دانشجویان و استادان اخراجی.
۹ـ انتخابی شدن همه مدیران و مقامات دانشگاهها توسط دانشجویان و استادان.
۱۰ـ تامین بالاترین استانداردها برای تحصیل و امکانات رفاهی دانشجویان. از قبیل لغو شهریه، تامین خوابگاه مناسب، پرداخت کمک هزینه، تامین دانشگاه و فضای تحصیلی کافی برای همه متقاضیان ورود به دانشگاه و …
انترناسیونال: شما چه راههایی را برای پیگیری این خواستها برای دانشجویان مطرح می کنید؟
کیان آذر: همانطور که در اطلاعیه سازمان جوانان کمونیست بمناسبت آغاز سال تحصیلی جدید و بازگشایی دانشگاه ها آمده است باید در ادامه مبارزات هر ساله و جاری، در دوره تحصیلی جدید دانشجویان برای اینکه بتوانند در یک استاندارد موجه تحصیلی درس بخوانند و برای اینکه محرومیت یا تبعیضی در انتخاب محل تحصیل و یا در انتخاب رشته مورد نظرشان وجود نداشته باشد، برای اینکه به پوششان گیر ندهند و یا زن و مرد را در کلاسهای درس، سلف سرویس و کتابخانه جدا نکنند و برای اینکه در شرایط انسانی در خوابگاه ها زندگی کنند، برای اینکه بتوانند حق فعالیتهای اجتماعی، فرهنگی و سیاسی در دانشگاه داشته باشند، برای اینکه محرومین از تحصیل بتوانند به سر کلاس برگردند و دانشجویان بخاطر داشتن و ابراز عقیده و فعالیتهایشان زندانی و بازداشت نشوند، یعنی در یک جمله برای رسیدن به مهمترین مطالبات، باید سال تحصیلی که پیش رو است شاهد اعتراضات گسترده و سراسری دانشجویان علیه جمهوری اسلامی باشیم. روحیه اعتراضی بصورت فراگیر در بین دانشجویان موجود است. باید این روحیه اعتراضی را تبدیل به حرکت اعتراضی متشکل، هماهنگ و سراسری فعال کرد. باید نشریات مستقل دانشجویی را در دانشگاه های مختلف راه اندازی کرد. باید در دانشگاه های مختلف چکیده ای از خواسته ها و مطالبات را جلوی مسئولین دانشگاه گذاشت و دانشجویان حول آن متشکل شوند و اعتراضات و فعالیتهای جمعی را پیش ببرند. شعار دانشجویان باید “تغییر وضعیت موجود” باشد. باید اعلام کنند که این شرایط حاکم در عرصه تحصیلی، در خوابگاه ها و از لحاظ اجتماعی و سیاسی و اقتصادی باید تغییر کند. باید جمهوری اسلامی را عقب و عقبتر راند.
انترناسیونال: تحولات و رویدادهای سیاسی جامعه تا چه اندازه در دانشگاه انعکاس پیدا می کند؟
کیان آذر: همانطور که در جواب به سئوال اولتان اشاره کردم دانشگاه یکی از سیاسی ترین مراکز جامعه ایران است. یکی از پیشروترین بخشهای جامعه هست و جمهوری اسلامی و مدافعین اصول گرا و اصلاح طلبش به هیچ وجه نتوانسته اند به هیچ شکلی آنرا مهار کنند. آخرین مباحث سیاسی مربوط به ایران و جهان بین دانشجویان مطرح میشود و به بحث گذاشته میشود. دانشجویان بصورت نظری و عملی در یک دهه گذشته مرتبا نسبت به رویدادهای سیاسی واکنش نشان داده اند. بطور مثال برگزاری سمینار در رابطه با جنبش ۹۹ درصدی ها در دانشگاه تهران بوده که در ۲ سال گذشته از طرف دانشجویان چپ برگزار شده و یا برگزاری پیکت حمایتی در سطح دانشگاه در رابطه با کارگران بازداشتی و کمک مالی و سیاسی برای آنها. در مجموع دانشجویان برخوردی فعالانه با مسائل سیاسی اجتماعی داشته اند و سعی کرده اند که نقش تاثیرگذاری را ایفا کنند.
انترناسیونال: دانشگاهها همواره بعنوان یک مرکز مهم نیروهای چپ و سوسیالیست شناخته شده است. امروزه چپ در دانشگاهها در چه وضعیتی است؟
کیان آذر: در شانزده آذر سال گذشته و نیز دو سال پیش جمهوری اسلامی با اینکه فضای سرکوب شدیدی براه انداخته بود و به قولی میخواست فضای سرکوب شدیدی بعد از اعتراضات سالهای ۸۸ تا ۹۰ را به جامعه و دانشجویان تحمیل کند دانشجویان رادیکال، انقلابی و چپ در مراسم و همایشی که تشکل های دست ساز بمناسبت ۱۶ آذر برگزار کرده بودند رفته و در پنل اعلام کردند که جواب برونرفت از این وضعیت بحرانی سیاسی و اقتصادی در ایران و در سطح جهان کمونیزم است. و اعلام میکنند نه تنها دانشگاه زنده است بلکه چپ است! و این پیام روشن و صریح دقیقا بعد از سرکوب شدید حکومت در دانشگاه هاست و تمام تلاشش بعد از موج دستگیری پنجاه دانشجوی شناخته شده چپ در سالهای ۸۶ میباشد. که با تفرقه افکنی و سمپاشی علیه دانشجویان چپ و تبلیغات سنگین علیه کمونیزم و حزبیت سعی در ایجاد بی اعتمادی بین دانشجویان میکند. در حال حاضر کمونیزم و نقد سوسیالیستی به وضعیت موجود یک گرایش قدرتمند در بین دانشجویان است. گرایش چپ اجتماعا حضوری قوی در بین دانشجویان است. نظریات سیاسی، اجتماعی و اقتصادی آوانگارد نفوذ وسیعی در بین دانشجویان دارد و اینرا به وضوح میتوان مشاهده کرد اما نقطه مکمل این مسئله که وجود تشکلهای مستقل دانشجویی بمنزله نمایندگی سیاسی دانشجویان است در حال حاضر بخاطر فاکتور سرکوب تا بحال میسر نبود و تشکلهای نیمه علنی هم که وجود داشتند با مشکلات زیادی مواجه شده و با سرکوب شدید منفعل شده اند. اما این بمعنای پایان فعالیت دانشجویان چپ نبوده و شکل فعالیت و ارتباط آنها بصورت شبکه هایی مخفی و نیمه علنی ادامه پیدا کرده است. دانشجویان مترصد تغییر توازن قوای سیاسی بنفع خود هستند تا بلکه با پیشبرد اعتراضات و بدست آمدن این توازن قوا بتوانند تشکلهایی مستقل و رادیکال را پایه گذاری کنند.
انترناسیونال: رابطه مبارزات دانشجویان با سایر جنبش های اجتماعی چگونه می بینید؟ بنظر شما دانشجویان چه نقشی می توانند در این جنبش ها داشته باشند و اهمیت آن در چیست؟
کیان آذر: دانشجویان همیشه بمثابه بلندگوی سیاسی عمل کرده اند و خواست کل جامعه را فریاد زده اند. خود را متحد جنبش زنان و کارگری معرفی کرده اند. توی دهن خامنه ای و رئیس جمهور اسلامی و نماینده مجلس و هر فردی که سابقه ای در حکومت داشته و یا برای آبرو خریدن برای حکومت به دانشگاه آمده، زده اند. نه تنها سازمانده اعتراضات دانشجویی بلکه سازمانده تظاهراتهای خیابانی و نیز تشکل ها و گروه های مختلف بیرون دانشگاه در عرصه های دفاع از محیط زیست، دفاع از کودکان کار و خیابان، عرصه های هنری آوانگارد و … هستند. وقایع سیاسی جامعه سریعا و مستقیما در بین دانشجویان منعکس میشود و فعالانه با آن برخورد میشود و این رابطه فعالانه و نقشی که دانشجویان در سوخت و ساز سیاسی و اجتماعی جامعه و بر علیه حکومت دارند بسیار حیاتی می باشد. این نقش باعث میشود که دانشجویان مرتبا خواست کل جامعه را بلند میکنند و خواست سرنگونی و ایجاد یک جامعه انسانی را که مطالبه اکثریت مردم بر علیه حکومت است را نمایندگی میکنند. دانشگاه بخاطر ویژگی منحصر بفردش چراغ مبارزه مردم علیه حکومت را مداوما روشن نگه میدارد و نبض اعتراض بصورت علنی هر روزه ادامه دارد و نشاندهنده جنبش اعتراضی کل جامعه میباشد.
