حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
(عکس از آرشیو)
ترجمه: ناصر اصغری
رفقا و حمایت کنندگان عزیز از سراسر جهان. امیدوارم که خوب و سرحال باشید.
بسیاری از دوستان از سراسر جهان، بخصوص دوستان چپ می پرسند که نقش کارگران در این روزهای سیاه در تاریخ عراق چیست؟ در کشوری که بیش از ٥ میلیون کارگر دارد و در حالیکه صدها موش شهرهای زیادی را اشغال کرده اند، حق دارند بپرسند اوضاع از چه قرار است.
رفقای ما زیر سرنیزه نیروهای مسلح در شهرهای سامرا و بیجی که اولین نمونه در عراق و شاید حتی در خاورمیانه باشد، ابتکار بسیار جسورانه ای بخرج داده اند که شرکتها و کارخانجات را آنجا به دست گرفته و بکار انداخته اند که توسط خود کارگران مدیریت میشود و گروههای مسلحی را از کارگران سازمان داده اند تا از این شرکتها در برابر دزدی و خرابکاری گانگسترها محافظت کنند. نیروهای مسلح داعش و نقشبندی الدوری معاون صدام و دیگر گروه‌ها رسما از حمل اسلحه توسط رفقای ما ممانعت کرده اند و فقط اجازه داشتن چوب و چاقو برای محافظت از یک شرکت بسیار بزرگ وسط بیابان بین سامرا و الدور را دادند. هیأت نمایندگی “فدراسیون شوراها و اتحادیه های کارگری در عراق” (FWCUI) که همگی از این استانها بودند، برای احتراز از گیر افتادن در درگیریهای بین نیروهای دولتی و شبه نظامیان و بعد از پنج ساعت رانندگی در جاده های خاکی، توانستند به شرکت دولتی “صلاح الدین” برسند. هیأت گزارش داد که “در پستهای بازرسی داعش، زنان باید خودشان را از سر تا نوک پا می پوشاندند، و در پستهای بازرسی نقشبندی‌ها و دیگر گروه های اسلامی حجاب کفایت می داد، اما در پستهای بازرسی بعثی ها و ارتشی های سابق، زنان بدون حجاب از پستها عبور می کردند.”
بعد از جلساتی که رفقای ما با کارگران داشتند، آنها متقاعد شدند که شرکت را راه بیاندازند، گروهی از آنها مشغول کار در شرکت باشند، گروهی از آن محافظت کنند و گروهی مسئول فروش محصولات تولید شده، باشند. اولین واکنشی که با تلاش برای راه اندازی شرکت ما را شوکه کرد، واکنش مقامات دولت عراق بود نه شبه نظامیان داعش؛ چرا که دولت رسما اعلام کرد کارخانه را بعنوان یک حرکت تروریستی زیر آتش توپخانه اش خواهد گرفت. بازمانده های استانداری صلاح‌الدین که در ١٨٠ کیلومتری بغداد است، موافقت کرده که دستمزد کارگرانی که در کارخانه کار کنند را بپردازد، اما دولت مرکزی خودداری می کند. بسیاری از کارگران جسور همچنان از کارخانه شان محافظت می کنند و منتظر تصمیم دولت درباره پرداخت دستمزدهای خود هستند که از زمان حمله داعش تا بحال پرداخت نشده اند. کارگران کارخانه “شرکت کودسازی شمالی” در ٢٣٠ کیلومتری شمال غربی بغداد، که تحت عنوان سرمایه گذاری، خصوصی سازی شد، چهار ماه است دستمزدهایشان را دریافت نکرده اند؛ یعنی قبل از حمله داعش. رهبران کارگری آنجا در یک توافقی و با طرح FWCUI، تصمیم گرفته اند که کارخانه را خودشان مدیریت کنند که ١٣٠٠ کارگر دائم و ٣٥٠ کارگر قراردادی در آن مشغول به کار هستند.
با اشغال و ویرانگری شهر زیبا و تاریخی‌ام موصل، که در دهه ٨٠ قرن گذشته آنجا به دانشگاه موصل رفتم و محافل سیاسی آنجا تشکیل دادیم، من عمیقا تحت تأثیر قرار گرفتم. برای یک لحظه تصور کنید که شهری را که دوران جوانی ات را آنجا گذرانده ای و خاطرات شیرین زیادی از رفقایت آنجا داری و فعالیتهای سیاسی زیادی آنجا داشته ای را شاید دیگر هرگز نبینی! همچنانکه در مطلبی که به زبان عربی چند هفته پیش منتشر شد گفتم، موصل فقط یک شهر نبود؛ یک موزه بزرگ، یک کنسرسیوم از مردمان و اقوامی باستانی بود، که علی‌رغم زبان، مذهب و سرمنشا تاریخی متفاوتی و غیره، با هم زندگی میکردند. نه تنها عراق، بلکه دنیا و خاورمیانه موصل را از دست داد. می توانیم برای روزها در این باره حرف بزنیم، اما اجازه بدهیم فعلا بیشتر نگویم. من بعدا گزارشی از فعالیتهای رفقایمان از آنجا را تهیه خواهم کرد.
با احترامهای فراوان
فلاح الوان
ترجمه: ناصر اصغری
www.fwcui.org
١٥ اوت ٢٠١٤
***
تاریخ‌سازان واقعی!
پسگفتار مترجم:
گزارش کوتاه فلاح الوان، رئیس یکی از مهمترین نهادهای کارگری عراق را به نام “فدراسیون شوراها و اتحادیه های کارگری عراق” اکرم ندیر، که یکی از فعالین کارگری در کردستان عراق و سخنگوی بین المللی فدراسیون مزبور است برای ما فرستاده است. اکرم ندیر یکی از سخنرانان کنفرانس بین المللی “کارگران و انقلاب در خاورمیانه” است که برای روز ٦ سپتامبر ٢٠١٤ در استکهلم سازمان داده شده است.
تصویر ملموسی که فلاح الوان از زندگی کارگران در زیر سایه سیاه اسلامیون در عراق، در هر دو کمپ دولت شیعه مالکی و همدستانش از یک طرف و داعش و بازماندگان بعثی از طرف دیگر بدست می دهد، تکان دهنده است. به ندرت اخبار و گزارشی را در رسانه های رسمی درباره اعتراض و مقاومت کارگران در ایران و عراق و سوریه می توان سراغ گرفت. انگار همه چیز روحانی و ظریف و داعش و مالکی و مسعود بارزانی و بشار اسد است! اگر کسی اتفاقات را ورای بی بی سی و سی ان ان و اسوشیتدپرس دنبال نکند، از چیزی به نام کارگر و جنبش کارگری نخواهد شنید. این نه بی بی سی و سی ان ان هستند که اخبار کنترل کارگری زیر موشک پرانی داعش و مالکی، که یکی از جمهوری اسلامی تغذیه می کند و دیگری از عربستان و قطر و ترکیه، منتشر می کنند، بلکه اخبار را باید از فلاح الوان و شوراهای کارگری عراق دریافت کرد. اخبار مبارزات کارگران بافق در دل بند و بست بین روحانی و جان کری را نه بی بی سی و سی ان ان، که فعالین کارگری و مردم شهر بافق منتشر می کنند.
داعش یک پدیده گذرائی است. تاریخ اما همدستی رهبران دولتهای منطقه را با این پدیده گذرای آدمکش و جنایتکار از یاد نخواهد برد. داعش یک پدیده دست ساز دیگری مثل جمهوری اسلامی و گذراست. کارگران معادن بافق و شرکتهای نوع “صلاح الدین” تاریخ‌سازان واقعی اند.
١ سپتامبر ٢٠١٤
