صدای زندانیان سیاسی و خانواده هایشان باشیم

گفتگو با شیوا محبوبی سخنگو، و سرور کاردار مسئول كميته مبارزه براى آزادى زندانيان سياسی
بمناسبت روز جهانی حمایت از زندانیان سیاسی در ایران

انترناسیونال: کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی در ایران ۲۰ ژوئن را که برابر با ۳۰ خرداد است بعنوان روز جهانی حمایت از زندانیان سیاسی در ایران اعلام کرده، و هر سال در این روز تظاهرات و برنامه های متعددی در شهرهای مختلف جهان برگزار می شود. امسال چه اقدامات و برنامه های معینی را در دستور دارید؟

سرور کاردار: با تشکر از شما. همانطور که می دانید مردم در ایران با یک رژیم اسلامی و ضد انسان روبرو و در تعارض قرار دارند. ۳۵ سال است که رژیم اسلامی بطور سیستماتیک به حقوق آنان تجاوز نموده و هر گونه صدای حق طلبانه مردم را در گلو خفه نموده و می نماید. در نتیجه، یک مبارزهٔ بسیار گسترده و عمیق و انسانی در بطن جامعه بر علیه این بی حقوقی و سرکوب جریان دارد. گستردگی این مبارزات و عمق آن طبعاً رژیم را به وحشت انداخته و در وحشت از سرنگونی به سرکوبهای وحشیانه خود شدت بیشتری بخشیده است. تعداد اعدامهای امسال نسبت به سال قبل دو برابر شده است. نمود چنین سرکوب وحشیانه را میتوان در گستردگی دستگیریها و به تبع آن در تعداد زندانیهای سیاسی و تعداد اعدامهای وحشیانه رژیم مشاهده کرد. در واقع برنامه های کمیته ما و اقدامات آن تابع و بخشی از این مبارزات گسترده میباشد. جمهوری اسلامی تمام تلاش خود را به کار میبرد تا صدای زندانی به بیرون از زندان انعکاس پیدا نکند. در نتیجه کمیته با درک درست این ترفند رژیم تمام تلاش خود را به کار می برد تا صدای رسای زندانیان سیاسی باشد و با شعار «صدای زندانی سیاسی باش» به مصاف دیوارهای بلند کشتارگاههای رژیم رفته و تلاش میکند بلندگوی زندانیان سیاسی در جهت رساندن پیام آنان به جامعه و خارج از کشور باشد. کمیته جلسات روتین هفتگی دارد که اطلاعات رسیده راجع به مسائل زندانیان سیاسی چه از داخل کشور و چه از خارج کشور در آنجا مورد بحث و بررسی قرار میگیرد. ضرورتها تشخیص و در دستور کار کمیته قرار میگیرد. در کنار یک کار گسترده تبلیغی و افشاگرانه از طریق تیمهای عملیاتی کمیته، گاها ضرورت اقدامات خیابانی فوری به شکل تظاهرات ضرورت فوری پیدا میکند. به موقع اقدام کردن در جهت نجات جان انسانهائی که در خطر اعدام قرار دارند ضرورت فوری پیدا میکند. اولین قدم معمولا فراخوان عمومی و بین المللی به اعتراض و تظاهرات در جهت حمایت از این عزیزان میباشد. جوابی که جامعه جهانی به این فراخوان میدهد در واقع مسیر اقدامات بعدی را مشخص میکند.

امسال نیز مثل سالهای قبل، کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی با سازماندهی شایستهٔ این روز با تکیه به تجربیات قبلی با کیفیت بالاتری به میدان آمده است. کمیته توانسته است نزدیک به ۱۵ شهر در ۳ قارهٔ جهان را در جهت برگزاری این روز سازماندهی نماید. تظاهرات و آکسیونهای خیابانی در همهٔ این شهرها، جلسات سخنرانی، اجرای تئاتر خیابانی، اجرای موزیک، فیلم، پخش ویدئو کلیپ، راهپیمائی، حمایتهای رسمی نوشتاری افراد شناخته شدهٔ سیاسی، دریافت فراخوان حمایتی از داخل زندان و تبلیغ آن، تماس با مطبوعات، تماس با سازمانهای حقوق بشری، تماس با پارلمانهای کشورهای مختلف، دیدار و گزارش به پارلمان اروپا، دیدار با مسئول کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل آقای احمد شهید و همچنین اجرای برنامه های تلویزیونی متعدد، مصاحبه های متعدد، هم از طرف اعضای کمیته رو به جامعه جهانی و هم مصاحبه با شخصیتهای مهم و مطرح سیاسی در حمایت از زندانیان سیاسی، بخش اعظم این نوع فعالیتها در رابطه با ۳۰ خرداد ۱۳۹۳ برابر با ۲۰ ژوئن ۲۰۱۴ بوده و خواهد بود.

انترناسیونال: انتظارات و توصیه های عملی تان برای کسانی که می خواهند به این حرکت بپیوندند و شهرشان را به لیست بلند شهرهائی که در این روز برنامه دارند اضافه کنند چیست؟

سرور کاردار: ما به تمام سازمان ها، تشکل ها و شخصیت های مدافع زندانیان سیاسی نامه نوشتیم و از آنها دعوت کردیم در هر شکل و فرمی که می خواهند در این روز شرکت کنند. به اتحادیه ها و سازمانهای غیر ایرانی نامه ارسال نموده و با عفو بین الملل و چندین سازمان حقوق بشر جلسه برگزار کردیم. در سطح وسیعی ماتریال های صوتی، نوشتاری و تصویری را در دسترس مردم قرار دادیم. از طریق میدیای اجتماعی، از جمله تویتر و فیس بوک، برنامه تلویزیونی کانال جدید، مصاحبه با زندانیان سیاسی و کارزار «من صدای او هستم»، چاپ کارت پستال های اعتراضی و غیره دست به تبلیغ زدیم. امسال نیز ما به روال سه سال گذشته با سازمانها، تشکل ها و شخصیت های مدافع آزادی زندانیان سیاسی تماس گرفته و از آنها دعوت کردیم که در برگزاری این روز شرکت نمایند. بسیاری به این فراخوان جواب مثبت داده اند و حمایت خود را با برگزاری آکسیون و تجمع و یا با ارسال ایمیل حمایتی از این روز اعلام کرده اند. از طریق رسانه های فارسی زبان برگزاری این روز و همچنین کلیپ های تهیه شده در حمایت از زندانیان سیاسی پخش شده است و چندین برنامه تلویزیونی ویژه در کانال جدید به این روز اختصاص داده شده است. تا حال شهرهای لندن، واشنگتن، لوس آنجلس،‌ استکهلم، مالمو، گوتنبرگ، اسلو، هارشتاد، رومسدال، تورنتو، فرانکفورت،‌ هانوفر، آمستردام، آنکارا و برلین به برگزارکنندگان ۲۰ جون پیوسته اند. تعدادی اﺯ شخصیت های شناخته شده، از جمله شاهرخ زمانی و محمد جراحی، از رهبران کارگری، و پدر لقمان مرادی، فراخوان حمایت داده اند… تلاش ما امسال این است که مردم را با اسم و چهره تعداد بیشتری از زندانیان سیاسی آشنا کنیم.

طبعا اگر مقایسه کنیم،‌ روز جهانی در حمایت از زندانیان سیاسی – بیستم ژوئن، برابر با سی خرداد – امسال از سال گذشته بیشتر شناخته شده و وسیع تر مورد حمایت قرار گرفته است. این را باید در نظر داشته باشیم که امسال روز حمایت از زندانیان سیاسی در بحبوحه بحران اتمی رژیم انجام می گیرد که تبعات مثبت و منفی خود را دارد. رژیم از چندی پیش و از ترس اعتراضات مردم دست به سرکوب شدید بند ۳۵۰ اوین زد و همزمان به ماشین اعدام خود سرعت بیشتری بخشیده است. در این شرایط اعتراضات در حمایت از زندانیان سیاسی اهمیت ويژه ای در چرخاندن توازن قوا بنفع مردم و در محدود کردن رژیم در سرکوب و دستگیریهای این دوره دارد. به همین دلیل، اهمیت دارد که این روز گسترده تر از همیشه برگزار شود. اطلاع رسانی، همکاری، تقسیم تجربیات از طریق تماس با ما و تلاش در جهت درک این واقعیت که تشکل و با هم بودن برای انجام هر کار جدی و مهم که در این مورد خاص مستقیما با جان انسانها رابطه دارد ضروری و حیاتی است. این مبارزه بدون شک به پیروزی خواهد انجامید ولی با شرکت شما و سهمگذاری متشکل شما هزینه کمتری در بر خواهد داشت. وجود حتی یک زندانی غیر قابل قبول است و به طریق اولی سکوت و بی تفاوتی در مقابل قتل های دولتی جمهوری اسلامیِ ضد انسان و انسانیت غیر قابل توجیه است. به ما بپیوندید تا طرحی نو در اندازیم.

انترناسیونال: لطفا از تاریخچه برگزاری این روز طی سه سال گذشته و نتایجی که داشته است برایمان بگوئید.

سرور کاردار: چند سال اخیر و بالاخص بدنبال خیزش مردم در سال ۲۰۰۹ مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی در ابعاد وسیعی خود را نشان داده است. فعالیت های متنوعی حول آزادی زندانیان سیاسی در نقاط مختلف دنیا از سوی افراد، تشکل ها و کارزارهای مختلف به پیش برده شده است که به جلب توجه افکار عمومی در سطح جهان به وضعیت زندانیان سیاسی کمک موثری کرده است. این فعالیت ها اما بصورت یکصدا و هماهنگ و در بعدی وسیع صورت نگرفته اند، و در نتیجه این تلاش ها در سطح جهانی در سطحی که شایسته آن است منعکس نشده اند. در جواب به ضرورت سازماندهی یک همبستگی جهانی در دفاع از زندانیان سیاسی در ایران و هماهنگ کردن یک صدای جهانی،‌ کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی در سال ۲۰۱۰ روز بیستم ژوئن را که برابر با سی خرداد می باشد بعنوان روز جهانی در حمایت از زندانیان سیاسی اعلام کرد و از تمامی افراد، تشکل ها و احزاب مدافع آزادی زندانیان سیاسی دعوت کرد که علیرغم اختلافات فکری و یا سازمانی، یکپارچه و همصدا در سطح دنیا در یک روز معین، صدای زندانیان سیاسی باشند. طبعا انتخاب یک روز مشخص دشوار بود و ما سعی کردیم روزی را پیشنهاد کنیم که عمومی تر باشد و تعداد وسیعی از زندانیان را در بر گیرد. مقطع سرکوب اعتراضات مردم در بیستم ژوئن (سی خرداد) سال ۲۰۰۹،‌ کشتن ندا آقا سلطان و دستگیری هزاران نفر در آن روز، و مقطع دستگیری ها و سرکوب های وسیع سال ۶۰ که با ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ آغاز شد. این روز به یک معنی مبارزه دو نسل از آزادیخواهان، دو نسل از زندانیان سیاسی را به هم پیوند می دهد و جنایات رژیم را در طول حاکمیتش افشا می کند. این روز مشخص که هر ساله در سطح بین المللی برگزار می شود، مانند سایر مناسبت های جهانی، کمک می کند که میلیون ها نفر همزمان توجهشان به جنایات رژیم در زندان ها جلب شود، حمایت از زندانیان سیاسی را در اذهان زنده نگه می دارد، تعداد وسیع تری به مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی می پیوندند و رژیم را در سطح وسیع تری تحت فشار قرار می دهد. این روز را ما در سال ۲۰۱۰ اعلام کردیم، اما از آنجائیکه زمان کافی برای سازماندهی این روز در دست نبود، ‌از سال ۲۰۱۱ برگزاری تجمعات را شروع کردیم. در سال ۲۰۱۱ در ۵۰ شهر دنیا برنامه بیستم ژوئن – سی خرداد – برگزار شد و تعداد وسیعی از سازمانها و تشکل های ایرانی در سازماندهی این ۵۰ شهر دخالت داشتند. در سال ۲۰۱۲ در ۲۹ شهر دنیا برنامه برگزار شد و حجم وسیعی ماتریالِ صدا و تصویر در حمایت از زندانیان سیاسی تولید شد. در این سال ما با کمیسیون حقوق بشر پارلمان اروپا نیز ملاقات داشتیم. رئیس یکی از بزرگترین سازمان های علیه شکنجه در مورد این روز در پارلمان انگلیس صحبت کرد و رئیس کمیسیون حقوق بشر پارلمان آلمان نیز از آن پشتیبانی کرد. سال ۲۰۱۳ نیز ما به روال سال های گذشته با سازمان ها، تشکل ها و شخصیت های مدافع آزادی زندانیان سیاسی تماس گرفته و از آنها دعوت کردیم در برگزاری این روز شرکت نمایند. بسیاری به این فراخوان جواب دادند و حمایت خود را با برگزاری آکسیون و تجمع و یا با ارسال ایمیل حمایتی از این روز اعلام داشتند. از طریق رسانه های فارسی زبان برگزاری این روز و همچنین کلیپ های تهیه شده در حمایت از زندانیان سیاسی و کودکان زندانیان سیاسی پخش شد و سه برنامه تلویزیونی ویژه در کانال جدید به این روز اختصاص داده شد. تعدادی از شخصیت های شناخته شده،‌ از جمله آبه ماکاتو فعال سرشناس عرصه حمایت از کارگران مهاجر و پناهجویان و نایب رئیس اتحادیه مهندسان توکیو، سارا شورد، یکی از کوهنوردان آمریکائی که در ایران دستگیر شد، و پدر زانیار مرادی، از این روز حمایت کردند. از داخل زندان نیز پیام حمایت از این روز ارسال گردید. کارت پستالی در حمایت از کودکان زندانیان سیاسی تهیه شد که در بیستم ژوئن در کشورهای مختلف در دسترس مردم قرار گرفت. سه سال گذشته، ۲۰ ژوئن و کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی در ایران توانست جایگاه شایسته خود را در میان مجامع سیاسی و حقوق بشری باز و خود را تثبیت نماید. مهمتر از همه، کمیته توانست از دیوارهای ضخیم و بلند سیاهچالهای رژیم عبور کرده و به داخل زندان و کشور راه پیدا کند. حمایت جوانان مازندران با پیام کتبی کوبنده در حمایت از ۲۰ ژوئن و نیز پیام ۴۷ نفر از زندانیان سیاسی از زندان اوین و رجائی شهر تائیدی است بر این مدعا. امسال ما با اطمینان و اعتماد بنفس بیشتری به استقبال این روز می رویم.

انترناسیونال:‌ علاوه بر برگزاری روز جهانی حمایت از زندانیان سیاسی، کمیته شما کمپین های موفقی مانند “من صداى او هستم” و “نگذارید قلبشان از تپش باز ایستد”، داشته است، که ادامه دارند. لطفا کمی درباره این کمپین ها و فعالیت های دیگر کمیته برای خوانندگان ما بگوئید.

شيوا محبوبى: كمپين “من صداى او هستم” از سال ٢٠١٠ و كمپين “نگذارید قلبشان از تپش باز ایستد” را از اكتبر ٢٠١٣ شروع كرده ايم و همانطور كه اشاره كرديد هنوز ادامه دارند. ما تلاشمان اينست كه در مقاطع مختلف از ابتكاراتى براى جلب توجه افكار عمومى دنيا به زندانيان سياسی در ايران جلب كنيم؛ در عين حال اعلام اين كمپينها و همينطور اعلام ٣٠ خرداد روز جهانى در حمايت از زندانيان سياسی جواب به ضرورتهايى در عرصه مبارزه براى آزادى زندانيان سياسی بوده است. كمپين «من صداى او هستم» تلاش كرده است كه ارتباط احساسى بين زندانى و مردم در نقاط مختلف دنيا برقرار كند، زندانى را از صرف آمار و ارقام و اخبار و طومار حمايتى و نامه اعتراضى در بياورد، به آن چهره بدهد، زندگيش و علائقش را به مردم بشناساند و جوانب زندگى و شخصيت و فعاليتشان را به خانه ها و قلبهاى مردم ببرد تا مردم با شخصيت زندانى آشنا شده، دردشان و اميد و آرزويشان را احساس كنند و صدای آنها را از آن خود كنند و از آنها حمايت كنند. ما با اين كمپين از مردم خواسته ايم صداى يك زندانى سياسی باشند. اين كمپين موفقى بود و در اشكال مختلف صورت گرفته است از جمله در ابتدای اعلام، كمپين ما با سيزده هفته مداوم تهيه كليپ و ارسال نامه به سازمانهاى جهانى به زبان فارسى و انگليسی در مورد سيزده زندانى شروع گرديد. اين اقدام سيزده هفتگى با همكارى فعال سازمان «ميشن فرى ايران» كه مدافع زندانيان سياسی هستند صورت گرفت. اين سيزده هفته توانست توجه مردم را تا حدى به خود جلب كند. در ادامه اين كمپين، ما كارت پستالى تهيه كرديم كه به صورت نامه اعتراضى بود و در سال ٢٠١١ حدود سه هزار از اين كارت پستالها توسط مردم امضا شده به سازمان ملل ارسال گرديد. با شخصيتهاى مدافع حقوق انسانى تماس گرفتيم و از آنها خواستيم صداى يك زندانى باشند و چند نفر، از جمله دبيركل فدراسيون جهانى كارگران ترانسپورت و رئيس يكی از بزرگترين سازمانهاى ضد شكنجه دنيا، در اين كليپ شركت كردند. در برخى شهرهای اروپائى ميزهاى اطلاع رسانى ” ن صداى او هستم” را برگزار كرديم. ابتكار ديگر ما ساخت يك كليپى بود به اسم “۳٣ صدا” كه به طور سمبليك ٣٣ نفر از دوستان و فاميلهای زندانيان سياسی به اعتراض به ٣٣ سال جنايت رژيم صداى عزيزانشان بودند. پس از آن در جاهای مختلف، مردم، از جمله افرادی كه ايرانى نبودند، كليپهايى تهيه ميكردند و صداى يك زندانى سياسی ميشدند. به يك معنى اين كمپين موفق شد به مردم اين انگيزه را بدهد كه به زندانيان صدا بدهند يا بهتر بگويم صداى رساى زندانيان را رساتر منعكس كنند.

پس از دريافت گزارشات زيادی از زندانيان و اخبار مربوط به محروميت زندانيان از دارو و درمان و در ادامه ملاقاتمان با اتحاديه اروپا در سال ٢٠١٢، به اين نتيجه رسيديم كه محروميت زندانيان از درمان يك اتفاق معمولى نيست بلكه يك شكنجه سيستماتيك و هدفمند رژيم، بالاخص در چند سال اخير، براى كشتن اين زندانيان بدور از چشم مردم جهان است. ما به اين عمل رژيم “مرگ خاموش” و يا “اعدام خاموش” ميگوئيم. به همين دليل “نگذاريد قلبشان از تپ باز ايستد” را در تاريخ ١٠ اكتبر ٢٠١٣ اعلام كرديم تا توجه جهانيان را به اين موضوع جلب نمائيم و بگوئيم از آنجائیكه رژيم با هر حكم اعدام زندانى سياسی با كمپينهاى جهانى روبرو ميشود و عقب نشينى ميكند، سعى می كند از متد كشتن زندانيان با محروم كردنشان از دارو و درمان استفاده كند. ابتدا ما اين كمپين را با دو ماه فشرده شروع كرديم، از ١٠ اكتبر ٢٠١٣ الی ١٠ دسامبر ٢٠١٣ هر روز اسم، عكس و مشخصات يك زندانى محروم از درمان را به فارسى و انگليسی روى وبلاگها و ميدياى اجتماعى منتشر ميكرديم. دست به جمع آورى اسامى زندانيان زديم به طورى كه خود زندانيان برای ما اسامى ارسال ميكردند. گزارشات مفصلى تهيه كرديم و با اتحاديه اروپا و چندين دول غربى، عفو بين الملل، سازمانهای جهانى ملاقات داشتيم و اين گزارش را به آنها ارائه داديم. اين گزارش از طريق كميته مبارزه برای آزادى زندانيان سياسی و كمپينهائى كه با آنها كار ميكنيم در سطح وسيعى پخش شده است. از بند ٣٥٠ زندان اوين و زندان رجائى شهر زندانيان سياسی نامه در حمايت از كمپين “نگذاريد قلبشان از تپش باز ايستد” ارسال كردند. طومارى نيز در اين رابطه تهيه كرديم كه هنوز ادامه دارد. بنابر ضرورت اين مسئله، امسال ٣٠ خرداد روز جهانى در حمايت از زندانيان سياسی را به بيماران محروم از دارو و درمان اختصاص داديم.

ما معمولا از روزهای جهانى به عنوان فرصتى استفاده كرده تا وضعيت زندانيان را مطرح كنيم. براى مثال در روز والنتاين (روز عشاق) ما در تعدادى از كشورها حركتهای سمبليكى در حمايت از زندانيان محروم از درمان و جهت جلب توجه مردم به اين وضعيت برگزار كرديم. در حال حاضر اين كمپين اولويت ما است.

ابتكار ديگر ما در ايام نوروز بود كه كمپينى براى ارسال نامه به زندانها برگزار كرديم و از مردم خواستيم به زندانيان نامه بنويسند.

كار لابيستى معمولا بخش مهم و دائمى كار ما در كميته است. ما از طريق كمپينهاى مشخص لابى كردن سازمانها و دولتها را غالبا به پيش ميبريم.

يك بخش مهم كار ما در عين حال دفاع از خانواده زندانيان سياسی است. از طريق برنامه تلويزيونيمان با آنها مصاحبه كرده و تحت آزار قرار دادنشان توسط رژيم را در گزارشاتمان ارائه ميدهيم. يكى از اقدامات ما در ٣٠ خرداد – روز جهانى در حمايت از زندانيان سياسی – در سال ٢٠١٣ مطرح كردن وضعيت كودكان زندانيان سياسی بود. ما تم سال ٢٠١٣ را به اين كودكان اختصاص داديم و تلاش كرديم در مورد اين كودكان كه متاسفانه در گزارشها و آمار و ارقام اسمى از آنها نامی برده نميشود اما تحت بيشترين فشار روانى هستند و رشد و شكوفائی شان بشدت تحت تاثير قرار گرفته است خبر رسانى كنيم.

انترناسیونال:‌ وضعیت حاضر زندانیان سیاسی در ایران را چگونه توصیف می کنید؟

شيوا محبوبى: وضعيت زندانيان سياسی در ايران به همان اسفناكى قبل است. زندانى را در اشكال مختلف شكنجه روانى و جسمى ميكنند. علاوه بر شكنجه های هميشگى، زندانى را از دارو و درمان محروم كرده، بجای معالجه، به داروهای مرفين دار معتاد ميكنند، به زندانهاى دوردست و به زندانهاى عادى كه شرايط غير قابل تحمل ترى دارند تبعيد ميكنند، خانواده هايشان را مورد شكنجه، تهديد و اذيت و آزار قرار ميدهند، از لحاظ فضاى زندان تعداد بسيار زيادی را در يك جا با دسترسى بسيار محدود به حمام و وسايل بهداشتى نگهدارى ميكنند، به بندها وحشيانه يورش ميبرند و زندانيان را مورد ضرب و شتم قرار ميدهند، در مواردى بنابر اظهارات خود زندانيان به زندانى مواد مخدر داده ميشود تا معتاد شود، دستگاههاى پارازيت در زندانها وصل ميكنند كه عوارض آن باعث سردرد هاى شديد و ضربه به سيستم عصبى ميشود، به زندانى فشار مياورند تا در ازاى دريافت امكانات درمانى مصاحبه تلويزيونى كند. در مواردى خانواده زندانى را جهت گرفتن اعتراف در برابر چشمان زندانى شكنجه كرده اند.

ما تلاش داريم در عین مبارزه وسيع براى آزادى بدون قيد و شرط زندانيان سياسی، از هر فرصتى جهت فشار آوردن به رژيم جهت توقف شكنجه و اعدام استفاده كنيم. هر اعتراض و افشاگرى كه در رابطه با جنايات رژيم در زندانها صورت ميگيرد، هر طومارى كه امضا ميشود، هر خبررسانى از وضعيت زندانيان، دست رژيم را در شكنجه و كشتن و اذيت و آزار زندانى و خانواده اش محدودتر ميكند، و به همان ميزان قدرت سركوب و دستگيری او را در جامعه كاهش ميدهد. به همين دليل روز ٣٠ خرداد – بيستم ژوئن، روز جهانى در حمايت از زندانيان سياسی – بهترين فرصت براى تقويت همبستگی جهانى در دفاع از زندانيان سياسی و بی آبرو كردن رژيم و تحت فشار قرار دادنش ميباشد.*