باز هم محرم، باز هم توحش و خرافات

غزال میرزایی:
نمایشی به نام عاشورا، از اساس برپایه فریب افکار عمومی شکل گرفته است، نمایشی که هر چند برای سوگواری و گریه زاری است، اما غالبا بسیار مضحک است. این پروسه مظلوم نمایی که از نظر تاریخی هیچ اعتباری ندارد و این همه غوغا برای چیست؟ و ترسیم مرز بین حق و باطل آنطور که می خواهند ،اصل و پایه منابر این ملایان است،مظلوم نمایی که خود بر اساس روایاتی است که از نظر تاریخی هیچ اعتباری ندارد. اما این همه غوغا برای چیست؟ برای واقعه ای مجهول که پر است از خرافات، خونریزی، کشتار، زن ستیزی و کودک آزاری است. کارکرد این نمایش جهل و گمراهی تنها و تنها، برای تحمیل سنن باورهای عقب افتاده، ایجاد فضای رعب و حقانیت دادن به ارتجاعی ترین حکومت مذهبی است.
تاریخچه عزاداری منتسب به واقعه عاشورا در ایران حکایت غریبی است. عزاداری که هرساله نوحه هایش نو می شود، اما مبنای همه آنها همان اراجیفی است که از چند صد سال پیش مدام تکرار میشود و هر ساله شاخ و برگ های جدیدی به آن می چسبانند. محتوای این نوحه های بی سر و ته، روایتی شیعی از یک واقعه کم اهمیت و یک نزاع قبیله ای است که بیش از ۱۳ قرن پیش اتفاق افتاده است. روایتهای ضد و نقیض در باره این واقعه وجود دارد و کافی است کلید واژه های مربوط به اسامی مطرح شده در این افسانه ها سرایی ها را در اینترنت جستجو کنید تا به عمق خیالپردازی های جاهلانه سازندگان آن، پی ببرید. در حقیقت نوحه خوانی،عزاداری و ذکر اراجیفی با عنوان مصائب کربلا،ابزاری شده برای تثبیت ایده های افراطی حاکمان فاسد جمهوری اسلامی.
از دوران صفویه به بعد دولتها نقش مهمی در به راه انداختن و ترویج مراسم عاشورا و تاسوعا و عزاداری های محرم داشته اند. دسته گردانی و سینه زنی و نوحه خوانی که در زمان صفویه رایج شده و توسعه پیدا کرده بود، در عصر قاجار، به ویژه در زمان ناصر الدین شاه با آداب و تشریفات و تجمل بسیار برگزار می شد. دسته های روز با نقاره و علم و بیرق و کتل، و دسته های شب با طبق های چراغ زنبوری و حجله و مشعل به راه می افتاد و در فواصل دسته، سینه زنها، سینه می زدند. گردانندگان این دسته ها غالبا گروهها لمپنی هستند که در پیرامون آیت اله ها، امام جمعه ها و حاجی بازاری ها جمع میشوند.
براه اندازی این مراسم از طرف صفویان، در ادامه ایجاد کینه و نفرت مذهبی و قومی برای تقویت پایه های قدرتشان و برای مقابله با رقیبان دیگر در منطقه بود و در ادامه آن بعنوان ابزاری در جهت همکاری سلطنت و مذهب و قدرت بخشیدن به قوانین و سنن مذهبی، استفاده شد. هدفی که امروزه نیز از سوی خامنه ای و دلقک خندانش روحانی به قیمت به فلاکت کشاندن مردم و اعدام و سرکوب، پیگیری شده است.
یکی از مشخصه های برجسته تعزیه خوانی و مراسم های محرم کودک آزاری است. کودکی بی گناه را با لباس سبز به میان میدان می برند، بعد شمر و سپاهش در نمایشی وحشتناک با شمشیر به این کودک حمله می کنند. کودک که مثلا از فرزندان حسین و خواندانش است وحشت زده شیون می کند … شمر بازی می کند، بینندگان تعزیه اشک به چشمانشان می آید اما در این میان کودک وسط میدان که از ترس خودش را خیس کرده، وحشت زده گریه می کند و کسی به داد او نمی رسد. این مراسم شنیع دل این کودک و سایر کودکان حاضر ترس و خوفی ایجاد می کند، که در بسیاری از کودکان اثرات ناگوار روانی و جسمی خود را برای همیشه بجا میگذارد. هدف اصلی این مراسم، ایجاد همان ایجاد ترس و نگرانی از عوامل ناشناخته و خیالی، ترویج فرهنگ شهادت، خشونت و خونریزی است. فرهنگی که جز تباهی و نیستی ثمری ندارد. مالیدن گل و لای و خون به سر و صورت کودکان و حتی مجروح کردن کودکان با تیغ و قمه ، گوشه ای از این حوادث تلخ است که اینروزها تصاویر آن را در نشریات و رسانه های اینترنتی بوفور می توان یافت و در مجالی دیگر به تفسیر در موردش خواهم نوشت.
عزاداری های محرم که در جامعه امروز ایران ابرازی سیاسی برای تبلیغ دستگاه آخوندی و حکومت اسلامی شده است. این مراسم ها لمپن ها و عقب افتاده ترین اقشار جامعه را به دور خود جمع می کند و در مقابل مدرنیته، تمدن، سکولاریسم و فرهنگ آزادیخواهی و شادمانی بسیج می کند. در ایام محرم فضای خفقان، سرکوب، زن ستیزی و کودک آزاری گسترش پیدا می کند. انجام اعمال وحشیانه ای همچون قمه زنی، زنجیر زنی و سینه زنی فرهنگ خشونت و خونریزی بعنوان پدیده های عادی در جامعه مطرح میشود. و فرصتی برای ابراز وجود موجودات متحجری می دهد که لکه کثیفی بر جهان متمدن امروز هستند.