حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
شکل های اعتراضات کارگران برخاسته از زندگی اجتماعی آنهاست. این طور نیست که اراده گرایانه باشد و مثلاً یک تشکل بخواهد به میل و اراده خود مراسم روز جهانی کارگر را برگزار کند و اگر هم برگزار کرد، حتما و لزوما به اهدافش رسیده است. شکل های برگزاری اجتماعی این روز و یا هر مراسم دیگر، دقیقا از دل شرایط مبارزه بیرون می آید. در سال گذشته، کارگران هپکو و روغن نباتی و چند کارخانه دیگر، در اعتراض به وضعیت دستمزد و معیشت خود اعتصاب و تجمع کردند و حتی در مواقعی هم به خیابان آمدند. ویژگی حرکت های این کارگران این بوده که با خانواده هایشان به خیابان آمدند و یا جلوی استانداری و یا اداره کار و یا مجلس تجمع کردند. و این یکی از راه های اجتماعی شدن اعتراضات و مبارزات کارگری است. حرف این است که در اول ماه مه امسال می توان از همین شیوه استفاده کرد و کارگران همراه همسر و فرزند در مراسمی که برگزار خواهند کرد، شرکت کنند.
این شیوه، به کارگر امکان میدهد که در قامتی اجتماعی و قدرتمند ظاهر شود، امنیت مراسم ها نیز در برابر تعرضات حکومت بالاتر خواهد بود.
باید دید کارگران چگونه می توانند این شکل از حضور را تجربه کنند؟
