حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
محمد شکوهی:
در حالیکه باندهای خانه کارگر رژیم و«فراکسیون کارگریش» در مجلس در تقلا برای متقاعد کردن دولت وکارفرمایان برای تجدید نظر در دستمزدهای کارگران در سال ٩٣ به منظور افزودن چندرغازی به دستمزد ٦٠٩ هزار توماتی کارگران می باشند وقرار است دستمزد کارگران با احتساب مزد پایه، کمکهزینه مسکن، حق بن و حداکثر حق اولاد در حدود ٨٣٠ هزار تومان ثابت بماند، باندهای دیگر رژیم گردآمده در شورا های اسلامی کار، با استناد به آمار ها و ارقام داده توسط سایر باندهای رژیم در مرکز آمار و بانک مرکزی، اعلام کردند که حداقل هزینههای زندگی یک خانوار برای آبان ماه سال ٩٣ تا بیش از ٣ میلیون تومان برآورد شده است.
این اعتراف شوراهای اسلامی کار رژیم به وضعیت فلاکتبار فقر و فلاکت و سقوط سطح معیشت میلیونها کارگر می باشد. این باندها که خود بخشا مسئول و مسبب این فقر وفلاکت و تحمیل دستمزدهای ٥ برابر زیر خط فقربه جامعه کارگری می باشند، امروز ناچار شده اند به این وضعیت اسفناک معیشتی کارگران اعتراف نمایند. طبعا این باندها هم در صدد استفاده از این آمار و ارقام برای توجیه این وضعیت تحمیل شده به کارگران می باشند. بر این اساس این باندها هم به صرافت دادن راه حل برای ترمیم دستمزدهای کارگران بر آمده اند. اما طرح این باندها چیست و چه میخواهند؟
راه حل پیشنهادی این باندها برای افزایش مجدد دستمزدها که ماههاست اینها مشغول زد و بند با وزارت کار و مجلس هستند، افزایش ٢٠٠ هزار تومانی مجدد دستمزد می باشد. تازه این هم نه دستمزد پایه ،بلکه آنطوریکه این باندها در طرحشان ارائه داده اند، احتساب کمکهزینه مسکن، حق بن و حداکثر حق اولاد برای بالا بردن دستمزدها می باشد. زهی از این همه بی شرمی این جماعت حکومتی. این افزایش تازه بر فرض محال اگر تصویب شود، دستمزدها به ٨٣٠ هزار تومان خواهد رسید. این افزایش شامل حال بخش بزرگی از کارگران هم نخواهد شد و تنها بخشی کوچکی را شامل خواهد شد.
در کنار این طرح ضد کارگری این باندها، باز طبق اعتراف این دار و دسته ها، خانواده کارگری اگر شانس بیاورد و مسکن ارزان گیرش بیاید، باید ماهانه ٩٠٠ هزار تومان هزینه مسکن بپردازد و بیش از ٧٠٠ هزار تومان هزینه خوراک بدهد. با استناد به این حساب و کتاب های باندهای حکومتی، در صورت افزایش دستمزد مورد نظر این باندها، کارگران فقط میتوانند هزینه بیغوله ای را که اسمش را مسکن گذاشته اند، بپردازند.
اینها بخش هایی از حساب و کتاب ها و طرح های ضد کارگری باندهای حکومتی برای تحمیل دستمزدهای چندین برابر زیر خط فقر بر کارگران می باشد. تقلاهای این باندها برای متقاعد کردن کارگران به تن دادن به افزایش ٢٠٠ هزار تومانی، سناریوی دیگر حکومت وباندهای ضد کارگریش برای رسمیت دادن به دستمزدهای چندین برابر زیر خظر فقر به کارگران می باشد. اما کارگران به این تقلاهای این باندها وقعی ننهاده اند.
طبقه کارگر و مبارزه اش برای افزایش دستمزدها و اعتراض روزانه اش به دستمزدهای تحمیلی، بیانگر یک روحیه تعرضی و اعتراضی در میان کارگران می باشد. باندهای حکومتی متوجه این فضا و جو اعتراضی و خواسته برحق میلیونها کارگر برای افزایش دستمزدها شده و بیهوده در تلاش و تقلا می باشند اعتراضات و مبارزات جاری کارگران بر سر افزایش دستمزدها را به بیراهه برده و در جهت مقاصد ضد کارگری خودشان هدایت نمایند. این باند ها خود بخشی از صورت مسئله در تحمیل فقر و فلاکت بر گرده کارگران می باشند. این باندها هر ساله در کنار حکومت اسلامی سرمایه داران و کارفرمایانشان نشسته و در مورد تحمیل دستمزد های چندین برابرزیر خط فقر به کارگران تصمیم میگرند. این باندها از سرکوبگران و سازماندهندگان رسمی تحمیل فقر و فلاکت بر طبقه کارگر بوده و می باشند. تمام هم و غم این باندها به کجراهه بردن اعتراضات بر حق کارگران بر سر مبارزه برای افزایش دستمزدها و سرکوب این مبارزات می باشد. این باندها در میان کارگران منزوی بوده و کارگرا ن به آنها به عنوان بازوان حکومت می نگرند. اینها نوچه های رژیم بوده و هم و غمشان دفاع از حکومت وسیاست های ضدکارگریش می باشند. کارگران در برابر این تقلاهای باندهای حکومتی باید صف متحد و یکپارچه افزایش فوری حداقل دستمزدها تا ٣ میلیون تومان رابلند کرده و نوچه ها و عاملان سرکوب مبارزات کارگران، خانه کارگر و شوراهای اسلامی را منزوی کرده و نقشه هایشان را نقش بر آب نمایند. افزایش فوری حداقل دستمزدها بالای ٣ میلیون تومان آن حداقلی است که کارگران باید برای بیرون آمدن از فقر و فلاکت تحمیل شده بهشان مطالبه کرده و صف میلیونی کل طبقه کارگر را نمایندگی نمایند. کارگران نباید به چیزی کمتر از این میزان تن بدهند.
