قتلهای بی کیفر

یاشار سهندی:
سه شنبه هفته گذشته آتش حرص سرمایه در یکی از معادن واقع در ترکیه زبانه کشید و بنا به اخبار رسمی ٣٠١ کارگر را به کشتن داد. معدنی که به گفته روسای معدن، بازرسان تایید کردند که برای کار ایمن میباشد! دولت اردوغان دو هفته پیش از این قتل و عام، لایحه ای را رد میکند که در آن بر ناایمن بودن معادن در ترکیه تاکید داشته و خواستار بازرسی بیشتر از معادن بوده. تا روز شنبه هم مدیران معدن و هم دولت اردوغان تاکید میکردند که معدن از نظر ایمنی مشکلی نداشته و مخالفان دولت (که قاعدتا از بیگانگان دستور میگیرند!) مسئله را بزرگ کردند. روز شنبه اما ١٩ تن از مدیران معدن مذکور بازداشت شدند آنهم به جرم “کوتاهی در انجام وظیفه” ( لابد تا آبها از آسیاب بیفتد). در بسیاری از شهرهای ترکیه تظاهرات اعتراضی علیه این جنایت صورت گرفته است. اتحادیه های کارگری یک روز را اعتصاب عمومی اعلام کردند و فرماندار شهر سوما فرمان داده کسی حق ندارد دیگر اعتراض کند تا امنیت شهر برقرار شود! نیروهای پلیس در تمام شهرهای ترکیه آماده هستند تا هر اعتراضی را سرکوب کنند.
روسای جمهوری امریکا یاد گرفتند موقعی که حادثه ای اتفاق می افتاد خودشان را به شکل کسی دربیاورند که آماده است دست یاری بدهد. کراوات را باز میکنند آستین ها را بالا میزنند، اگر هوا سرد باشد کاپشن ساده ای میپوشند، میروند به حادثه دیدگان سر میزنند؛ با چند نفر از مصیب زدگان دست میدهند و به هنگام سخنرانی چهره اشان را اندوهی فرا میگیرد که هنرپیشگان هالیوود با آن همه برو وبیا، باید از ایشان چگونگی این نقش را فرا گیرند. در سخنرانی از زندگی امریکایی و و اینکه یک امریکایی چه طور با حوادث روبرو میشود میگویند، کاملا حواس شان جمع هست که نگویند چرا طوفان درست خانه و زندگی مردم تهیدست را همیشه میکوبد و ویران میکند و چرا هیچ وقت یک میلیاردر گرفتار طوفان نمی شود و چرا با وجود هشدارها که طوفان بزرگی در راه است، دولت باز هم غافلگیر میشود، اما در یک گوشه کشور اگر حس کنند( فقط حس کنند) یک تظاهرات سیاسی در پیش است، همه عوامل نظامی و امنیتی آماده باش هستند. دولت ها در این مورد هیچ وقت غافلگیر نمیشوند.
در گوشه ای از ترکیه، در شهری کوچکی به نام سوما، ٧٠٠ کارگر در معدن ذغال سنگ در میان گاز کشنده منواکسید کربن و آتش گرفتار شده بودند و دنیا شاهد رفتار دولت مردان اسلام ( مثلا میانه رو) بود که روی دیگر سکه رفتار روسای جمهوری امریکا بود که این هر دو نمایانگر چهره سیاسی دولتمردان نظام سرمایه داری است. رئیس جمهور و نخست وزیر ترکیه گویی خود یکی از سلاطین عثمانی هستند، با نخوت تمام در حلقه محافظان به دیدن ” حادثه دیدگان” رفتند تا آنها مورد “تفقد” خود قرار دهند. مشهور است که قاتل به محل جنایت برمیگردد. بی بی سی فارسی این خبر را پوشش داد اما به روایت خودش؛ در خبر این رسانه اردوغان با چهره ماتم زده و به آرامی و در سکوت در میان انبوه مردم حادثه دیده طی طریق میکند و برای مردم دست تکان میدهد تو گویی یکی از میان جمعیت داد میزند: “رجب جان تو چرا زحمت کشیدی بچه ها بودند که!” و او هم متواضعانه برایش دستی به سلامت تکان میدهد. یورو نیوز اما همان خبر و همان تصویر را منتشر کرد و نشان داد مردم حادثه دیده و عصبانی با هو کردن و سوت کشیدن به استقبال اردوغان آمدند و او را قاتل خطاب میکنند و او از روی نخوت زیاد (که گویی برای من مهم نیست) دستی تکان میدهد. جناب اردوغان اوج اخلاق اسلامی اش را وقتی نشان داد که در مصاحبه بعد از بازدید از معدن گفت:” حالا چیزی نشده صد سال پیش هم عین اتفاق تو انگلستان افتاده و دویست نفر کشته شدند!” ( نقل به معنی) در یورو نیوز اشاره شد اردوغان با یکی از مردم مصیبت دیده حمله لفظی داشته و او را “توله اسرائیل” خطاب میکند و حتی صحبت از زدن سیلی به گونه کسی از سوی اوست. در همان شبکه عکسی منتشر شد که نشان میدهد یکی از مشاوران جناب نخست وزیر در حال کوبیدن لگد محکمی به یکی از معترضان به حضور ادوغان در محل است.( وقتی خبرش سراسر دنیا را گرفته بود تازه یاد بی بی سی افتاد به این وقایع بدون سانسور اشاره کند، لابد دو منبع موثق خبر را تایید کردند! در این نوشته مجال نیست و گرنه باید رفتار بخش فارسی بی بی سی در این مورد بیشتر اشاره میشد که حتی میخواست از دهان میهمان برنامه خبری اش این حرف را بیرون بکشد که حادثه است دیگر، دولت اردوغان باید چکار میکرد و… عشق به اسلام چه ها که نمیکند؛ بگذریم!) جناب مشاور نخست وزیر مدعی شده که ایشان هم تحت فشار بوده و نفهمیده که چکار میکند و حالا هم که فهمیده چکار کرده فقط عذر خواسته، همین! و بی بی سی اطمینان میدهد که تظاهرات فروکش کرده و اردوغان باید نگران میزان محبوبیتش برای انتخابات پیش رو باشد!…..
چند صد نفر کارگر کشته شدند اما دریغ از یک پیام همدردی از سوی روسای کشورهای دیگر. این قتل و عام روزانه کارگران در سراسر جهان در حال جریان است و البته حق با ایشان است، اگر بخواهند برای هر حادثه کاری پیام همدردی بفرستند که تمام روز وقت شان را میگیرد، کی آنوقت سازمانهای امنیتی و پلیسی را سازمان بدهد! کشتارهای کاملا سیستماتیک که مسبب اصلی آن حرص و آز سرمایه داران برای سود بیشتر است پشت سرهم رقم میخورد و همه دولتهای حاکم کاراصلی شان حفظ امنیت سود سرمایه داران است؛هیچ دلیلی ندارد ایمنی کار صد درصد باشد وقتی که انسانی که زندگی اش را گرو گرفته اند و اجبارا تن به هر کاری در هر شرایطی میدهد، کار دولتها در موقع حادثه، توجیه این وقایع است. باید خاطر همگان باشد وقتی که چندین کارگر معدن در شیلی در زیرزمین گرفتار شدند و دولت شیلی بخاطر پوشش گسترده خبر نتوانست شانه بالا بیندازد و مجبور شد تن به این دهد که این کارگران به هر شکلی شده نجات دهند، دست آخر رئیس جمهور شیلی باد به غبغب انداخت و مدعی شد که کارگران به روش شیلیایی نجات یافتند! رفتاراردوغان میتوان گفت صادقانه ترین رفتار یک دولتمرد سرمایه است. شانه بالا اندختن اردوغان و گفتن اینکه همه جا از این اتفاقات می افتد، اعتراف یکی از دولتمردان جهان سرمایه داری است که برای خود هیچ تعهدی در مقابل جان و زندگی انسانها قائل نیست.
“مرگ حق است!” کلام فیلسوفانه ای است، سوال اما اینجاست چرا همیشه کارگران باید به این شکل دردناک “دعوت حق را لبیک گویند!”. جوابش را رضا شهابی کارگر اسیر در چنگ دژخیمان اسلامی سرمایه از زندان اوین در پیام همدردی اش با کارگران ترکیه داده است: “تا نظم سرمایه برپاست، جان کارگران در این نظم بی ارزش است.” همه مطلب همین است. تا نظم سرمایه است دولتمردان این نظم در سراسر جهان به هر شکلی که شده این قتلهای بی کیفر را تضمین میکنند. یکی کراواتش را باز میکند و دیگری از تقدیر الهی میگوید و یکی دیگر شانه اش را بالا می اندازد و آماده است که “نماز میت” را بخواند که لابد “ثواب اخروی اش” را هم ببرد. دولتمردان سرمایه چون میدانند کسی و قانونی یقه ایشان را نمی گیرد که جوابگوی قتل صورت گرفته باشند، اینچنین وقیحانه با این حوادث روبرو میشوند. با کشتار کارگران در معدن سوما بر پرونده جنایت سرمایه ورقی دیگر افزوده شد و بار دیگر تاکیدی بر این است که تا این نظم است این پرونده مفتوح می ماند و جز با برچیدن نظام سرمایه داری این کشتار روزانه به پایان نمی رسد.