درخواست!

یاشار سهندی:
        چند سالی است که فعالین حزب کمونیست کارگری بهر شکلی شده خودشان را به محل اجلاس سازمان بین المللی کار میرسانند تا صدای کارگران ایران را در آنجا فریاد کنند. ایشان با به بدست گرفتن عکس رهبران کارگری زندانی بدرست تاکید میکنند که هئیتی که از سوی جمهوری اسلامی در اجلاس حضور دارد در واقع عاملین سرکوب کارگران ایران هستند نه نماینده ایشان. از سوی دیگر تشکلات کارگری در ایران در چند ساله اخیر با نوشتن نامه رسمی به اجلاس سالانه سازمان، به حضور این هئیت به عنوان نماینده کارگران اعتراض کردند.
        امسال نیز باید چنین باشد و میخواهم تاکید کنم که با توجه وقایع اخیر و بخصوص کوشش کارگران ایران در برگزاری علنی اول مه در خیابانها و سرکوب کارگران توسط حکومت و دستگیری فعالین شناخته شده کارگران، جعفر عظیم زاده و جمیل محمدی، باید با قدرت بیشتری صدای کارگران ایران در اجلاس شنیده شود. امسال کارگران ایران نشان دادند که در موضع قدرت بیشتری هستند و کاری کردند که اینبار حکومت مراسم مخفیانه برگزار کرد. حضور اعتراضی در اجلاس سالانه باید و میتواند ادامه حرکت کارگران در اول مه در ایران باشد و بیش از هر چیزی به حکومت اسلامی سرمایه ثابت شود که از همه سو از جانب کارگران در محاصره است. با وجود تلاش همه جانبه حکومت برای ساکت کردن کارگران، جمهوری اسلامی توان آنرا در خود ندید که کارگران بازداشتی در اول مه را بیشتر از یک روز در بازداشت نگه دارد و بسیاری از دستگیرشدگان اول مه را شب همان روز آزاد کرد. اعتراض کارگران اما ادامه داشته و خواستار آزادی فوری جعفر عظیم زاده و جمیل محمدی از هماهنگ کنندگان طومار اعتراضی ٤٠ هزار امضا شدند که با هجوم به خانه ایشان آنها را دستگیر کرده اند و بدین گونه کارگران ثابت کردند سر کوتاه آمدن هم ندارند. این اعتراضات باید پژواک جهانی یابد و این امری است که دست فعالین حزب کمونیست کارگری در خارج از کشور را میبوسد.
        من نه عنوان کادر حزب کمونیست کارگری بلکه به عنوان یک فعال کارگری به خودم این جرات را میدهم که به نمایندگی از بخشی از کارگران ( همه آنهای که طی این همه سال با ایشان همکار بودم و صدای شان جای شنیده نشده و هم، همه کارگرانی که شخصا نمیشناسم شان اما دردشان را تجربه کرده ام) از فعالین این حزب بخواهم که فریاد ما را در اجلاس فوق با صدای بلندی تری از سالهای پیش، پژواک دهند.
        من از فعالین حزب مشخصا این درخواست را دارم چون معتقدم این حزب، ما کارگران را از نظر سیاسی نمایندگی میکند. امیدی به به دیگر جریانات چپ ندارم. شاید در این نوشته کوتاه جای آن نباشد برخی مسایل را یادآوری کرد اما لازم است اشاره شود که چندی است خوشبختانه یا متاسفانه این دوستان پی بردند ابزار رسانه ای مانند تلویزیون هم هست و در یکی از شبکه های ماهوراه ای برنامه یکساعته هفتگی دارند. (لازم به یادآوری است خیلی سال طول کشید که خودشان را راضی کنند که تصویرشان را به ما بنمایانند!) در این برنامه ها که ایشان نیت کرده اند که از طبقه کارگر بگویند، اول خوب ما کارگران را خفت میدهند و آخر سر البته بوسه ای بر گونه ما میگذارند! مبارزاتمان را تدافعی میخوانند و از سویی معلوم نیست تهاجمی آن چگونه است و قرار است تا کجا این مبارزات ادعایی پیش برود، چون اساسا معتقدند که افق سوسیالیسم هنوز شکل نگرفته است. از نبود “تشکلات واقعی کارگری” میگویند و به عنوان کسی که مدعی هستند چند تا پیراهن از ما ( توده کارگران) بیشتر پاره کرده اند، سعی میکنند به ما بفهمانند که بودن تشکیلات بهتر از نبودن آن است بخصوص اگر صنفی باشد! اگر در جایی کارگران سرکوب میشوند البته به رژیم “منحوس” لعنت میفرستند اما یادشان نمی رود که تاکید کنند که نبود تشکلات واقعی کارگری باعث شکست فلان اعتصاب و جریان شد و مشکل را نبود آگاهی طبقاتی در نزد کارگران میدانند و معتقدند که کارگران اول باید آموزش ببیند تا بعد بتواند مثلا سندیکای خودش را تشکیل بدهد. خودشان را چپ وکمونیست میدانند اما باور ندارند که میتوانند نماینده سیاسی طبقه کارگر باشند… بهمین دلایل به این دوستان و رفقا هیچ امیدی نیست.
        صدای کارگران ایران باید رساتر در اجلاس شنیده شود چرا که در منطقه (بلکه در جهان) این طبقه کارگر ایران است که چهره رادیکالی از خود به نمایش گذاشته و چپ به عنوان یک جریان اجتماعی قدرتمند مطرح شده است. چیزی که جهان امروز ما بیش از هر موقعی نیازمند آن است. شاهد هستیم که جریانات بغایت ارتجاعی در منطقه سر انقلابات منطقه خاورمیانه و شمال افریقا را دارند زیر آب میکنند. شاهد هستیم درگوشه ای دیگر از جهان دو جریان مسلط سرمایه جهانی، دول غرب اروپا و امریکا از یک سو و روسیه ولادیمیر پوتین از سوی دیگر در تدارک یک جنگ تمام عیار علیه مردم اوکراین بلکه علیه کل مردم جهان هستند. اینجاست که اهمیت جنبش کارگری و جنبش کمونیستی ایران دو چندان شده است. اجلاس هایی مانند اجلاس سالانه سازمان بین المللی کار بهانه بسیار خوبی است تا این تصویر به جهان داده شود که جنبش طبقه کارگر هنوز زنده است.