برای زنده ها باید جنگید!

ناصر اصغری:
        ناامنی در محیط كار یك جنگ تمام عیار اعلام نشده بر علیه كارگران است. و این مختص ایران نیست. در چند سال گذشته و برای پایین آوردن هزینه‌های تولید، كارفرماها در همدستی آشكار با دول حاكم، شرایط كار و زندگی را برای كارگران به یك جهنم واقعی تبدیل كرده اند. نه دستمزدها مكفی است، نه بیمه و مزایای كافی به كارگران تعلق می گیرد، نه شغلی امنیت و آینده ای دارد و نه امنیت جانی كارگری تضمین شده است.
         در هفته گذشته دو خبر از ناامنی محیط كار در آمریكا و چین را دیدم كه مو بر بدن انسان سیخ می كنند. “فدراسیون كار آمریكا” در گزارشی می نویسد كه بنابر آخرین آمار منتشره وزارت كار، ٤٦٢٨ نفر در سال ٢٠١٢ در آمریكا بر اثر حوادث مربوط به كار جان خود را از دست دادند. تقریبا ٥٠ هزار نفر دیگر هم بر اثر بیماریهای ناشی از كار جانشان را از دست دادند. نزدیك به ٤ میلیون نفر در محیط كار آسیب دیده اند، اما گفته است كه از آنجا كه بسیاری از آسیب دیده ها گزارش نكرده اند، رقم واقعی چیزی حدود ٣ برابر رقم گزارش شده است. بر اثر محاسبات انجام شده، در سال ٢٠١٤ هم، روزانه ١٥٠ نفر به همین صورت جان خود را از دست خواهند داد. حدود ١١ و نیم میلیون نفر هم سر كار آسیب خواهند دید.
        مرگ معدنكاران در چین هم كه خود حكایت دیگری است. اخیرا رسانه ها و فعالینی كه برای امن كردن معادن چین فعالیت می كنند، از بهبود شرایط كار و كاهش مرگ تعداد كارگرانی كه بر اثر حوادث در این معادن جانشان را از دست می دهند، خبر دادند. فقط، بله “فقط”، ١٠ نفر ناقابل اكنون بر اثر سوانح مستقیم مربوط به محیط كار جانشان را از دست می دهند. البته حق هم دارند كه اظهار شادی و خوشحالی كنند، در سال ٢٠٠٨ روزی ١٦ معدنكار در این معادن جانشان را از دست می دادند. در سال ٢٠٠٢ نزدیك به ٧ هزار معدنكار در این كشور جانشان را در معادن از دست دادند. البته باید این را هم در نظر گرفت كه آمارهای دولت چین هم دست كمی از آمارهای رسمی ایران ندارند كه همیشه ارقام را به نفع خود دستكاری می كنند! مقامات دولتی بخصوص در سطح محلی، دستانشان تا آرنج در فساد برای ماستمالی كردن و نشان ندادن آمار واقعی مرگ و میر معدنكاران است. با همه این فساد و رشوه گیری و رشوه دادنها، البته نتوانسته اند این واقعیت را بپوشانند كه ٤ نفر از ٥ معدنكارانی كه در دنیا جانشان را از دست می دهند، از معدنكاران چین هستند.
        با این آمار صاحبان سرمایه امروزه با این وضعیت دو راه جلوی كارگر می گذارند: یا باید كار كنی و قید اطمینان حاصل كردن از برگشت سالم به خانه را بزنی و یا اینكه خود و خانواده ات از گرسنگی جان بدهید! این انتخابی است كه بورژوازی جلوی كارگر می گذارد. انتخاب خود كارگران جنگ و مبارزه برای پایان دادن به این وضعیت است. برای رفتن رفقای جانباخته مان افسوس می خوریم و یادشان را گرامی می داریم؛ اما برای زندگان و ادامه زندگی می جنگیم كه این دنیای وارونه را بر روی قاعده اش بگذاریم.
٩ مه ٢٠١٤