نکات گرهی بمناسبت روز کارگر

نسان نودینیان:
با انتشار این شماره کارگر کمونیست، به روز جهانی کارگر، اول مه نزدیک شده ایم. روز جهانی کارگر را به کارگران و خانواده هایشان صمیمانه تبریک میگویم.
در یکسال گذشته یکی از مشغله های نشریه کارگر کمونیست انعکاس اخبار و مسائل مهم و گرهی جنبش کارگری در ایران و در سطح بین المللی، بود.
در یکسال گذشته کارگران در عرصه های وسیع و پهناوری در ارتباط با افزایش دستمزدها، حقوق و دستمزدهای پرداخت نشده، بیکاری، تامین امنیت اجتماعی و سلامتی و بازنشستگی، بهداشت و درمان و دکتر و امنیتی کردن محیط کار و زندگی، با دولت و کارفرماها رو در رو شدند و در مقابل حملات ضد انسانی آنها ایستادند. با استواری و تحمل سختی های زندگی، باورهای مشترک و تصمیمات مهمی را در سنت اعتراض کارگری زنده کردند. تحصن و اعتصاب در سازمان اعتراض کارگری بیشتر از گذشته بدست گرفته شد. در بطن اعتصاب و اعتراض، مجمع عمومی و حق رای اراده جمعی را در مقابل ماشین سرکوب و استثمار، قرار دادند. باور و اعتماد به کار مشترک و مبارزه مشترک بیشتر از گذشته شد.
سنت اعتراض کارگری در ایران، اگر چه در چند دهه گذشته وجود داشته، اما در چند سال اخیر و از دو دهه گذشته اعتراض کارگری در برخورد به دولت و کارفرماها و صاحبان ثروت بشکل ویژه ای شفاف و رایکال بوده است.
در یکسال گذشته بخشهای وسیعی از نسل کارگران جوان سهم ویژه ای در شکل دادن به اعتراض کارگری، داشته اند. این نسل با بکارگیری تجارب سنتهای اعتراض کارگری برای ایجاد تشکل و سازمانیابی کارگران، تلاش های آگاهانه ای را شروع کرده است. نقطه قدرت اعتراض کارگران در مقایسه با صف بندی تشکلهای دولتی و خودی نظام جمهوری اسلامی، در ترکیب نسلی این دو جبهه بسیار نمایانتر است. جبهه دولت و ترکیب نهادهای ضد کارگر از خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار و نهادهای محلی، بازمانده مزدورانی هستند که در جنگ هشت ساله ایران و عراق و سرکوب خونین مردم در سالهای شصت ببعد در خدمت اهداف جنایتکارانه و سرکوب بوده اند. کارنامه جنایت و مزدوری این جبهه کاملا آشکار و مورد نفرت میلیونی است. اما در صفوف جبهه کارگران، نسل جوان از کارگران معترض و انقلابی حضور دارند که رشد و ارتقا سنن اعتراض و رو در رویی و اتخاذ تاکتیک و اشکال مناسب در محیط کار و در میدان مبارزه را با تجارب ناکامی و موفقیت، زندان و دستگیری، اعتصاب و راه پیمایی، مارش روز جهانی زن و روز کارگر، فستیوال کودکان را کسب کرده اند.
اعتراض کارگری ایندوره اگربرای تامین معیشت و زندگی و رفاه و امنیت بوده همزمان “چسب” و “سریش” همبستگی و اتحاد بخشهای وسیعی از کارگران در سطح سراسری، است. امیدواری به قدرت کارگران را بالا برده. در استانه روز کارگر پایفشاری به نقطه قدرت اعتراض کارگران و مکانیسمهای زنده و قابل اتکای این اعتراضات، ضرورتی تاریخی است.
روز جهانی کارگر روز صف آرایی طبقات متخاصم و اصلی جامعه است. “در این پیکار سترگ، دو جهان چهره به چهرۀ یک دیگر می ایستند: جهان سرمایه و جهان کار؛ جهان استثمار و بردگی، و جهان برادری و برابری”(لنین ـ اول ماه مه) صف کارگران با کیفرخواست طبقاتی و صف دولت و سرمایه داران با حمایت دستگاه سرکوب(پلیس، ارتش، دادگاه و قضات و زندان و دستگیری). “در یک سو، مشتی ثروتمند خون آشام قرار دارند. آن ها هستند که کارخانجات و مراکز تولیدی، ابزارها و ماشین آلات را تصرف و میلیون ها جریب زمین و کوه هایی از پول را تحت مالکیت خصوصی خود درآورده اند. آن ها حکومت و ارتش را به خدمتگزاران، سگ های پاسبان باوفای ثروت انباشتۀ خود مبدل کرده اند. در سوی دیگر، میلیون ها نفر از محرومان جای دارند. کسانی که مجبورند به مشتی نوکیسۀ پولدار التماس کنند تا به آن ها اجازۀ کار کردن بدهند. با کار آن هاست که این افراد تمام ثروت ها را خلق می کنند؛ با این حال خودشان باید در تمام طول زندگی برای خرده ای نان مبارزه کنند” این قاعده همیشه وجود داشته و فقط و فقط تحت تاثیر تناسب قوای طبقاتی ـ توده ای کارگران و مزدبگیران جامعه یکی بر دیگری غلبه کرده است. تلاش دولت و بورژواها مهار کردن مطالبات کارگران در روز کارگر است. در ایران هر اعتصاب و اعتراض کارگری به دلیل نوع حاکمیت نظام، سیاسی است. اعتصاب علیه دستمزدهای پرداخت نشده سیاسی میشود، محیط و محل اعتراض کارگران نظامی ـ پلیسی میشوند. به همین دلیل رژه و مارش روز جهانی کارگر هم صد چندان سیاسی میشود. در قوانین موجود قانون کار، روز کارگر در ردیف تعطیلات رسمی است. روز کارگر تعطیل است. و کارگران میتوانند در این روز مارش و جشن و مراسمهای خود را برگزار کنند. اما از آنجا که ترس و واهمه بسیار زیادی از تجمع و مارش کارگران وجود دارد، دولت و کارفرماها با همکاری تنگاتنگ “تشکلهای زرد” از جمله خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار مانع برگزاری مراسم مستقل و جشن کارگران و خانوادهایشان میشوند. اما، با وجود تمام محدودیتها در سی سال گذشته، کارگران برای برگزاری جشن و مراسم و مارش روز کارگر تلاش های مثمر ثمر و مفیدی را بسرانجام رسانده اند.
قطعنامه یا کیفرخواست کارگران در جنبش کارگری سنتی پایدار و جا افتاده است. در روز جهانی کارگر تهیه قطعنامه و اعلام علنی آن به جامعه امری شناخته شده است. اعلام علنی کیفرخواست کارگری در شکل کنکرت، به معنی کنکرت کردن مطالبات کارگری است. کارگران در یکسال گذشته بطور مداوم در میدان اعتراض با دولت و کارفرماها بوده اند. افزایش دستمزدها، پرداخت نکردن حقوق و مزایا از ٩ماه تا سه ماه، بیکار سازی وسیع و گسترده، عرصه های مداوم اعتراض کارگران در محیط های مختلف کار، آن مطالبات پایه ای هستند که در قطعنامه های روز جهانی کارگر بشکل کنکرت باید اعلام شوند. در واقع بندهای اصلی قطعنامه های روز جهانی کارگر اندسته از مطالبات محوری از اعتراض کارگران است که آنها در یکسال گذشته برای تحقق این مطالبات مبارزه و اعتراض کرده اند. عرصه اعتراض کارگران در یکسال گذشته محدود به مطالبات اقتصادی نبوده بلکه کارگران در دفاع و در مبارزه ای دائمی برای آزادی تشکل و بیان و حق برخورداری از تجمع و اعتصاب بدور از فضای امنیتی و پلیسی بوده اند. در همین رابطه تعداد زیادی از فعالین کارگری دستگیر و به زندان انداخته شده اند. تلاش برای آزادی کارگران زندانی همچنین عرصه ای دائمی مبارزه کارگران و مردم و بویژه خانواده های آنها بوده است. آزادی کارگران زندانی نیز از مطالبات دائمی و روزانه کارگران و خانواده های آنها است. در قطعنامه های روز کارگر تاکید بر آزادی کارگران زندانی و محکوم کردن اعمال پلیس سیاسی و امنیتی نهادهای اداره اطلاعات، خواست سراسری کارگران در این روز است.
روز جهانی کارگر جشن کارگران و همسرنوشتی طبقاتی آنها با همدیگر در سطح بین المللی است. اعتراض کارگران در ایران برای آزادی تشکل و بیان برای بخشهای وسیعی از کارگران در سطح بین المللی خواستی آشنا است. در سه دهه گذشته جنبش کارگری در ایران و فعالین کارگری در زندانهای جمهوری اسلامی، مورد حمایت و پشتیبانی اتحادیه های بزرگ کارگری در سطح جهانی قرار گرفته اند. تاکید مجدد بر حمایتهای بین المللی در روز کارگر و حمایتهای محلی، امری که در یکسال گذشته بخشهای وسیعی از کارگران در سطح سراسری در ایران فعالانه پیش برده اند، دادن بیانیه های اعتراضی در ازحمایت کارگران زندانی، ضروری است و قطعا در دور آتی اعتراضات کارگران موثر و کارا خواهد بود.
دولت روحانی با ادامه سیاست هدفمندی یارانه ه،ا کمپین “انصراف از یارانه” ها را تحت حمایت بورژوازی، بخشهایی از هنرمندان و انجمن اسلامیها و کارمندان عالیرتبه راه انداخته است. جواب بیش از هفتاد میلیون از مردم در مقابله با حمله به حداقل معیشت،”نه” بزرگ بود. این کمپین ضد انسانی توسط مردم ناکام شد. ده ها میلیون از مردم خواهان دریافت یارانه هستند، روز جهانی کارگر فرصت مناسبی است که دامنه اعتراضی این “نه” بزرگ توسط مردم را گسترش داد و جامعه را به اعتراضات وسیع علیه فقر و گرانی فرخواند. مردم در سطح ده ها میلیونی گامهای اساسی علیه سیاست ریاضت کشی و علیه کمپین کثیف و ارتجاعی دولت بجلو برداشته اند. در کیفرخواست و قطعنامه های کارگران این گامها از پیشروی و اعتراض را باید تبدیل به اتحاد و همبستگی طبقاتی کرد و بر ضرورت پیشرویهای بیشتر تاکید کرد.
در هر مراسم و جشن و گردهمایی که بمناسبت روز کارگر برگزار میشود، کیفرخواست و قطعنامه کارگران با مطالبات کنکرت آنها صادر شود. تعدد قطعنامه و خواست و مطالبات کارگری در ابعاد وسیع تاکیدی مجدد است بر امر مشترک و اعتراض مشترک کارگران در سطح سراسری.