حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
متن زیر پاسخ به دو سوال شیرین شمس از اصغر کریمی رئیس هیئت اجرایی حزب کمونیست کارگری در برنامه پخش مستقیم تلویزیون کانال جدید است.
شیرین شمس: سوال شده که آیا اقداماتی مثل چاقو زدن به آخوندها یا حمله دسته جمعی به چنین افرادی یا موارد مشابهی که به آمرین به معروف و ناهیان از منکر حمله شده و آنها را زخمی کرده بودند از نظر حزب کمونیست کارگری قابل دفاع است؟
اصغر کریمی: قطعا قابل دفاع است. حکومتی که با خشونت با مردم رفتار میکند باید منتظر این عکس العمل ها هم باشد. مردم حق دارند در مقابل زورگویی، فضولی و دخالت اوباش حکومت در زندگی شان که آسایش و امنیت آنها را بهم میزند و ۳۸ سال هست ادامه دارد، از خودشان دفاع کنند و نه تنها دفاع، بلکه تعرض کنند، به هر شکلی که امکانش را دارند. ۳۸ سال است جمهوری اسلامی به بیرحمانه ترین شکلی مردم را سرکوب کرده و مردم هم شروع کرده اند به گوشمالی دادن مزدوران حکومت و این پدیده دارد گسترش پیدا میکند و به جایی میرسیم که عوامل حکومت به راحتی جرات نکنند در خیابانها مزاحم مردم شوند، فضولی کنند و به پوشش یا آرایش خانم ها گیر بدهند و حتی با لباس آخوندی یا هر شکلی که معلوم شود از عوامل حکومت هستند به راحتی در مناطقی از شهر ظاهر شوند. اتفاقاتی که در چند روز گذشته افتاد که شما به مواردی از آن اشاره کردید و یا تجمع اعتراضی مردم در بابل که به مامورین حکومت، که به یک جوان گیر داده بودند، میگفتند داعشی، نشان میدهد که نارضایتی وسیع مردم، تعرضی تر میشود. مردم حق دارند به هر وسیله ای که میتوانند جلو دخالت اوباش حکومت در زندگی خصوصی خودشان را بگیرند. سال ۸۸ بعنوان مثال مواجه بودیم با حمله وحشیانه و خشونت بار نیروهای سرکوب حکومت به مردم چه در خیابان و چه در زندانهایشان، و مردم هم، با سنگ و چوب و کوکتل مولوتف و به هر شکلی که توانستند به آنها حمله کردند. این کاملا قابل دفاع است. مردم که خشونت را شروع نکرده اند. آنها هستند که به جنایتکارانه ترین و شنیع ترین وجهی زندگی مردم را تباه کرده اند. مردم هم از خودشان دفاع میکنند. هیچ چیز مشروع تر از این نیست. اینکه مردم به چه شکل در مقابل اوباش حکومت بایستند و چه روشی میتواند مفیدتر و مناسب تر باشد بحث دیگری است.
شیرین شمس: سوال دیگری که مخاطبین تلگرام از ما پرسیده اند این است که؛ آیا چنین اقداماتی یعنی حمله کردن به آخوندها یا آمرین، میتواند به جنبش اعتراضی مردم کمک کند؟ در حالیکه ممکن است در مواردی جان مردم به خطر بیفتد و مثل مورد اصغر نحوی پور که توسط مامورین نیروی انتظامی به قتل رسید.
اصغر کریمی: شما به صحبت یکی از کاربران اشاره کردید که گفته است، ببینید این آخوند حکومتی چکار کرده که آقای اصغر نحوی پور- که من همینجا یادش را گرامی میدارم و به خانواده اش صمیمانه تسلیت میگویم-، به قول معروف خونش به جوش آمده و اینطور عکس العمل نشان داده است. او که در قطار نشسته بوده و کاری به کار کسی نداشته. قضیه از آن آخوند شروع شده که مزاحم یک خانم شده و اصغر نحوی پور هم به آخوند اعتراض کرده و نهایتا با چاقو به او حمله کرده است (در پی این کشمکش مزدوران حکومت با کلاشینکف به اصغر نحوی پور شلیک میکنند و درجا او را به قتل میرسانند). اما اینکه حمله با چاقو به مزدوران حکومت و به جنبش مردم کمک میکند یا نمیکند، بعضا کمک میکند بعضا هم ممکن است کمک نکند. کلا، بنظر من روش هایی که دخالت مردم و حمایت مردم حاضر در صحنه را جلب کند و به شکلی اعتراض شود که تعداد هرچه بیشتری از مردم شروع به دخالت کنند و از کسی که اعتراض کرده پشتیبانی کنند، خیلی موثرتر است. شبیه اتفاقی که روز قبل در بابل افتاد که تعداد زیادی زن و مرد در محل جمع میشوند و دسته جمعی به مزدوران میگویند “داعشی” و آنها را عقب میرانند. اینجا بحث تاکتیک مطرح میشود که چه تاکتیکی مناسب تر است. اما مساله این است که این اتفاقات معمولا بطور فردی در عکس العمل به مزدوران حکومت شروع میشود. تصمیم و نقشه احزاب که نیست. مردم هم که نمیتوانند فورا بنشینند و تصمیم جمعی بگیرند که چگونه برخورد کنند. اما در عین حال، بعضا مردم، فردی یا جمعی با سنگ و چوب و لگد به مزدوران حمله میکنند که آنها را بترسانند و وحشت در دل آنها بیندازند که جرات نکنند یکبار دیگر مزاحم مردم شوند. باید آنها را ترساند. فقط بحث و ترویج کافی نیست. جایی هم، باید بطور فیزیکی به آنها حمله کرد و حقشان را کف دستشان گذاشت. این کاملا مشروع است، و بسیار ضروری است. یک جا هم، ممکن است چنین اقدامی مردم را بترساند و نگران کند. آنجا دیگر به آن فرد معترض بستگی دارد که بتواند خودش را کنترل کند و یا تجربه مبارزه توده ای داشته باشد و به روشی اعتراض کند که مردم دسته جمعی به جان آن آخوند یا مامور امر به معروف بیفتند.
مردم با حکومت شوخی ندارند. یک جنگ به تمام معنی بین این دو طرف جریان دارد. در یکطرف این جنگ، صدهزار نفر از عزیزان مردم کشته شده اند، صدها هزار نفر را شکنجه کرده اند، عده ای سنگسار شده اند، خیلی ها بی حرمت شده اند، تیغ به صورتشان زده اند، اسید به صورتشان پاشیده اند. با چنین حکومتی مواجه هستیم نه با حکومتی که با مثل آدمیزاد با مردم رفتار کند. حکومت کوچکترین منفذی برای ابراز وجود مردم باقی نگذاشته، و در نتیجه مردم هم، حق دارند بعضا با ابزار و روشهایی به مزدوران حمله کنند که در میان آنها وحشت ایجاد کنند و آنها را سرکوب کنند. اینهم شکلی از اعتراض مشروع مردم به سرکوبگران حکومت است. این اتفاق روزبروز بیشتر میشود. این بخشی از مبارزه حق طلبانه مردم در راستای سرنگونی این حکومت است.
