حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
گفتگو با شهلا دانشفر سخنگوی کمپین برای آزادی کارگران زندانی
انترناسیونال: پنجم ژوئن برابر با پانزده خرداد صد و یازدهمین کنفرانس سالانه سازمان جهانی کار آغاز به کار می‌کند. هیئت‌هایی از کشورهای مختلف مرکب از نمایندگان دولت‌ها، اتحادیه‌های کارگری و کارفرمایان در این کنفرانس‌ها شرکت می‌کنند. هیئتی هم از سوی جمهوری اسلامی در آن شرکت خواهد داشت. یک کارزار مهم کمپین برای آزادی کارگران زندانی که شما سخنگوی آن هستید اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار است در پیشبرد این کارزار شما سازمانده اعتراض در مقابل اجلاس سازمان جهانی کار بوده‌اید. امسال برنامه کار شما چیست؟
شهلا دانشفر: کمپین برای آزادی کارگران زندانی برای پنجم ژوئن (۱۵ خرداد) یعنی روز اول کنفرانس سالانه جهانی آی ال او فراخوان به آکسیون اعتراضی داده است. ما در آنجا حضور خواهیم یافت تا صدای اعتراض کارگران و صدای انقلاب زن زندگی آزادی باشیم. به‌ویژه امسال در شرایطی که جامعه در التهاب انقلاب قرار دارد بحث ما فراتر از صرف اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار است. تأکید ما بر بایکوت جهانی جمهوری اسلامی به‌خاطر همه جنایاتش است و اخراج آن از سازمان جهانی کار را گامی در این جهت می‌دانیم؛ بنابراین ما با این گفتمان فراخوان پنجم ژوئن را داده‌ایم. نکته دیگر اینکه ما برای تدارک آکسیون اعتراضی مقابل سازمان جهانی کار نامه‌ای به اتحادیه‌های مختلف کارگری داده و موضوعاعتراض خود را به طور مبسوط توضیح داده و بر خواست بایکوت و اخراج جمهوری اسلامی تأکید کرده و از آنها خواسته‌ایم که به این کارزار بپیوندند. از جمله در بخشی از ایننامه با اعلام شرم‌آور بودن حضور حکومت ضدکارگر و جنایت‌کار جمهوری اسلامی در سازمانی که نام کارگر را با خود حمل می‌کند و با اشاره بهاینکه پایه این حکومت بر اعدام و کشتار کارگران و مردم گذشته شده چنین آمده است: “اعدام کودکان، سازمان‌دادن تروریسم در سطح بین‌المللی، شلیک موشک به هواپیمای مسافربری اوکراینی و کشتار ۱۷۷ سرنشین آن در دی‌ماه ۹۸، کشتار هزار و پانصد نفر در خیزش مردمی در آبان ۹۸، و کشتار صدها نفر در خلال خیزش زن زندگی آزادی، هرکدام به‌تنهایی برای دفاع از اخراج این حکومت از سازمان جهانی کار و بایکوت جهانی آن کافی است”. سپس نامه اشاره‌ایبهسربلند کردن انقلاب زن زندگی آزادی به دنبال قتل مهسا امینی که آتش بر خشم و نفرت انباشته شده ۴۴ساله مردم زد دارد و از جنایات حکومت، از کشتار معترضین در سیستان و بلوچستانو از اینکه بیش از ۵۰۰ نفر در جریان انقلاب به قتل رسیدند و بر دستگیری چندین هزار نفر از مردم معترض سخن می‌گوید که در میان آنها شماری بسیاری از کودکان را می‌بینیم.از بساط شکنجه و تجاوز و وحشیگری‌ها در زندان می‌گوید. از بی‌حقوقی مطلق کارگران ومحرومیتشان از پایه‌ای‌ترین حقوق خود چون حق تشکل و اعتراض و اعتصاب می‌گوید و با برشمردن این لیست وسیع جنایت‌کاری‌های حکومت اسلامی می‌نویسد: ” حداقل دفاع از کارگران و جنبش کارگری، مستلزم دفاع از اخراج این حکومت ضد کارگری از سازمان جهانی کار است. همان‌گونه که در دهه ۱۹۳۰ نمایندگان حکومت نازیست آلمان از آی ال او بیرون انداخته شدند، همان‌گونه که حکومت اسلامی در همین سال گذشته از کمیسیون مقام زن سازمان مللاخراج گردید، امروز این حکومت باید از سازمان جهانی کار نیز اخراج شود.”
این نامه ما و اساساً کارزاری که ما سال‌هاست که آن رابه‌پیشمی‌بریمامضای بیست اتحادیه و تشکل و شخصیت‌های اجتماعی را با خود دارد. از جمله فدراسیونکار بریتیش کلمبیا با ۵۰۰ هزار عضو، فدراسیون اتحادیه‌های کارگری سوئیس با ۴۰۰ هزار عضو، اتحادیه ملی کارمندان عمومی در کانادا با ۴۰۰ هزار عضو، اتحادیه‌های کارگران ساختمانی و کشتیرانی در استرالیا، فدراسیون اتحادیه‌های کارگری عراق و اتحادیه‌های دیگری در سوئیس، کانادا و استرالیا، حزب چپ سوییس، چترهایی از فعالین اتحادیه‌های در سوییس و کانادا و چهره‌هایی چون پیتر تاچل مدیر بنیاد پیتر تاچل و مبارز قدیمی حقوق بشر و حقوقای جی بی تی کیوها در بریتانیا و اریک لیمؤسسس و ویراستار سایتبین‌المللی لیبر استارت به آن پیوسته‌اند. بعلاوه قبل از آن با شرکت مسعود ارژنگ در کنفرانس سالانه لیبراستارت این گفتمان طرح شد و در کنوانسیون اخیر اتحادیه‌های کارگری کنگره کار کانادا قطعنامه کمپین برای کارگران زندانی ارائه شده و پاسخ رسمی این اتحادیه با بیش از سی میلیون عضو رسماً به آی ال او داده خواهد شد. بدین ترتیب هم شرایطی که امسال کنفرانس جهانی کار در آنبرگزار می‌شود و تداوم انقلاب در ایران و هم حمایت‌هایبین‌المللی که از این کارزار شده ما را در موقعیت قوی‌تری قرار داده است. خصوصاً اینکه از داخل ایران نیز هشت تشکل کارگریطی بیانیه‌ای خواستار اخراج هیئت جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار شده‌اند؛ بنابراین امسال ما با دست پرتری بهژنو می‌رویم. قرار ملاقاتی با شورای حقوق بشر سازمان ملل داریم که همهاین اسناد را به آنها و به سازمان جهانی کار خواهیم داد و حرف ما با آنها این است که به مماشات با جمهوری اسلامی پایان دهید. جمهوری اسلامی را از سازمان جهانی کار بیرونکنید. جمهوری اسلامی کارگران و مردم ایران را نمایندگی نمی‌کند. بلکه سرکوبگر مردم است و جای سران این حکومت به‌خاطر همه جنایاتشان پشت میز محاکمه است و نه در هیچنهاد و اجلاس جهانی ای.
گفتنی است که امسال همچنین آکسیون دیگری از سوی کمیته برگزاری آکسیون‌های ژنو برای نهم ژوئن یعنی نوزدهم خرداد فراخوان داده شده است.حزب کمونیست کارگری هم از آکسیون اعتراضیپنجم ژوئن که کمپین برای آزادی کارگران زندانی فراخوانش را داده و هم آکسیون روز نهم ژوئن اعلام حمایت کرده و خواستار شرکت فعال در آنها شده است. همانطور که اشاره شد فراخوان اعتراضی کمپین برای آزادی کارگران زندانی برای ۵ژوئن اقدامی در ادامه یک کارزار است و بعدازاین آکسیون ما این کارزار را در موقعیتی قوی‌تر وبا رفتن به‌سویشکل‌دادن به ائتلافی بزرگ‌تر از حامیان این کارزار به‌پیش خواهیم برد. اما فراخوان روز نهم که از سوی کمیته برگزاری میتینگ‌های سالانه در این محل داده شده، همانطور که از اسم آن بر می‌آیدصرفاً معطوف به این آکسیون‌ها است که البته فعالیتی بسیار ارزشمند وچه‌بهتر که هر روز این اجلاس به صحنه اعتراض مخالفین جمهوری اسلامی تبدیل شود. اما اجازه بدهید کمی هم از فراخوان خود برای پنجم ژوئن که من سازمانده آن هستم بگویم.
از نظر من اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار یک‌قدم مهم در بایکوت جهانی جمهوری سلامی است و ما باقدرت این کارزار را جلو خواهیم برد.
انترناسیونال:اگر ممکن است توضیح دهید که چه فعالیت‌هایی در زمینه پیشبرد این کارزار برایبیرون انداختن حکومت اسلامیاز سازمان جهانی کار انجام گرفته است و چه پیشروی‌هاییداشته‌ایم.
شهلا دانشفر: همانطور که اشاره شد موضوع اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار یک کارزار دیرینه ما است. پیشبرد این کارزار یک گام مهم برای جلب همبستگی‌های جهانی در حمایت از کارگران زندانی، جنبش اعتراضی کارگری درایران و خیزش‌های مردمی است که فری دم ناو برای آن تلاش و مبارزه می‌کند. یک اقدام مهم ما در راستای این کارزار حضور هر ساله در محل اجلاس‌های سالانه سازمان جهانی کار در اعتراض به شرکت نمایندگان جمهوری اسلامی بوده است. اولین‌بار در سال(۱۳۸۵) ۲۰۰۶ بود که فعالین کمپین به ژنو رفتند و درهمان آغاز شروع کار کنفرانس سالانه آی ال اوآنها توانستند به کمک نمایندگان اتحادیه‌های کارگری هیئت شرکت‌کننده در اجلاس خود را به داخل سالن اصلی اجلاس برسانند وآنجا را به صحنه اعتراض خود تبدیل کنند. آنها بنرهایی اعتراضی با مضمون “جمهوری اسلامی ایران را از آی ال او اخراج کنید”٬ “شوراهای اسلامی، سرکوبگران کارگران‌اند و باید از آی ال او اخراج شوند ” را در دست داشتند و عکس‌هایی از کارگران را در همان جلوی سن نصب کردند و هم‌زمان بهرام سروش توانست میکروفون را به دست بگیرد و سخنرانی ای تاریخی انجام دادوفریاد برآورد و گفت: “جمهوری اسلامی نماینده کارگران و مردم ایران نیست؛ بلکه سرکوبگرمردم است. ما با حضور اعتراضی خود و اطلاع‌رسانی و نشان دادن این حقیقت به جهانیان اعتراض خود را به حضور جمهوری اسلامی در اجلاس‌های سازمان جهانی کار اعلام می‌کنیم.”. جالب بود که سخنان او با کف‌زدن و تشویق نمایندگان شرکت‌کنندهدر کنفرانس روبرو شد.
سال بعد از آن یعنی در ۱۳۸۶جلیل جلیلی همراه با هیئتیاز اعضای کمپین و حزب کمونیست کارگری برای حضور اعتراضی در اجلاس سازمان جهانی کار به ژنو رفت وآنها توانستند وارد سالن اجلاس شوند و در حرکتی نمادین و به‌یادماندنی جلیل جلیلی پرچم جمهوری اسلامی را از میان پرچم‌های کشورهای مختلف که در آنجا نصب شده بود پایین کشید.
روز ۲ ژوئن ٢٠١٠ (خرداد ۸۹) نیز برای پنجمین سال متوالی ما توانستیم در همان دقایق اول شروع کنفرانس سالانه سازمان جهانی کار در ژنو با در دست‌گرفتن تصاویر فعالین کارگری زندانی در ایران، آکسیونی اعتراضی در سالن برگزاری کنفرانس بر پا کنیم. ماروی سن رفتیمو در پشت تریبون قرار گرفتیم و در اعتراض به حضور هیئت جمهوری اسلامی در اجلاس صحبت کردیم و شعارهای اعتراضی سر دادیم. این حرکت مورد استقبال خبرنگاران و بیش از پنج هزار نفر از نمایندگان کشورهای مختلف که در کنفرانس حضور داشتند قرار گرفت. بازتاب جهانی آن هم گسترده بود. به‌این‌ترتیب برای نخستین‌بار خواست اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار در ابعاد گسترده‌ای در رسانه‌های جهان انعکاس یافت. وال‌استریت ژورنال عکس اعتراض ما در آی ال او را به‌عنوان یکی از عکس‌های مهم روز انتخاب کرد و به دنبال این اعتراض، نماینده خانه کارگر که در اجلاس سازمان جهانی شرکت کرده بود، از “بی‌احترامی عده‌ای حاضر در جلسه نسبت به ایران و هیئت ایرانی” ابراز تأسف کرد و به خبرگزاری ایسنا با اشاره به این که سال‌های پیش اعتراضاتی از سوی مخالفان ایران خارج از محل برگزاری اجلاس آی ال اوصورت می‌گرفت گفت: متأسفانه امسال این اعتراضات و توهین‌ها به داخل سالن کنفرانس کشیده شد. بعد از آن سال تدابیر امنیتی سازمان جهانی کار شدیدتر شد. اما ما در سال بعد از آن هم به‌دور از چشم مأمورین امنیتی درست مقابل درب ورودی اجلاس حاضر شدیم و بنر اخراج جمهوری اسلامی را نصب کردیم و بیانیه‌های اعتراضی خود را به دست نمایندگان اتحادیه‌های کارگری که وارد سالن می‌شدند دادیم. دردو سه سالی هم توانستیم همین حرکت اعتراضی را در محل گردآمدن نمایندگان در بعد از اجلاس و در کارگروه‌هایی که تشکیل می‌دادند برپا کنیم. این فعالیت‌ها آشکارا نمایندگان جمهوری اسلامی را زیر فشار جدی ای قرار داده بود. تا اینکه سازمان جهانی کار تدابیر امنیتی خود را به حدی بالا برد که حتی با کارت ویزیتور نیز به کسی اجازه ورود به ساختمان داده نمی‌شد. هم‌زمانآکسیون‌های از سوی اتحادیه‌های کارگری فرانسه وکمیته برگزارکنندهآکسیون‌های ژنو برگزار شد که ما نیز شرکت‌کننده بودیم. از جمله در سال ۲۰۱۹ (خرداد ۹۸) بودکه ما برای اعتراض به ژنو رفتیم. هم‌زمان در آنجا از طرف س ژت و اتحادیه‌های سوییس میتینگ بزرگی اعتراضی علیه سیاست‌های ریاضت اقتصادی دول اروپایی بود. ما در این میتینگ شرکت کردیمو همبستگی خود را با آنها اعلام داشتیم. آنها نیز از حضور ما استقبال کردند و ما بنری که بر روی آن نوشته شده بود “جمهوری اسلامی باید از سازمان جهانی کار اخراج شود” را در دست داشتیم و همراه با آن در خیابان‌های ژنو مارش رفتیم. نمایندگانی که از اتحادیه‌های کارگری کشورهای مختلف به ژنو آمده بودند برخی با پیوستن به ما و عکس‌گرفتن با بنرهای اعتراضی ای که ما در دست داشتیم با کارگران در ایران اعلام همبستگی کردند. این سال مصادف بود با سرکوب اعتراضات کارگران در نیشکر هفت‌تپه که اخبار آن بازتاب وسیع جهانی پیدا کرد.
اما علاوه بر میتینگ‌های اعتراضی از سوی کمپین برای آزادی کارگران زندانی نامه‌ها و قطعنامه‌های متعددی برای اتحادیه‌های کارگری مختلف جهانی ارسال شد. کنفرانس‌های آنلاینی متعددی دراین‌رابطه برگزار کردیم و در نتیجه فعالیت فشرده‌ای ما توانسته‌ایم حمایت اتحادیه‌هایی با ۵۰۰ تا ۶۰۰ هزار عضو و فعالین سرشناس سیاسی و کارگری را در این کارزار همراه خود کنیم.مسئولان این اتحادیه‌ها وافراد و چهره‌هایکارگری به دنبال این نوع فعالیت‌ها در برخی کنفرانس‌های آن لاینی ما شرکت کردند و سخنرانان پرشور کنفرانس کمپین برای آزادی کارگران زندانی بوده‌اند. بدین ترتیب می‌توانم بگویم که ما توانسته‌ایم جنبشی برای اخراج جمهوری اسلامی به راه بیندازیم و برنامه بعدی ما ایجاد یک ائتلاف جهانی از اتحادیه‌های کارگریای که به این کارزار پیوسته‌اند برای پیشبرد قدرتمندتر آن است. به‌ویژه انقلاب زن زندگی آزادی اعتراضات مردمی و کارگران در ایران را به مرکز توجه جهانیان تبدیل کرده است و به باور من همانطور که به قدرت انقلاب جمهوری اسلامی از کمیسیون مقام زن سازمان ملل اخراج شد،می‌توانیم از سازمان جهانی کار نیز آن رابیرون بیندازیم و آن را در سطح جهان به بایکوت بکشانیم.
انترناسیونال: به نامه هشت نهاد کارگری از ایران اشاره کردید. نکات مورد تأکید این نامه چه هستند و این اقدام آنها چه اهمیت و جایگاهی دارد؟
شهلا دانشفر: نامه سرگشاده هشت تشکل کارگری خطاب به نمایندگان حاضر در صد و یکمین اجلاس سالانه آی ال او با خواست اخراج جمهوری اسلامی از این سازمان یک اقدام مهم در پیشبرد این گفتمان در سطح جهان است. این نامه به طور واقعیصدای اعتراض همه کارگران و همه مردم است و مهم اینجاست که اکنون در دل انقلاب زن زندگی آزادی این صدا از ایران و از میان کارگران بلند شده است و باید این صدا هر چه رساتر شود.
در سر سخن این نامه چنین آمده است:قتل مهسا امینی در شهریورماه سال گذشته آتشی بر خشم مردم از این‌همهبی‌تامینی و زندگی فلاکت‌بار زد و جنبش زن زندگی آزادی بر آمدی از این اوضاع و علیه کل بساط فقر و فلاکت و استثمار حداکثری حاکم است. اما پاسخ اعتراضات برحق ما کارگران، معلمان، بازنشستگان و فعالین دفاع از حقوق کودک و همه ما مردم چیزی جز سرکوب گسترده نبود. از جمله در طول این جنبش عظیم مردمی چندین هزار نفر دستگیر و زندانی شده‌اند که در میان آنان کودکان و دانش‌آموزان هم دیده می‌شوند. همچنین بر اساس آمارها دستکم ۵۰۰ نفر به قتل رسیده‌اند.
نویسندگان این نامه با اشارهبه تشدید سرکوب‌ها علیه فعالین کارگری و معلمان زندانی ازسرکوب وحشیانه زنان تحت حاکمیت آپارتاید جنسی و ازدفاع از حقوق زن به‌عنوانیک محور مهم انقلاب زن زندگی آزادی سخن می‌گویند. در این نامه همچنین به مماشات این سازمان با جمهوری اسلامی اعتراض شده است، و از اتحادیه‌های کارگری شرکت‌کننده در اتحادیه می‌خواهدکه سرکوب‌ها و نقض فزاینده حقوق کارگران و همه مردم معترض در ایران را محکوم کند. امضاکنندگان نامه عبارت‌اند از: شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت، شورای سازماندهی کارگران غیررسمی نفت (ارکان ثالث)، کمیته پیگیری برای ایجاد تشکل‌های کارگری، شورای بازنشستگان ایران، صدای مستقل کارگران گروه ملی فولاد، انجمن صنفی کارگران برق و فلزکار کرمانشاه، سندیکای نقاشان استان البرز، و مدافعان لغو کار کودکان.
امضاکنندگان این نامهبا اعتراض به حضور هیئت جمهوری اسلامی و تأکید بر اینکه جمهوری اسلامی کارگران و مردم ایران را نمایندگی نمی‌کنندبر دو خواست فوری تأکید کرده و می‌خواهد که در دستور اجلاس گذاشته شوند و مورد تصویب قرار گیرند. دو خواست مورد تأکید این کارگران عبارت‌اند از:
الف) رفع فوری و بی‌قیدوشرط تمامی اتهامات منتسب شده به‌تمامی فعالین صنفی محبوس در ایران و آزادی تمامی کارگران، معلمان و فعالین اجتماعی زندانی و دستگیرشدگان جنبش زن زندگی آزادی و همه زندانیان سیاسی و لغو فوری اعدام‌ها.
ب) اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار و عدم اجازه به هیئت این حکومت برای شرکت در اجلاس
نامه هشت تشکل کارگری به نمایندگان شرکت‌کنندگان در اجلاس آی ال او پاسخ محکم کارگران و مردم ایران به مماشات‌گری‌های دول غرب و آمریکا و نهادهایی چون سازمان جهانی کار با جمهوری اسلامی است. *.
