حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
سه هفته کارزار جهانی در دفاع از کارگران زندانی
شهلا دانشفر:
روزهای ٢٣ تا ٢٥ مه کنفرانس جهانی لیبراستارت در برلین برگزار شد. لیبر استارت یک وب سایت پرنفوذ کارگری است که بیش از ٧٣٠ اتحادیه با آن در ارتباط قرار دارند و به ٢٧ زبان منتشر میشود. کنفرانس برلین به گفته گردانندگان لیبراستارت بزرگترین کنفرانس این نهاد کارگری بود و بیش از هفتصد نفر از فعالین کارگری از کشورهای مختلف جهان برای حضور در آن ثبت نام کرده بودند و در هر جلسه آن بیش از ٣٠٠ نفر شرکت داشتند و سالن کنفرانس پر از جمعیت بود. از “کمیته همبستگی بین المللی کارگری- ایران” و “کمپین برای آزادی کارگران زندانی”، شهلا دانشفر، کاظم نیکخواه، اسماعیل هدفمند، فرزانه درخشان و یوران گوستاوسون در این کنفرانس شرکت داشتند. موضوع اصلی روز اول کنفرانس “بحران جهانی و همبستگی جهانیGlobal Crisis – Global Solidarity” ” بود. سخنرانانی از کشورهای مختلف از جمله ترکیه، آمریکا، کانادا، استرالیا، بنگلادش، الجزایر، مراکش در پانل سخنرانی کردند. در جریان دو روز بحث و گفتگو علاوه بر سخنرانان پانل، فرصت مناسبی نیز به شرکت کنندگان در کنفرانس برای اظهار نظر و دخالت در بحثها داده شده بود.
وضعیت کارگران و همبستگی بین المللی
در همین قسمت کاظم نیکخواه طی سخنانی ضمن تاکید بر اهمیت هبستگی جهانی کارگری چنین گفت: “اینجا فعالین کارگری از کشورهای مختلفی در مورد وضعیت کارگران صحبت کردند. از مراکش، استرالیا، آلمان، ایالات متحده، و همچنین ترکیه. آنچه همگی مورد اشاره و تاکید قرار دادند رنجها و مصائب تحمیل شده به کارگران در گوشه و کنار جهان توسط سرمایه داران و کارفرمایان بود. مصائبی از این دست که یک نمونه اش کشته شدن بیش از ٣٠٠ کارگر در معدن سوما در ترکیه است. که شوکه آور است. من از ایران سخن میگویم. نمیدانم شما چقدر از ایران میدانید. رژیم ایران کارگران را زندانی میکند چون “فکر کرده اند” که اول مه را جشن بگیرند. کارگران را زندانی میکند چون مبارزه میکنند که دستمزدهایشان دستمزدهای توافق شده شان را بگیرند. که به مدت ١٢ یا ٢٤ ماه به آنها پرداخت نشده است. دستمزدهایی که چندین بار زیر خط فقر است. این کارگران نیاز به حمایت و همبستگی شما دارند. وقتی من اینجا روی صحنه می بینم که نوشته شده “بحران جهانی – همبستگی جهانی”، میپرسم آیا بطور دقیق تر اگر بگوییم یک “بحران همبستگی” بین ما کارگران وجود ندارد؟ ما از همه جای جهان هستیم. ما کارگران جهانیم! و همه ما داریم توسط سرمایه داران و ودولتهایشان رنج و مصیبت میکشیم. کشته میدهیم، به زندگی زیر خط فقر محکوم میشویم، و زندگی در مرز نقطه بقا. دوست آمریکائی ما گفت که سرمایه داران پولهایشان را به سویس میبرند که از زیر مالیات در بروند. بله درست است. سرمایه داران از سالها و سالهای سال پیش متحد هستند و دارند متحد تر میشوند. آیا ما کارگران هم متحد هستیم؟ من اینطور فکر نمیکنم. آیا ما به اندازه کافی پیوند و همبستگی بین خودمان داریم؟ من فکر نمیکنم. گامهایی که دارد در این جهت برداشته میشود بسیار کند است. ما صحبت میکنیم اما به اندازه کافی متحد نیستیم. این نکته ای است که من میخواستم تاکید کنم. باید انقلابی در روند متحد شدن کارگران ایجاد شود. ما به چنین انقلابی نیاز داریم. سرعت ما کافی نیست. دنیا دارد بسرعت جلو میرود. سرمایه داران و دولتهایشان علیه ما متحدتر میشوند. ما کارگران رنجهایمان بیشتر میشود. ما در عصر ارتباطات جهانی بسر میبریم. اما در حصار کشورها و سنتها زندانی شده ایم. نه سرعت کافی مشاهده میشود. نه اراده و خواست کافی برای اتحاد جهانی کارگران. امیدوارم که این کنفرانس گامهایی در این جهت بردارد.”
سخنان کاظم نیکخواه بر بحث های کنفرانس تاثیر خود را بر مباحث بعدی سخنرانان پانل گذاشت. طی این دو روز به همت تلاشهای فرزانه درخشان و اسماعیل هدفمند میز اطلاعاتی خوبی در مورد کارگران زندانی در ایران با عکس و اطلاعیه و شرح مختصری در مورد این کارگران و پتی شن برای امضا داشتیم. که توجه شرکت کنندگان در کنفرانس را به خود جلب میکرد و پتی شن را امضا میکردند و از میز اطلاعاتی ما عکس میگرفتند. عکسهای کارگران زندانی جعفر عظیم زاده و بهنام ابراهیم زاده و شاهرخ زمانی و رضا شهابی بطور برجسته ای مورد توجه شرکت کنندگان قرار گرفته بود.
در روز دوم کنفرانس نیز در فرصتی که به شرکت کنندگان در کنفرانس داده شد کاظم نیکخواه و شهلا دانشفر صحبت کردند. در این قسمت از بحث مشخصا بر روی وضعیت کارگران زندانی در ایران صحبت شد: کاظم نیکخواه در سخنانی گفت:” وقتی شما در مورد آفریقای جنوبی، بنگلادش، مکزیک و سراسر جهان صحبت میکردید من داشتم فکر میکردم و مقایسه میکردم که موقعیت کارگران در ایران با کارگران در آفریقای جنوبی، پنگلادش و امثال این کشورها، چه تفاوتهایی دارد؟ از خودم میپرسیدم که موقعیت کدامیک از اینها بدتر است؟ پاسخ به این سوال را من دقیقا نمیدانم. اما یک جنبه هست که برایم روشن است. ببینید ما از کمیته همبستگی کارگری – ایران هستیم و من وضعیت کارگران در بنگلادش، آفریقای جنوبی ، کارگران تونس، کارگران مصر و کارگران جاهای دیگر جهانی را کمابیش دنبال کرده ام و در مورد آنها نوشته ام و حرف زده ام. کارگران ایران از زندان پیام همبستگی به کارگران دیگر کشورها میدهند. من نمیدانم ما کارگران در ایران چه کار دیگری میتوانیم در همبستگی با کارگران ترکیه و بنگلادش و آفریقای جنوبی انجام دهیم؟ این سئوال اول من از شماست. مثلا نوشتن پتی شن، گذاشتن پیکت اعتراضی مقابل سفارت آفریقای جنوبی و یا در مورد کارگران سوما در ترکیه که همه ما را شوکه کرد چه کار دیگری باید کرد؟ سئوال دوم من این است که شما چه کار بیشتری در مورد کارگران زندانی در ایران میتوانید انجام دهید؟ نگاه کنید! الان هیچ فعال کارگری که مستقیم از ایران آمده باشد در پانل این کنفرانس شرکت ندارد. چونکه فعالین کارگری ای مثل شماها الان در ایران در زندانند. بخاطر اینکه آنها فعال کارگری و اتحادیه ای هستند. برای داشتن حق تشکل خود مبارزه کرده اند. برای افزایش دستمزدها تلاش کرده اند. برای برگزاری اول مه تلاش کرده اند و غیره. از این نظر وضعیت کارگران در ایران از خیلی جاها بدتر است. ما احتیاج به همبستگی شما داریم. اگر ما از همبستگی جهانی میان کارگران اتحادیه ها صحبت میکنیم باید در مورد آن بخش از کارگران جهان که در کشورهایی مثل ایران زندگی میکنند نیز فکر کنیم. آنها حق تشکل ندارند. آنها حق اعتصاب ندارند. حق بیان ندارند. شما برای آنها چه میتوانید بکنید؟ کارگران از بسیاری از کشورهای جهان اینجا هستند. اما کارگران برخی کشورها چون ایران، قطر و عربستان سعودی، از این حق محروم شده اند. چون حق تشکل ندارند که از حقوقشان دفاع کنند. خود جمهوری اسلامی میگوید که سال گذشته بیشتر از هزار کارگر در اثر عدم ایمنی محیط کار کشته شده اند. آمار واقعی چندین بار بیشتر است. چندین بار!… دوستان عزیز! ما باید کاری بکنیم. ممنون”
بعد از سخنان کاظم نیکخواه، شهلا دانشفر طی سخنانی کوتاه میگوید: “من به عنوان هماهنگ کننده کمپین برای ازادی کارگران زندانی در ایران و کمیته همبستگی بین الملی کارگری – ایران حرف میزنم. من هم میخواهم همان سئوالاتی را طرح کنم که کاظم نیکخواه طرح کرد. برای اینکه من هم در ارتباط با کارگران ایران هستم و از وضعیت کارگران در ایران خبر دارم. هر کدام از سخنرانان که صحبت کردند بر همبستگی و اتحاد تاکید کردند. ما در اینجا در مورد کارگران آفریقای جنوبی، قطر، ترکیه ، بنگلادش و غیره شنیدیم. من قویا اعلام همبستگی میکنم با کارگران سوما در ترکیه، با کارگران بنگلادش و با کارگران در سراسر جهان. اما فکر میکنم وضعیت کارگران در ایران نیز یکی از بدترین موقعیت هاست. همانطور که همکار من گفت همین الان فعالین کارگری در ایران در زندانند. و ما به کمپینی برای آزادی کارگران زندانی فراخوان داده ایم. من همه شما، همه کسانی که اینجا هستند را فرا میخوانم که به این کمپین بپیوندید.”
در این کنفرانس ما یک ورک شاپ (کارگاه) کارگران ایران را نیز به جریان انداختیم و در مورد مبارزات و اعتراضات کارگران و همچنین در مورد کارگران زندانی با شرکت کنندگان صحبت کردیم. پوسترهای کارگران به همراه بنری که توسط فرزانه درخشان و اسماعیل هدفمند تهیه شده بود، بیان تصویری خوبی به ورک شاب ما داده بود. شرکت کنندگان در این ورک شاپ از کشورهای مختلف آلمان، روسیه، اکراین و اسرائیل بودند. در این ورک شاب کاظم نیکخواه، شهلا دانشفر و یوران گوستاوسون صحبت کردند. کاظم نیکخواه بحث کوتاهی در مورد مبارزات کارگران با حکومت و کارفرمایان داشت و فضای فعال اعتراضی در ایران را تصویر کرد و گفت که کارگران قربانیان ساکت حکومت نیستند و مبارزه هرروز جریان دارد. شهلا دانشفر نیز در مورد وضعیت کارگران زندانی در ایران سخن گفت. او با نشان دادن تصاویر کارگران زندانی از جمله جعفر عظیم زاده توضیح داد که جعفر عظیم زاده هماهنگ کننده طومار ٤٠ هزار امضا و رهبر اتحادیه آزاد است که اکنون در زندان زیر فشار قرار دارد. بهنام ابراهیم زاده نیز یک فعال کارگری و فعال دفاع از حقوق کودکان است که به ٥ سال زندان محکوم شده است و امکان دیدار فرزند بیمارش را ندارد. از وضعیت سایر کارگران زندانی نیز صحبت شد و تصاویر آنها به حاضرین نشان داده شد. او همچنین بر خواست های فوری کمپین برای آزادی کارگران زندانی، از جمله آزادی فوری کارگران زندانی، حمایت از مبارزات کارگران و مردم ایران و خواست اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار تاکید کرد. سپس یوران گوستاوسون عضو “کمپین برای ازادی کارگران زندانی در ایران” شاخه استکهلم از تجربیات خود در همکاری با این کمپین و در مورد اهمیت این تلاش و مبارزه سخن گفت و به پیوستن به این کمپین فراخوان داد.
یک بخش جالب این ورک شاپ سوالات و نقطه نظرات شرکت کنندگان بود که در مورد وضعیت کارگران و اوضاع سیاسی ایران و منطقه و جایگاه احزب مختلف سوالاتی را مطرح کردند و نکاتی را مطرح کردند و کاظم نیکخواه و شهلا دانشفر به سوالات آنها پاسخ دادند.
در پایان تعدادی از شرکت کنندگان در ورک شاپ به عنوان همبستگی با کارگران زندانی در ایران، عکسهای جمعفر عظیم زاده و بهنام ابراهیم زاده و عکس جمعی کارگران زندانی عکس گرفتند و به این شکل پشتیبانی خودرا از کارگران زندانی ابراز کردند.
یک جنبه مهم از دستاود این کنفرانس برای ما ایجاد تماس با رهبران و فعالین کارگری از کشورهای مختلف از جمله ترکیه، اسرائیل، تونس، بنگلادش، روسیه و آلمان بود که امیدواریم بتواند زمینه گسترش پیوندهای بیشتر کارگری در سطح بین المللی باشد.
حضور در کنفرانسهای بین المللی دیگر
گفتنی است که در روز ٢٣ مه سومین کنگره جهانی کنفدراسیون بین المللی اتحادیه ها ( ITUC) نیز در شهر برلین برگزار شد. همکار ما یوران گوستاوسون با حضور خود در آن کنفرانس و بردن عکس های کارگران زندانی و پخش قطعنامه و پتی شن ما در میان شرکت کنندگان توانست صدای کارگران زندانی در ایران را به جمع بیشتری از فعالین کارگری جهان برساند. خانم “شارون بارو” دبیر کل آی تی یو سی و همچنین “جپ وینن” معاون او و ” شین انرایت” از سازمان عفو بین المللی با عکس گرفتن در کنار تصاویر کارگران زندانی، همبستگی خودرا با کارگران زندانی در ایران نشان دادند.
چند روز قبل از کنفرانس آی تی یو سی، کنفرانس منطقه ای بزرگترین اتحادیه کارگران صنعتی جهان در بانکوک (١٤-١٦ مه) طی قطعنامه ای سرکوب تشکلات کارگری و آزادی های سیاسی در ایران را محکوم کردند. این قطعنامه بدنبال تلاش های پیگیرانه ارسلان ناظری عضو کمیته همبستگی کارگری- ایران از سوی اتحادیه کارگران تولید استرالیا به کنفرانس بانکوک ارائه و مورد تصویب قرار گرفت.
بدین ترتیب در سه هفته اخیر ما توانستیم طی کارزاری جهانی، صدای کارگران زندانی در ایران را جهانی کنیم و حمایت وسیعی را جلب کنیم. در همین هفته مسعود ارژنگ عضو دیگر کمپین برای آزادی کارگران زندانی با شرکت در کنوانسیون اتحادیه های کارگری ونکور کانادا صدای کارگران زندانی و کارگران در ایران در این کنوانسیون خواهد بود.برنامه بعدی ما در سازمان جهانی کار آی ال او خواهد بود که در آنجا در اعتراض به مماشات این سازمان با جمهوری اسلامی، خواستار اخراج رژیم اسلامی از کنفرانس آی ال او خواهیم شد.
