یک ویژگی اتنخاباتهای جمهوری اسلامی افشاگری نیم بند مقامات از دزدیها و جنایات یکدیگر است. روحانی افتخارمیکند که “مردانگی” کرده و پرونده دزدیهای قالیباف را افشا نکرده است و رئیسی هم میگوید سینه او صندوقچه اسرار است و اگر لب به سخن بگشاید کسی حریف او نیست. یکی غیر مستقیم مسئولیت کشتارهای دهه شصت را به به رخ حریف میکشد و دیگری میگوید شما هم میخواستید مخالفین را در مراسم نماز جمعه بدار بکشید!
هر دو درست میگویند! اما این اعترافات نیم بند تنها گوشه ای از دزدیها و جنایات مشترک همه کاندیداهای جناحهای حکومتی است. کل حکومتشان بر دزدی و جنایت بنا شده و همه شان در برپا کردن این دستگاه غارت و کشتار نقشی اساسی داشته اند. این حکومت انتخابات بردار نیست، باید آنرا ریشه کن کرد. اگر هر مورد از این اعترافات نیم بند در جامعه ای با حداقلی از آزادیها و موازین مدنی اتفاق میافتاد، انتخابات را بی اعتبار اعلام میکردند و برپا کنندگان این مضحکه را به محاکمه میکشیدند. ولی اینجا جمهوری اسلامی است. اینجا جانیان حکومت میکنند و آزادگان سرکوب میشوند. اینجا جانیان و دزدان حکومتی به رونکردن دزدیهای نجومی و کشتارهای دسته جمعی که همگی در آن دست داشته اند افتخار میکنند! و اسم آنرا هم میگذارند مناظره و کارزار انتخاباتی!
این انتخابات نیست جنگ قدرت بین دار و دسته های مافیائی است. این مضحکه را انتخابات نامیدن توهین به شعور مردم است. مضحکه انتخاباتی حکومت را باید بر سر مافیای حاکم کرد.
16 مه 17