حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
انقلاب مردم با گام های استوار به جلو در حرکت است. انقلابی برای رهایی از شر بختک جمهوری اسلامی. جنبش کارگری یک مولفه مهم در کشیده شدن اوضاع به سوی چنین انقلابی است. از جمله معلمان در سال گذشته حماسه آفریدند. در ۲۰۰ شهر به خیابان آمدند و اعتصابات قدرتمند برپا کردند و با فریاد قالیباف، قالیباف این آخرین پیام است جنبش معلمان آماده قیام است، اولتیماتوم خود را علیه کل بساط توحش و بردگی حاکم دادند. ما اعتراضات قدرتمند بازنشستگان را داشتیم که چند ماه تابستان را هر روزه در کف خیابان تجمع کردند و دست به راهپیمایی زدند و تحرکی اعتراضی در سطح سراسری در شهرهای مختلف ایجاد کردند و با شعارهای “مرگ بر رئیسی”، “ننگ ما، ننگ ما ، دولت الدنگ ما”، “نه دولت، نه مجلس نیستند به فکر ملت”، حکومتیان را به چالش کشیدند. در کنار اینها اعتصابات گسترده کارگران نفت علیه ساختارهای اقتصادی جمهوری اسلامی و پایان دادن به بساط پیمانکاران دزد و چپاولگران و نیز اعتراضات در بخش های مختلف کارگری را داشتیم. از سوی دیگر در اعتراضات جاری در سطح جامعه ما شاهد اتحاد جنبش های اجتماعی علیه فقر، بی تامینی، بیحقوقهای اجتماعی، تبعیض و نابرابری، اختلاسها و دزدی ها و سرکوبگری های حکومت بودیم. برای مثال در ماههای اخیر جنبش علیه اعدام با شعار اعدام نکنید به جنبشی کف خیابانی تبدیل شد. جنبش برای آزادی زندانیان سیاسی، علیه سناریوسازی ها و پرونده سازی ها به میدان آمدند و کارگران، معلمان و جنبش دادخواهی نیروی مهم این جنبش ها بودند. همچنین جنبش حجاب بی حجاب نیز در تقابل با تشدید سرکوبگریهای حکومت و راهی کردن اوباش گشت ارشاد به خیابان آنها را داشتیم که کارزار ما مخالف حجاب اجباری هستیم با چندین هزار امضا یک اقدام مهم این جنبش بود. نکته مهم اینجاست که در تمام این اتفاقات جنبش کارگری را در پیشاپیش صف اعتراض مردم مشاهده کردیم و هشت مارس گذشته بیش از بیش پیوند جنبش کارگری و جنبش رهایی زن را شاهد بودیم. این چنین است که جنبش کارگری با تمام قامت زیر بنای جنبش انقلابی امروز مردمی را گذاشت و سیر اوضاع را بسویی برد که گفتمان انقلاب به گفتمان غالب جامعه تبدیل شد و همه شواهد از در پیش بودن انقلابی انسانی گواهی میدادند.
قتل مهسا امینی خشم و نفرت مردم را علیه توحش و بربریت این حکومت بیرون زد و جرقه ای شد بر براه افتادن انقلاب مردمی. مهسا به نماد انقلاب تبدیل شد و در سطح سراسری مردم به خیابان آمدند و با شعار تا انقلاب نکردیم، به خانه بر نگردیم سیر تحولات جاری را رقم زدند. انقلابی زنانه که با برداشتن حجاب ها در خیابان و حجاب سوزان در میان هلهله شادی و همراهی مردم به ریشه ها و ارکان پایه این رژیم دست برده است. انقلابی رادیکال ، چپ، انسانی که شعار زن، زندگی، آزادی به شعار وحدت بخش همه مردم تبدیل شده است. این انقلاب با عزم راسخ به جلو گام بر میدارد و حکومت با ابزار سرکوبش تلاش میکند که آنرا خونین کند. تا همین جا شمار بسیاری از مردم معترض دستگیر شده اند و آمار بازداشتها بالاست و شماری هم جانباخته اند. در این میان خیر از جانباختن عزیزانی در زیر شکنجه های وحشیانه میرسد که اوج سبعیت حکومت را به نمایش میگذارند. . مثل خبر تکاندهنده قتل نیکا شاکرمی در خرم آباد و سارینا اسماعیل زاده و حدیث نجفی که جوان بودند و یکپارچه شور. همچنین حکومت با کشتار وحشیانه ای نظیر کشتاری که در هشتم مهرماه در زاهدان به راه انداخت میکوشد مردم را مرعوب کند. ولی این انقلاب سر باز ایستادن ندارد و اعتراضات در کف خیابان با قدرت ادامه دارد. در چنین اوضاعی است که گفتمان اعتصاب سراسری به یک گفتمان سیاسی داغ در جامعه تبدیل شده است. همه بر اهمیت آن بعنوان یک مولفه مهم در تقویت و تداوم بخشیدن اعتراضات در خیابان تاکید دارند. و سوالی که مقابل ما گذاشته میشود اینست که چرا کارگران به عنوان یک طبقه به میدان نمی آیند؟ جنبش کارگری کجاست؟
پاسخ چیست؟
واقعیت اینست که در شرایطی که انقلاب در خیابان است هزینه اعتصاب کارگران و کارکنان جامعه بالا میرود. از همین رو کارگر تامل میکند و وقتی به خیابان می آید که ضربه آخر را بزند. به عبارت دیگر همه میدانیم که طبقه کارگر به عنوان آحاد بخش بزرگی از همان مردمی هستند که در کف خیابان در اعتراض و تظاهرات و مبارزه اند. اما طبقه کارگر به عنوان یک طبقه اجتماعی زمانی به سلاح اعتصاب سراسری دست میبرد که توازن قوای موجود به او اجازه میدهد. به این معنا که باید اوضاع به نقطه ای برسد که طبقه کارگر و کارکنان جامعه اطمینان حاصل کنند که انقلاب تداوم دارد و وقت زدن ضربه آخر فرا رسیده است. در انقلاب ۵۷ نیز همه ما این مشاهده را داشتیم که بعد از اعتراضات گسترده خیابانی و اعتراضات وسیع دانشجویی و دانش اموزان، طبقه کارگر به میدان آمد. آنهم درآغاز با خواستهای صنفی خود وارد اعتصاب شد. حتی کارگران نفت تا مدتها با خواست سود ویژه در اعتراض بودند . اما در نقطه ای از انقلاب کارگر نفت با اعتصابات سراسری اش کمر رژیم شاه را شکست و شعار کارگر نفت ما، رهبر سرسخت ما به شعار انقلاب مردم تبدیل شد و این اعتصابات حرف آخر را زد. نکته مهم اینجاست که امروز جنبش کارگری در ایران از مقطع سال ۵۷ بسیار بسیار جلو تر است. در انقلابی که دارد شکل میگیرد جنبش کارگری از یکسو به شکل بیانیه های رادیکال اعتراضی ای که از سوی تشکلهای مختلف کارگری، معلمان و بخش های مختلف کارگری منتشر میشود، عرض اندام سیاسی میکند و از این طریق مهر خود را بر گفتمان های انقلاب میزند. از سوی دیگر بعنوان آحاد مردم در کف خیابان نقش آفرین است و مترصد فرصت برای بدست گرفتن ابزار اعتصاب و زدن ضربه نهایی بر پیکر حکومت. بعلاوه امروز ما با یک جنبش کارگری متشکل و سازمانیافته در گروههای مبارزاتی اش به یمن وجود مدیای اجتماعی روبرو هستیم که هر لحظه که تصمیم به از کار انداختن چرخه تولید بگیرد فورا میتواند اجرایی اش کند. بخاطر چنین درجه ای از آمادگی است که کارگر پیمانی نفت و یا کارگر رسمی نفت در حمایت از اعتراضات مردمی بیانیه میدهد و اولتیماتومش این است که اگر سرکوبگری ها ادامه یابد دست به اعتصاب خواهند زد. و نه تنها این بلکه در جاهایی استارت اعتصابات اخطاری زده شده است. نمونه اش اعتصاب اخطاری معلمان در برخی از شهرها، اعتصابات اخطاری رانندگان کامیون در برخی از مناطق غرب کشور، اعتراضات اخطاری کارکنان راه آهن در برخی نقاط، و اعتراضات پراکنده کارگری در این گوشه و آن گوشه مراکز نفتی و پیوستن کارکنان حمل و نقل پایانه شاپور در اصفهان به اعتراض خیابانی است. اعتصاب عمومی در کردستان نیز در ۲۸ شهریور و نهم مهرماه هم بر فضای اعتراضات خیابانی دراین استان قدرت بخشید و هم گفتمان اعتصابات سراسری و عمومی را تقویت کرد. این گونه است که جنبش کارگری و کل جامعه در تدارک اعتصابات سراسری و عمومی در سطح جامعه است. و در چنین برهه ای از تحولات سیاسی است که تاکید ما بر اعتصابات سراسری است. اعتصابات سراسری به عنوان یک حلقه مهم که هم اعتراضات خیابانی را قدرت میبخشید و بعد اجتماعی تری به اعتراضات خیابانی میدهد و هم حکومت را به لحاظ اقتصادی و کنترل بر جامعه فلج میکند و یک گام مهم برای قدرت بخشیدن به جنبش سرنگونی است. زنده باد اعتصابات سراسری کارگری، زنده باد انقلاب
