هفت تشکل مستقل کارگری در ایران بمناست روز جهانی کارگر پیام و یا بقول خودشان فراخوانی خطاب به “عموم مردم زحمتکش ایران” منتشر کرده اند که نشانه جایگاه برجسته جنبش کارگری در فضای سیاسی جامعه است. در میان های وهوی مذاکرات هسته ای و رابطه باغرب، اعدامهای جمعی و بازداشتها و محکومیتها، و این روزها کارگرپناهیهای مزورانه مقامات و نهادهای کارگری وابسته به آنها، صدای رسائی علیه وضعیت موجود بلند میشود که بیانگر روح و جوهر و پیام روز جهانی کارگر است. صدائی به نمایندگی از توده مردم علیه حکومت و سلطه سرمایه بر مقدرات جامعه. صدائی که اعلام میکند دستمزد تحقیر آمیز ۷۱٢ هزار تومانی را نمی پذیرد، از مبارزات و خواستهای برحق معلمان و پرستاران قاطعانه حمایت میکند، و خواستار لغو مجازات اعدام و شلاق و آزادی بیقید و شرط کلیه کارگران و زندانیان سیاسی است. اعلام میکند قوانین تبعیض آمیز در مورد زنان باید لغو شود، “هرگونه تبعیض از کارگران مهاجر افغانی و سایر ملیتها در ایران” باید رفع شود، آزادی بی قید و شرط اعتصاب، اعتراض، راهپیمائی، تجمع، اندیشه و بیان، احزاب و مطبوعات باید برسمیت شناخته شود، و کار کودکان باید ممنوع شود. اعلام میکند گسترش جنگ و جنایت در خاورمیانه نتیجه بن بست مناسبات سرمایه داری است و کارگران و مردم جهان را به اعتراض به این شرایط فرامیخواند.
این صرفا یک قطعنامه نیست، بلکه صدای توده های عظیم مردمی است که وضعیت مشقت بار موجود را نمی خواهند و نمی پذیرند. این کیفرخواست نود و نه درصدیها علیه یک در صدیهای سرمایه دار در ایران و در همه جای دنیا است.
این فراخوان را باید بعنوان یک دستاورد مهم جنبش کارگری در ایران به ثبت رساند. اما اهمیت این سند تنها در مضمون انسانی و رادیکال آن نیست بلکه در این واقعیت هم هست که به امضای هفت تشکل و نهاد مستقل کارگری منتشر شده است. وحدت و همبستگی این تشکلها در اعلام این پیام و فراخوان به همان اندازه اهداف و خواستهائی که اعلام میکند حائز اهمیت، امید بخش، و شایسته پاسداری است. زنده باد وحدت و همبستگی طبقاتی کارگران!
انترناسیونال ۶۰۶
یادداشتهای هفته
حمید تقوایی