حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
شهلا دانشفر:
جمهوری اسلامی در تقابل با روز جهانی کارگر، ١١ اردیبهشت آخرین روز از هفته کارگرش را روز کارآفرینی، تعاون و اقتصاد مقاومتی نام گذارده است و تاکیدش بر تحمیل فقر و فلاکت بیشتر بر کارگران و بر کل جامعه است.
جمهوری اسلامی کارگران را از برگزاری اول مه روز جهانی کارگر برحذر میدارد و در مقابل تحرک بی نظیر کارگران در گرامیداشت این روز، مشغول قشون کشی خود است و سخنران روز ١١ اردیبهشت شان نیز جناب روحانی است که قرار است خودی هایشان را در سالنی گرد آورند و از اقتصاد مقاومتی و تعرضی گسترده تر بر زندگی و معیشت کارگران و کل جامعه سخن بگویند.
گفتنی است که امسال نیز مثل هر سال جناب محجوب و دارو دسته های خانه کارگر رژیم اسلامی به قول خودشان از سه ماه قبل با ژست فراخوان به راهپیمایی جلو آمدند تا بالاخره در دم دم های روز جهانی کارگر جماعت خود را به درون سالنی بچپانند و در “هفته کارگر شان” تجدید بیعتی با قوانین کار ضد انسانی جمهوری اسلامی کرده باشند. پاسخ دولت نیز به درخواست آنان، همان پاسخ هر سال بود و جانیان اسلامی که حتی از مراسم های مهارشده دارو دسته های خودشان در شوراهای اسلامی و خانه کارگر به مناسبت روز کارگر وحشت دارند، با صدور مجور برای آنان مخالفت کردند. در این رابطه علی ربیعی وزیر کار دولت روحانی که خود نیز روزگاری از دارو دسته های خانه کارگر حکومت اسلامی بوده است، در روز ٧ اردیبهشت تحت عنوان مسخره ای که گویا مراسم روز جهانی کارگر با حضور “رئیس جمهور” برگزار میشود، از عدم صدور مجوز برای فراخوان به راهپیمایی خانه کارگریها خبر داد. قبلا نیز صفرعلی براتلو، معاون امنیتی استاندار تهران، درباره مجوز راهپیمایی گفته بود: “باید این مساله از حوزه سیاسی پیگیری شود. اگر مصلحت بدانند حتما مجوز می‌دهند.” و می بینیم که چگونه ترسیدند و مجوزی هم داده نشد.
بدین ترتیب در فضای پر تحرک سیاسی امروز جامعه حتی برای تشکلهای دست ساز حکومتی رژیم نیز جای مانوری نمانده است و به گفته محجوب از اواسط دهه ٨٠ است که آنها اجازه راهپیمایی برای روز کارگر را پیدا نکرده اند. علتش نیز به روشنی پیشروی های جنبش کارگری خصوصا در یک دهه اخیر و کنار زده شدن هر روز بیشتر این نهادهای ضدکارگری از سر راه مبارزات کارگران است که عملا جایی برای بازی کردن نقش خود به عنوان تشکلهای دست ساز حکومتی برایشان باقی نمانده است.
به عبارت روشنترهم دولت و هم تشکلهای دست ساز دولتی تجربه اول ماه مه های سالهای ٨٤، ٨٥ و ٨٦ (به ترتیب در ورزشگاه آزادی، خیابان طالقانی مقابل سفارت سابق آمریکا و ورزشگاه شیرودی) را دارند و به خوبی تجربه کردند و دیدند که چگونه سیل جمعیت کارگران اول مه های دولتی را به دست خود گرفت و پاسخ دندان شکنی به دولت و دارودسته های خانه کارگر و شورای اسلامی داد. دیگر هیچکدام حاضر به ریسک دوباره آن ، آنهم در شرایط متحول سیاسی امروز نیستند.
از سوی دیگر گفتمان وسیع بر سر برگزاری روز جهانی کارگر و تحرکی گسترده تر از هر سال بر سر این روز، رژیم را به تقلا انداخته است. در آستانه روز جهانی کارگر شاهد احضار فعالین و رهبران کارگری و تهدید و منع آنها از گرامیداشت این روز هستیم. از جمله صبح امروز ٩ اردیبهشت چهار نفر از اعضای هیات مدیره اتحادیه آزاد کارگران ایران شیث امانی، صدیق کریمی، مظفر صالح نیا و خلیل کریمی به اداره اطلاعات شهر سنندج احضار شدند . قبلا نیز مظفر صالح نیا ، شریف ساعد پناه ، کورش بخشنده، غالب حسینی، خالد حسینی ، مجید حمیدی، عباس اندریاری، سوسن رازانی احضار و از برپایی روز جهانی کارگر برحذر شده بودند. خصوصا رژیم اسلامی بیش از هر کجا به شهر سنندج که به شهر اول مه ها و هشت مارس ها شهره دارد، حساس است و بیشترین فشار ها را بر روی فعالین کارگری در این شهر آورده است. اما سخن کارگران این است که برپایی روز جهانی کارگران حق مسلم آنهاست و منتظر مجوز نخواهند بود و این روز را روز اعتراض خود میدانند.
اول مه که امسال مصادف با ١١ اردیبهشت است، روز جهانی ما کارگران است. در این روز وسیعا به خیابان بیاییم و با قدرتنمایی بزرگ خود و قطعنامه ها و خواستهای روشنمان پاسخ همه این خزعبلات را بدهیم.
همه شواهد حکایت از یک اول مه متفاوت است. صف آرایی ها روشنتر از هر سال در مقابل هم قرار گرفته است. کارگران و کل مردم به جان آمده از فقر و فلاکت و جهنمی که رژیم اسلامی بر پا کرده است، خود را برای یک روز قدرتنمایی بزرگ اماده میکنند. با تمام قدرت خود را برای این روز آماده کنیم. هم اکنون مراکز کارگری بسیاری در اعتراض و مبارزه هستند و میتوانند کانون های مهم شرکت کنندگان مارش بزرگ اول مه در مقابل وزارت کار و ادارات کار در تهران و شهرهای مختلف باشند. هم اکنون اعتراضات گسترده ای علیه اعدام، برای آزادی زندانیان سیاسی، علیه تخریب محیط زیست، علیه حجاب و برای پایه ای ترین حقوق انسانی و صدها موضوع و مساله حاد دیگر در جریان است، روز جهانی کارگر روز به خیابان آمدن همه مردمی است که در کوران چنین اعتراضاتی قرار دارند.
خصوصا اینکه تا همین جا گامهای بسیار برداشته شده است. قطعنامه های و بیانیه هایی که به مناسبت روز جهانی کارگر منتشر شده، کیفرخواست همه ما مردم است. در این روز همبستگی جهانی گرد خواستهای سراسری خود جمع شویم و در صفی متحد و سراسری وسیعا به خیابانها بیاییم. روز جهانی کارگر میتواند سرفصل جدید در مبارزات ما برای رهای از شر حکومت سرمایه داری حاکم، از شر جانیان اسلامی باشد. خود را برای آن آماده کنیم.
