حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
انترناسیونال: حزب کمونیست کارگری تشکیل شوراهای سازماندهی اعتراضات را بعنوان شکلی از سازمانیابی مردم معترض و هماهنگی اعتراضات در محلات و شهرها طرح کرده است. بنظر شما این شوراها چه نقشی در گسترش و تعمیق خیزش انقلابی جاری می توانند ایفا کنند؟ آیا نمونه هائی از تشکیل این شوراها را در دل اعتراضات جاری شاهد بوده ایم؟
کاظم نیکخواه: شورا به زبان ساده یعنی دخالت مستقیم مردم در سرنوشت خویش. تاکید بر ایجاد شوراهای سازماندهی در واقع تلاشی برای تداوم آن تجربه های موفقی است که در خود اعتراضات وجود دارد و خود را نشان میدهد. در اعتراضات اخیر شاهد کنترل محلات هستیم، شاهد نقشه ریزی و هماهنگی میان تظاهر کنندگان برای مقابله با نیروهای سرکوب هستیم، شاهد یک نوع تقسیم کار میان مردم معترض برای پیشبرد درست و موفق تظاهرات و اعتراضات هستیم. عده ای کار تهیه عکس و فیلم و خبر رسانی را انجام میدهند، عده ای کار تهیه غذا و امکانات را انجام میدهند، عده ای کار تهیه شعارها و نحوه رهبری مبارزات را انجام میدهند. و الی آخر. اینها خود یک نوع کار شورایی است.
نکته اصلی اینست که بدانیم که ما مردم باید ابزار تداوم دخالتگری خویش را ایجاد کنیم. همه چیز دارد به ما میگوید که مبارزه ما با حکومت اسلامی و کل مافیای سرمایه داری طولانی مدت است. برای اینکه در این مبارزه موفق شویم تجربه و تاریخ به ما میگوید که باید به شیوه شورایی عمل کنیم. یعنی دخالتگری توده ای را راهش را روشن کنیم. مردم نمیتوانند مبارزه کنند و زندگی شان را رها کنند و یا برعکس بعد از مدتی به خانه هایشان بروند و کل مبارزه و اعتراض را رها کنند. شورای سازماندهی اعتراضات ابزار ادامه کاری اعتراضات را بدست میدهد. و امکان میدهد که آنرا تکثیر کنیم. اگر تجربه موفق یک مبارزه موفق در اهواز یا اصفهان و شیراز را الگو قرار دهیم و به همه جا منتقل کنیم، باعث میشود که بتوانیم این مبارزات در همه جا موفق و سازمان یافته جلو بروند. شورای سازماندهی این نقش را ایفا میکند. یعنی فعالین اصلی تظاهرات در یک منطقه و محله با هم مخفیانه قرار و مدار میگذارند. تقسیم کار میکنند و در هر محله و شهری اعتراضات را رهبری میکنند. این شوراها طبعا در شرایط کنونی مخفی هستند. اما نطفه شوراهای آینده بعد از سرنگونی حکومت را میسازند و سنگ بنای سیستم شورایی و دخالتگری مستقیم مردم در سرنوشت خویش را میگذارند. خیلی از رهبران آینده از دل این مبارزات و شوراها بیرون می آیند.
خوشبختانه ایده و گفتمان شورایی در ایران با انقلاب ۵۷ وسیعا شناخته شده است. و به همین دلیل حتی جمهوری اسلامی هم برای اینکه خود را محصول انقلاب ۵۷ قلمداد کند، یک سری تشکلهای دست ساز و ارتجاعیش را بنام شوراهای اسلامی و شوراهای کارگری اسم گذاری کرده است. که البته کاملا اینها رسوا و آبرو باخته اند و هیچ ربطی به شورا ندارند. بهرحال از انقلاب ۵۷ گفتمان شورایی در ایران اجتماعی شده است. و اخیرا هم با اعتصاب و اعتراضات کارگران نیشکر هفت تپه و طرح اداره شورایی توسط اسماعیل بخشی، یک بار دیگر این گفتمان به جلو صحنه آمد. منظورم اینست که شورا امر ناشناخته ای در ایران نیست. الان اعتراضات گسترش یافته است و مردم وسیعا به خیابان آمده اند و وقت آنست که با تشکیل شوراها این حضور مردمی را تداوم بدهیم و ابزار ادامه کاریش را تامین کنیم. شورا خاصیتش اینست که تجرببات موفق اعتراضات را در خود متبلور میکند و تداوم میبخشد. شورای سازماندهی اعتراضات یعنی ارگان رهبری اعتراضات در مناطق مختلف. افرادی که نقش کلیدی در تظاهرات و اعتراضات و تجمعات دارند، عملا با هم قرار و مدارهایی میگذارند و تقسیم کارهایی میکنند و تصمیماتی میگیرند. این یعنی شورای رهبری اعتراضات. همین را باید در شرایط مناسب به اسم شورا رسمیت داد. این باعث میشود که فضای اعتراضات یک گام مهم جلوتر برود و رهبران محلی اعتراضات جای خود را پیدا کنند. امروز طبعا این شوراها مخفی هستند اما در توازن دیگری به نفع مردم میشود با اسم و رسم فعالیت کرد. این باعث میشود که سنگ بنای شوراها گذاشته شود و مبارزه تداوم یابد و تجربیات مبارزاتی به بخشهای دیگر جامعه منتقل شود. نباید همه چیز را به امور خودبخودی واگذار کرد. باید تلاش کنیم تجربیات موفق مبارزه توده ای را تثبیت کنیم و به بخشهای دیگر جامعه منتقل کنیم و شورای سازماندهی اعتراضات تبلور مبارزات موفق اجتماعی است.
انترناسیونال شماره ۸۴۳
