نباید به حکومت اسلامی فرصت داد

کاظم نیکخواه:
در هفته اخیر موضوع توافقات جمهوری اسلامی با دولتهای غربی یک موضوع جنجالی رسانه ها بوده است. بر اساس این توافقات جمهوری اسلامی موظف میشود که موجودی اورانیومهای غنی شده اش را به زیر پنج درصد کاهش دهد، برخی مراکز اتمی اش را تعطیل کند، شمار سانتریفوژهای اتمی اش را کاهش دهد و کلا توان فعالیتهای هسته ایش را به سطحی بی خطر پایین بیاورد. نفس پذیرش این شروط به معنای تحمیل یک عقب نشینی جدی به جمهوری اسلامی است و نوشیدن جام زهر این بار توسط خامنه ای است. و باعث میشود که حکومت اسلامی از این کشاکش بسیار ضعیف شده تر بیرون آید. از هم اکنون صفوف حکومت همچنان که پیش بینی میشد دچار تشتت و بهم ریختگی بیشتری شده و اختلافات بالا گرفته است. اولین عکس العمل نمایندگان اصولگرای مجلس اسلامی این بود که گفتند بیش از حد امتیاز داده شده است و خط قرمز ها زیر پا گذاشته شده است. طرفداران سازش نیز از درایت روحانی و تیم مذاکره کننده سخن میگویند. اصلاح طلبان حکومتی نیز این حرکت را در راستای سیاستهای خود ارزیابی میکنند. جو تنش در میانشان بسیار بالاست.
از ابتدای روی کار آمدن دولت روحانی و طرح “نرمش قهرمانانه” توسط خامنه ای، روشن بود که جمهوری اسلامی خودرا به عقب نشینی هایی در زمینه هسته ای ناچار می بیند. اما بسیاری شواهد نشان میداد که معضلات و موانع جدی ای برای یک توافق همه جانبه وجود دارد. اکنون نیز آنچه روشن است اینست که این توافق تا آنجا که به جمهوری اسلامی مربوط میشود یک عقب نشینی جدی در زمینه برنامه هسته ای است. میتوان تا حد زیادی مطمئن بود که همین قدم اول توافقات به رویای دستیابی جمهوری اسلامی به سلاح اتمی پایان داده است. چون این حکومت قادر نیست جنگی را که قبلا در آن پرچم سفید بلند کرده و تسلیم شده، دوباره آغاز کند. امتیازات متقابلی که گرفته شده به تخفیف محدودی در تحریمها محدود میشود. در واقع اساس تحریمها یعنی تحریمهای بانکی و نفتی بر سر جای خود باقی است و در زمینه های دیگر نیز تحریمها برای مدت معینی تخفیف می یابد اما در عین حال اگر جمهوری اسلامی پایش را کج بگذارد امکان برگشت و تشدید تحریمها وجود دارد. بقول وزیر خارجه فرانسه تخفیف در تحریمها “محدود، هدفمند و برگشت پذیر خواهد بود”
در واقع همانگونه که ما بارها تاکید کرده ایم اساس مساله نه مساله هسته ای است نه تحریمها. بلکه سیاستهای جمهوری اسلامی است که دولتهای غربی میخواهند حکومت را به کنار گذاشتن آنها وادار کنند. بویژه آمریکا در تلاش است که جمهوری اسلامی را از سیاستهای ضد آمریکائی گری چه در ایران و چه در منطقه عقب براند.
توافقات اخیر در واقع گامی کوچک در مسیری بسیار طولانی و پر از سنگلاخ برای جمهوری اسلامی است. تبلیغات و جنجال گسترده ای از هردو سو حول آن راه افتاده است. اما در واقع این یک نوع فضا سازی روانی به امید پیشرویهای بعدی و برای ساکت کردن مخالفین این توافقات در درون حکومت و همچنین در جبهه غرب است. بویژه تا آنجا که به جمهوری اسلامی مربوط میشود نه تحریمها اساسا کنار زده خواهد شد، نه فضای کشاکش ها بطور جدی تخفیف می یابد و نه نجاتی برای اقتصاد جمهوری اسلامی و کلا موقعیت این حکومت خواهد بود.
بنابر این تا آنجا که به مردم ایران مربوط میشود این مهم است که اجازه فرصت خریدن را به حکومت توسط نیروهای دو خردادی سابق و جریانات مدافع حکومت ندهیم. باید جنجال اینها بر سر بهبود اوضاع را با گسترش اعتراضاتمان خفه کنیم. نباید اجازه داد یک بار دیگر به نفع حکومت فضا سازی کنند و برای حکومت دزدان چپاولگر و جنایتکار عمر بخرند. جمهوری اسلامی از این کشاکش تضعیف شده تر بیرون آمده و کارگران و مردم باید بر خواستهای اساسی و رفاهی خود بیش از پیش تاکید کنند و خواستهای خودرا به آن تحمیل کنند. مردم نه انرژی هسته ای میخواهند نه تحریم. و در عین حال فشار مهلک و خرد کننده در این کشاکش بردوش کارگران و مردم محروم بوده است و خواهد بود. باید همین را به حکومتیان گفت و اجازه نداد که بر سر توافقات و اختلافاتشان جنجال راه یبیندازند و فرصت بخرند. ما مردم باید بدانیم که حتی اگر تحریمها بطور کامل هم برداشته شود اقتصاد جمهوری اسلامی حتی به سطح ٥ سال پیش نمیرسد. دزدیهایشان بیشتر خواهد شد و بازهم کارگران باید با دستمزدهای ٤٠٠ هزار تومانی و بدون بیمه بیکاری و بدون بیمه درمانی و بازنشستگی و با فقر بسازند. قبل از این تحریمها نیز حدود ٢ میلیون کارگر دستمزدهایشان پرداخت نمیشد و دستمزد ٨٠ درصد کارگران زیر خط فقر بود و گرانی و تورم بیداد میکرد. کارگران و مردم نمیتوانند ده سال دیگر به امید ثمر دادن مذاکرات کذایی منتظر بمانند. باید گریبان حکومت را با اعتراضات گسترده و با طرح خواستهایمان بگیریم و حکومت را به انزوا و عقب نشنینی در برابر خواستهایمان وادار کنیم. این تنها تلاش عاقلانه و سنجیده در شرایطی است که دشمنان ما به ضعف و عقب نشینی افتاده اند.*