با شهلا دانشفر در برنامه گفتگو در کانال جدید: سازمان جهانی کار، اهداف و سیاستها

سیما بهاری: قرار است این اجلاس در فاصله ٥ تا ١٦ ژوئن (١٥-٢٦ خرداد) برگزار شود. ترکیب شرکت کنندگان این اجلاس ها چگونه است و مشخصا چه برنامه و اهدافی را دنبال میکنند؟

شهلا دانشفر: بنا بر اساسنامه سازمان جهانی کار، کنفرانس سالانه این سازمان با ترکیب هیاتی ٤ نفره از سوی کشورهای عضو که عبارتند از دو نماینده هیات دولتی، یک نماینده کارفرما و یک نماینده کارگر تشکیل میشود و ظاهرا بر اساس رایزنی سه جانبه گرایی یعنی دولت، کارفرما و کارگر عمل میکنند. هیاتی با این ترکیب هر سال می نشینند و بر روی مقررات کار در سطح جهانی و اجرای آن به بحث و گفتگو می نشینند. در این سه جانبه گرایی در بهترین حالت نمایندگان دولت و کارفرمایان در یک جبهه واحد قرار دارند و تنها یک نفر از هیات ٤ نفره ظاهرا قرار است کارگران را نمایندگی کند که رای او طبعا همیشه در اقلیت قرار دارد. اما در رابطه با هیات ایران وضع از این هم بدتر است. در هیات اعزامی ایران آن یک نفری هم که قرار است به عنوان نماینده کارگران شرکت کند، از میان تشکلهایی دست ساز حکومتی تعیین میشود که هیچ ربطی به کارگران ندارد و باز هم در جبهه دولت و سیستم حاکم قرار دارد. اینها ارگانهای جاسوسی در محیط های کار هستند که وظیفه شان کنترل و مهار جنبش اعتراضی کارگری است و بعنوان بازوی دولت و کارفرما در کارخانجات نقش بازی میکنند.

کارگران به کل این بساط سه جانبه گری مسخره اعتراض دارند و هیات اعزامی جمهوری اسلامی را نماینده خود نمیدانند. از همین رو می بینید که هر سال با فرارسیدن زمان برگزاری این کنفرانس ها، نامه های بسیاری از سوی تشکلها و رهبران سرشناس کارگری در اعتراض به شرکت نمایندگان تشکلهای دست ساز حکومتی تحت عنوان “نماینده کارگران” در این اجلاس ها سرازیر میشود.

اما اجازه بدهید کمی هم در مورد کار این اجلاس ها توضیح دهم. اجلاس های سازمان جهانی کار، مقاوله نامه ای بین المللی در خصوص استانداردهای کار در سطح جهانی را تصویب میکند و این مقاوله نامه ها برای کشورهای عضو لازم الاجرا هستند. در عین حال یک کار کنفرانس نظارت بر اجرای مقاوله نامه های مصوب آی ال او و رسیدگی به شکایات مبنی بر عدم رعایت آنها از سوی کشورهای مختلف است. از همین رو یک موضوع اعتراض کارگران در نامه هایشان به سازمان جهانی کار، نقض آشکار پایه ای ترین حقوق کارگران که نقض مقاوله نامه های سازمان جهانی کار است که ایران نیز عضوی از این سازمان بوده و ملزم به اجرای آنها میباشد. کارگران سکوت سازمان جهانی کار در برابر بیحقوقی های پایه ای شان و سرکوبگری های رژیم اسلامی اعتراض دارند.

در هر حال اجلاس های سازمان جهانی چیزی یک نمایش نیست. دلیلش نیز به روشنی اینست که سازمان جهانی کار ارگانی بورژوایی و بوروکراتیک و یکی از زیر مجموعه های سازمان ملل است. سیاست های ناظر بر آن نیز تابع سیاست های جاری سازمان ملل و دولت های سرمایه داری در سطح جهانی است. در پس همین سیاست هاست که مماشات ها صورت میگیرد. یک نمونه بارزش مماشات سازمان جهانی کار با جمهوری  اسلامی در طول حاکمیت این رژیم و سکوت آن در قبال زیر پا گذاشته شدن حتی مقاوله نامه های خود این سازمان از سوی حکومت اسلامی است که مورد اعتراض کارگران در ایران است.

سیما بهاری: بنا بر خبری محمد یاراحمدیان رئیس مجمع عالی نمایندگان کارگران ایران از ارسال نامه اعتراض این مجمع به وزارت کار به دلیل عدم صدور مجوز شرکت در اجلاس جهانی کار خبرداد موضوع چیست؟

شهلا دانشفر: درست است. محمد یاراحمدیان در خصوص علت عدم دعوت از وی برای حضور در اجلاس بین‌المللی کار میگوید: در این زمینه در تاریخ ٢٧ اردیبهشت ماه با ارسال نامه‌ای به مدیر کل امور بین الملل وزارت کار اعتراض خود را در خصوص حذف نام بنده از لیست افراد اعزامی به عنوان سرپرست جامعه کارگری ایران در اجلاس اعلام کردیم اما با وجود اینکه فقط ٤ روز تا افتتاحیه این اجلاس زمان باقیست، هنوز پاسخی از وزارت کار دریافت نکردیم. این در حالی است که برای دو نماینده مجمع عالی نمایندگان کارگران و نمایندگان دو تشکل دیگر کارگری ویزا صادر شده است.

در ادامه او توضیح داده و میگوید: “سهل‌انگاری وزارت کار در فرایند این موضوع به خوبی واضح است و باید پاسخگو باشند. ایران عضو هیأت مدیره سازمان بین المللی کار و عضو هیأت موسس این سازمان است بنابراین رعایت نشدن این قوانین بدیهی جای تعجب است.”

یاراحمدیان پیش از این در گفتگو با خبرنگار مهر گفته بود که مسئولان وزارت کار ما را تهدید کرده‌اند اگر مشکلات را تکذیب نکنیم، مسئولیت‌ ما در ILO سلب می شود.

این گفته به روشنی از نزاعهای درون حکومتی بر سر دزدی هایشان در تامین اجتماعی پرده بر میدارد. این گفته ها حکایت از این دارد که چگونه جنبش اعتراضی کارگری حکومتیان را به جان همدیگر انداخته است. از جمله چندی قبل یاراحمدیان به وقوع بحران در سازمان تامین اجتماعی در صورت تداوم بدهی ١٣٠ هزار میلیاردی دولت، هشدار داده بود.

یاراحمدیان طی توضیحاتی میگوید که بر اساس قانون کار تمام نمایندگان رسمی “کارگران” در سازمان جهانی کار توسط کانون عالی شوراهای اسلامی کار، کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگران و یا مجمع نمایندگان کارگران انتخاب میشوند. که ظاهرا توافق آنها این بوده که به صورت چرخشی هر سال نماینده یکی از این تشکلهای دست ساز حکومتی در کنفرانس ها و اجلاس های بین المللی شرکت کنند که امسال او به عنوان نماینده این تشکلهای حکومتی به وزارت کار معرفی شده است.

اما کشاکش هایشان به حدی بالاست که به گفته وی علیرغم اینکه  فقط چند روز تا افتتاحیه این مراسم مانده، از او دعوتی نشده است و او از وزارت کار خواستار پاسخگویی میشود.

سیما بهاری: حزب کمونیست کارگری ایران هرساله تلاش کرده است که در روز بازگشایی کنفرانس سالانه آی ال او خود را به محل برساند و اعتراض خود را به حضور هیات جمهوری اسلامی در این اجلاس ها اعلام دارد. شما نیز از سوی کمپین برای آزادی کارگران زندانی هیاتی را برای اعتراض به سازمان جهانی کار میفرستادید. هدف شما چیست!

شهلا دانشفر: جمهوری اسلامی نماینده کارگران و مردم ایران نیست. بلکه سرکوبگرمردم است. ما با حضور اعتراضی خود و اطلاع رسانی و نشان دادن این حقیقت به جهانیان اعتراض خود را به حضور جمهوری اسلامی در اجلاس های سازمان جهانی کار اعلامیکنیم. جمهوری اسلامی به عنوان حکومتی که پایه ای ترین حقوق کارگران و مردم ایران را نقض میکند، حکومتی که با قوانین عصر حجری خود کارگر را بخاطر اعتراضاتش به شلاق میکشد، حکومتی که تحت عنوان “اخلال در نظم و امنیت ملی” کارگران، معلمان و فعالین سیاسی را بطور دائم تحت پیگیرد قرار داده و برایشان احکام سنگین زندانی صادر میکند، حکومتی که تحت حاکمیتش محیط های کار به قتلگاه کارگران تبدیل شده است و یک نمونه اخیرش معدن زمستان یورت است که در جریان این فاجعه انسانی ٤٥ کارگر جانباختند. و بالاخره حکومتی که پایه هایش بر آپارتاید جنسی و سرکوب و اعدام و جنایت گذاشته شده است، جایش در سازمان جهانی کار نیست. ما به سکوت و مماشات سازمان جهانی کار اینهمه بیحقوقی در قبال کارگران و مردم در ایران و سرکو بگری های رژیم اسلامی اعتراض داریم.

اینها همه بطور واقعی مضمون نامه های اعتراضی کارگران که هر ساله همزمان با اجلاس های سازمان جهانی کار ارسال میشود نیز هست.

ما میگوییم همانطور که حکومت آپارتاید نژادی آفریقای جنوبی در دوره ای از مبارزات مردم آن کشور، در سطح جهانی بایکوت  و به انزوا کشیده شد، جمهوری اسلامی نیز باید در سطح جهانی منزوی شود و از تمامی نهادهای بین المللی و به طریق اولی از سازمان جهانی کار که ظاهرا موضوع کارش قوانین و استانداردهای بین المللی کار است، اخراج شود. جای حکومت اسلامی در سازمان جهانی کار و در هیچ یک از نهادهای بین المللی نیست. بلکه جای آن پشت میز محاکمه است. بر اساس همین سیاست است که ما هر سال تلاش میکنیم در اعتراض به حضور هیات جمهوری اسلامی در مقابل اجلاس های سالانه آن حاضر شویم و صدای اعتراض کارگران و مردم ایران باشیم.

لازمست یادآوری کنم که کارزار علیه امنیتی کردن مبارزات کارگران، معلمان، و مردم معترض استارتش در سال گذشته با اطلاعیه مشترک اسماعیل عبدی از رهبران اعتراضات معلمان و جعفر عظیم زاده رئیس اتحادیه آزاد کارگران ایران زده شد. واقعیت اینست که بیانیه مشترک عبدی- عظیم زاده بیانیه ای علیه فقر و ریاضت اقتصادی و برای یک زندگی بهتر و با خواست مهم لغو پرونده های مفتوحه با احکامی چون”اخلال در نظم امنیتی” بود. این بیانیه توانست به کارزاری قدرتمند تبدیل شود که کارگران و معلمان دو نیروی مهمش بودند و از آنجا که اعتراض آن بعدی اجتماعی داشت، این کارزار توانست دامنه ای گسترده تر پیدا کند. کارزاری که بطور واقعی در دفاع از حق تشکل، حق اعتصاب و آزادی های پایه ای مردم بود. نکته مهم اینست که این کارزار ادامه یافت و هم اکنون اسماعیل عبدی در اعتراض به حکم زندان خودش و امنیتی کردن مبارزات از دهم اردیبهشت تا کنون در اعتصاب غذا بسر میبرد و تا کنون حمایت وسیعی از او و خواستهایش در ایران و در سطح جهانی صورت گرفته است، امسال نیز کمپین علیه امنیتی کردن مبارزات، همچنان یک محور مهم اعتراض ما علیه جمهوری اسلامی و علیه مماشات آی ال او با سرکوبگری های رژیم اسلامی است. ما  با رفتن به محل اجلاس سازمان جهانی کار سعی میکنیم که صدای اعتراض عبدی، صدای اعتراض کارگران و مردم باشیم.

سیما بهاری: ارزیابی شما در مورد حضور اعتراضی هر ساله حزب همزمان با اجلاس های سالانه سازمان جهانی کار چیست و بارتاب این اعتراضات چگونه بوده است؟

شهلا دانشفر: به نظر من حرکت اعتراضی هر ساله ما در مقابل سازمان جهانی کار یکی از پیشروی های جنبش کارگری است. ما با این کار و در کنار آن با اطلاع رسانی دائم خود از وضع کارگران و مبارزاتشان در ایران و از سرکوبگری های رژیم اسلامی به اتحادیه های کارگری و نهادهای انسان دوست در سراسر جهان، توانسته ایم گفتمان های خود را در سطح جهانی گسترش دهیم. و در واقع اعتراضاتی از این دست توانسته است، توجه سازمانهای کارگری در سراسر جهان را به مبارزات کارگران در ایران و خواستهایشان بیشتر جلب کند و زمینه جلب همبستگی بین المللی بیشتری را فراهم سازد. در طول این سالهایی که ما خود را به اجلاس آی ال او رساندیم و صدای اعتراضمان را به مماشات این سازمان با جمهوری اسلامی بلند کردیم، در موارد متعددی عکس ها و تصاویر حضور ما  در سطح رسانه های خبری بین المللی انتشار پیدا کرد.

نکته آخر اینکه ما با حضور اعتراضی هر ساله خود در مقابل سازمان جهانی کار چهره بوروکراتیک و نمایشی اجلاس های این سازمان را به سخره گرفته و سعی کرده ایم که نشان دهیم که آنجا نیز میتواند مکان اعتراض کارگران  و مردم علیه دولت های دیکتاتور باشد.

سیما بهاری: تاثیرات این فعالیت کدامها هستند؟

شهلا دانشفر: ما امروز نتایج مستقیم چنین فعالیت هایی را به روشنی میتوانیم ببینیم. از جمله متاثر از چنین فعالیت هایی و نیز متاثر از اعتراضاتی نظیر آن در خارج کشور از سوی جریانات سیاسی مختلف، و همچنین متاثر از اعتراضات مستقیم تشکلها و رهبران کارگری به سازمان جهانی کار و مماشاتش با سرکوبگری های رژیم اسلامی، ما سال گذشته شاهد این بودیم که بطور مثال کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری (آی تی یو سی) بطور بیسابقه ای در اعتراض به حضور هیات جمهوری اسلامی در اجلاس سازمان جهانی کار، اعلام داشت که نمایندگان واقعی کارگران ایران، جعفر عظیم زاده، بهنام ابراهیم زاده و محمد جراحی هستند و حمایت خود را از کارگران زندانی و حقوق پایه ای کارگران در ایران اعلام داشت. و یا در نتیجه تلاشهای ارسلان ناظری از اعضای “کمپین برای آزادی کارگران زندانی” در استرالیا شاهد این بوده ایم که اتحادیه های کارگری آنجا از جمله اتحادیه کارگران کشتیرانی و اتحادیه کارگران مونتاژ طی بیانیه هایی خواستار لغو عضویت جمهوری اسلامی در سازمان جهانی کار و آزادی فوری کارگران زندانی شدند. همچنین در کنفرانس بزرگترین اتحادیه های کارگران صنعتی که سه سال قبل در بانکوک برگزار شد، قطعنامه “کمپین برای آزادی کارگران زندانی” با خواست اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار، مورد تایید قرار گرفت. در همین دو سه ساله  اخیر نیز شاهد حمایت های قابل توجهی از سوی شورای سراسری کارگران ونکوور و حومه در کانادا، نهاد ائتلاف علیه فقر در کانادا، اتحادیه های کارگری کارگران ساختمانی و کشتیرانی در استرالیا، و اتحادیه های کارگری بسیاری در انگلیس و سوئد و غیره بوده ایم که همگی ضمن محکوم کردن نقض حقوق پایه ای کارگران در ایران خواستار آزادی کارگران زندانی و زندانیان سیاسی شده اند.

این اتفاقات طبعا امسال ما را در شرایط مساعد تری برای اعتراض به حضور هیات جمهوری اسلامی در اجلاس آی ال او و مماشات این سازمان با رژیم ایران قرار داده است. خصوصا اعتراضات گسترده کارگری و وزن سنگین آن در اوضاع سیاسی جامعه، امروز بیش از هر وقت توجه جهانیان را بخود جلب کرده است. از همین رو حضور اعتراضی ما در برابر این اجلاس اهمیت سیاسی بیشتری دارد و اساسا عرصه کار بین المللی ما برای جلب حمایت و همبستگی جهانی کارگری یک عرصه مهم برای پیشروی بیشتر جنبش کارگری در ایران است.

سیما بهاری: امسال برنامه کارتان چیست؟

شهلا دانشفر: برنامه ما امسال اینست که در اجتماعی که قرار است در نهم ماه ژوئن که از سوی جریانات سیاسی مختلف بنا بر سنت هر ساله در محلی در میدان ملل شهر ژنو برگزار میشود، شرکت کنیم و همچنان صدای اعتراض کارگران در ایران باشیم.

در عین حال امسال نیز ما مثل هر سال طی بیانیه ای اعتراض خود را به حضور هیات جمهوری اسلامی در آی ال او اعلام کردیم.

ما از نهادها و سازمانهای کارگری در سراسر جهان خواستار اعتراض به حضور هیات جمهوری اسلامی در اجلاس آی ال او شده ایم. ما خواستار بایکوت هیات جمهوری اسلامی در این اجلاس شده ایم. در عین حال ما خواستار این شده ایم که به حکومت اسلامی فشار بیاورند که اسماعیل عبدی که با ٦ سال حکم در زندان است و آتنا دائمی فعال دفاع از حقوق کودک، حقوق زن و علیه اعدام که هفت سال حکم دارد و نیز تمامی زندانیان سیاسی از زندان آزاد شوند. ما خواستار پایان دادن به امنیتی کردن مبارزات کارگران، معلمان و مردم معترض در ایران شده ایم. خواست ما همانطور که اشاره و تاکید کردم اخراج جمهوری اسلامی از سازمان جهانی کار و تمامی مراجع بین المللی است.

سال گذشته ما از طریق همبستگی و حمایت کارگری و با کمک دوستانی از فعالین کارگری ترکیه توانستیم اطلاعیه های خود را به دست نمایندگان شرکت کننده در اجلاس برسانیم و در چند جای سالن عکس کارگران زندانی نصب شد. همچنین همه نامه های اعتراضی ارسالی از سوی تشکلها و فعالین کارگری از ایران را در پوشه ای گذاشته و تحویل این سازمان دادیم. ضمن اینکه در مقابل درب ورودی کنفرانس پیکتی بر پا کردیم و پلاکارد “ایران از سازمان جهانی کار باید اخراج شود” را نصب کردیم و بدین ترتیب توانستیم صدای اعتراض کارگران ایران باشیم. امسال نیز تلاش کرده ایم که در تماس با اتحادیه های کارگری جهانی خواستار این شویم که صدای اعتراض ما باشند و اعتراض ما به حضور هیات جمهوری اسلامی در این اجلاس را انعکاس دهند.

سیما بهاری: یک موضوع اعتراض هر ساله کارگران در ایران نیز اعتراض به حضور هیات جمهوری اسلامی در اجلاس آی ال او است. اخبار امسال چیست و صحبت شما خطاب به فعالین و رهبران کارگری و تشکلها و نهادهای کارگری چیست؟

شهلا دانشفر: ببینید وقت کوتاهی به اجلاس سالانه سازمان جهانی کار باقی مانده است. باید تعجیل کرد و مثل هر سال با نامه های اعتراضی مان به حضور هیات جمهوری در این اجلاس، صدای اعتراضمان را جهانی کنیم. از تشکلهای مختلف کارگری، رهبران و چهره های شناخته شده کارگری، و البته نه تنها کارگری بلکه نهادهای دفاع از حقوق زن و حقوق کودک نامه های اعتراضی خود را به این اجلاس ارسال کنند. بطور مثال رسمیت داشتن کار کودکان در ایران نقض آشکار مقاوله نامه های سازمان جهانی کار است . تشکلهای دفاع از حقوق کودک توسط این رژیم مورد حمله قرار میگیرند، باید به سکوت این سازمان در قبال این موضوع و ابعاد جنایت بار کار کودکان اعتراض کرد. و یا در حاکمیت رژیم آپارتاید جنسی، زنان کارگر در بدترین شرایط کار میکنند. دستمزد کمتر در برابر کار برابر، ابعاد تکاندهنده بیکاری در میان زنان که در آمارها از دو برابر بودن آن نسبت به مردان سخن گفته میشود، تحقیر سیستماتیک و دائم زنان در محیط های کار ، تفکیک جنسیتی، حجاب اجباری و صدها نمونه دیگر گوشه هایی از ابعاد ستم بر زنان در این جامعه و بطور مشخص زنان کارگر است که مستقیما کنفوانسیون های ژنو را نقض میکند. باید نامه های اعتراضی ما وضعیت اسفبار زنان کارگر را نیز انعکاس دهد و در این زمینه نهادهای دفاع از حقوق زن خصوصا ابعاد فاجعه بار شرایط معیشت و زندگی زنان در ایران را انعکاس دهند. خصوصا همانطور که اشاره کردم با توجه به فضای پر از اعتراض در میان کارگران و کل جامعه زمینه برای انعکاس گسترده این اعتراضات در سطح جهانی و جلب حمایت وسیع در سطح بین المللی فراهم تر است. و باید شتاب کرد.