حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
تجمع با شکوه بیش از هزار معلم در مقابل سازمان تامین اجتماعی، یک هفته اعتراض قدرتمند کارگران هپکو در اراک، فراخوان پرستاران به تجمع در بهمن ماه برای پیگیری خواستهایشان، از سرتیترهای مهم اخبار و مسایل کارگری در هفته گذاشته است.
١- تجمع دوباره معلمان بازنشسته و قرار بعدی آنان برای ٢٦ بهمن ماه
هفته ای که گذشت شاهد تجمع اعتراضی با شکوه دیگری از سوی معلمان بازنشسته از تهران و شهرهای مختلف دیگر و برای پیگیری خواستهایشان در مقابل سازمان برنامه و بودجه بودیم. یکی از صحنه های پر شور در این روز همراه شدن تعدادی از پرستاران با معلمان با شعار ما همه با هم هستیم بود. معلمان در این روز با شعارها و با پلاکاردهایی که در دست داشتند، صدای اعتراضشان را به زندگی زیر خط فقرو به تبعیض و نابرابری بلند کردند. “خط فقر چهار میلیون حقوق ما یه میلیون”؛ “خرج زندگی دلاریه حقوق ما ریالیه”؛ “معیشت منزلت سلامت حق مسلم ماست”؛ “بیمه رایگان حق مسلم ماست”؛ “اگر من نبودم تو اون بالا نبودی”؛ “نظام هماهنگ اجرا باید گردد”؛ “نوبخت بیا پایین”؛ “سفره خالی دیگه صبر نداره”؛ از جمله شعارهای معلمان در این تجمع بود که به روشنی بیانگر خواستها و فضای اعتراضاتشان است. بعلاوه یک پلاکارد قابل توجه در دست معلمان بازنشسته در این روز تاکید بر خواست آزادی اسماعیل عبدی دبیر کانون صنفی معلمان بود که با ٦ سال حکم در زندان است. معلمان خواستار باطل شدن احکام امنیتی صادر شده برای او و همه فعالین اجتماعی هستند.
بخش قابل توجه دیگر در حرکت اعتراضی معلمان بازنشسته در روز ٢٨ دیماه هنگامی بود که از معلمان خواسته شد که به حیات سازمان تامین واجتماعی بروند تا ده نمکی یکی از معاونین نوبخت برای آنها سخن بگوید. در آنجا خواندن قطعنامه همبستگی معلمان و تکرار آن از سوی جمعیت، سخنرانی یک پرستار و تاکید او بر اتحاد پرستاران و معلمان، و استقبال گرم جمعیت از سخنان او با شعار “ما همه با هم هستیم”، و سخنان معلمان بازنشسته دیگر از شهرهای مختلف صحنه های با شکوهی از اتحاد و همبستگی را به نمایش گذاشت. در آنجا سخنان ده نمکی و تهدید ضمنی وی و حواله دادن معلمان به مجلس و گفتن اینکه کاری از آنها ساخته نیست، با خشم معلمان روبرو شد. معلمان بازنشسته با گذاشتن قرار تجمع اعتراضی بعدی خود برای ٢٦ بهمن جواب محکم و درخوری به وی دادند.
معلمان بازنشسته در تجمعات قبلی خود نیز بر سه خواست افزایش فوری حقوقها به بالای خط فقر، بیمه درمانی کارآمد و رایگان، مختومه شدن امنیتی کردن آموزش و پرورش و آزادی اسماعیل عبدی و لغو تمامی احکام امنیتی صادر شده برای محمود بهشتی، علی اکبر باغانی ، و کلیه فعالین اجتماعی شده بودند. روز ٢٨ دیماه معلمان بازنشسته برای پیگیری این خواستهای مهم خود به خیابان آمدند. خواستهای معلمان بازنشست، خواسته همه معلمان و همه مردم است. از این خواستها وسیعا حمایت کنیم.
کارگران هپکو: زیر بار ستم نمیکنیم زندگی
کارگران هپکو سرود خوانان دست به راهپیمایی زدند. کارگران در صفوفی فشرده به نحو شورانگیزی شعار میدادند “زیر بار ستم نمیکنیم زندگی – جان فدا میکنیم در ره آزادگی- وای از این وضع – وای از این وضع”. کارگران با این سرود خاطره روزهای انقلاب مردم علیه دیکتاتوری آریامهری را زنده کردند.
روز ٢٩ دی کارگران هپکو در ادامه مبارزاتشان با یک راهپیمایی در مقابل استانداری تجمع کردند.
تجمعات اعتراضی بیش از هزار و سیصد کارگر کارخانه هپکو در اراک هشت روز است ادامه دارد. اعتراضات کارگران کارخانه هپکو اراک نمونه ای از اعتراضات قدرتمند کارگری است. از جمله سخنان تکاندهنده حمید رضا احمدی کارگر هپکو در یکی از تجمعات اعتراضی این کارگران صحنه پرشوری از این اعتراضات است. حمید رضا با خشم و اعتراض فراوان فریاد برمی آورد و میگوید “از باتوم شما ترسی ندارم، از زندان ترسی ندارم و ما حقمان را میخواهیم”. و این سخنرانی بطور واقعی کیفرخواست کل جامعه علیه توحش سرمایه داری حاکم است. صحبت های حمید رضا احمدی حرف دل کارگران هپکو و همه کارگران و مردم جامعه است. صحبت های او به روشنی نشان میدهد که نقش نیروی انتظامی، حفاظت از منافع سرمایه داری است. نشان میدهد که حفظ امنیت برای حکومت و نیروی انتظامی، یعنی حفظ امنیت سرمایه داران. حمید رضا احمدی با بیانی روشن به دردهای کل جامعه و معضل بیکاری جوانان و فقر مردم اشاره دارد. صحبت های حمید رضا احمدی، حرف دل کارگران هپکو و همه کارگران و مردم جامعه است. این صحبت ها بیانگر حال و هوای جامعه ای که جانش به لب رسیده و دیگر حاضر نیست به این توحش و بربریت تن دهد. متن سخنان او را در زیر میخوانید:
سخنرانی حمید رضا احمدی کارخانه هپکو در مقابل نیروی انتظامی
پاسخ نیروی انتظامی به حقوق بشر و خواسته ما کارگران اینست. آقایان نیروی انتظامی اگر راست میگویید بروید اینهمه مواد مخدر در شهر است را جمع کنید. زیر دو دقیقه میشود مواد مخدر تهیه کرد. اینها یک مشت کارگرند که پول نان شبشان را ندارند. بازیچه شخصی به اسم عطاریان شده اند. چرا استاندار صدایش در نمی آید. آقای استاندار به مردم خیانت کردی. اگر این بساط را داریم از بیعرضگی مسئولین است. خدا شاهد است و به جان تنها دخترم و بچه ای که در راه داریم، از باتوم شما ترسی ندارم. برویم اوین بهتر از این زندگی است. همه کارخانجات اراک از بین رفته اند. اینجا شرکت آوانگان نشد. هپکو ساکت نماند. آوانگان تعطیل شد.شما از خانواده های آن کارگران خبر دارید؟ صنایع تعطیل شد. پیشگیری میکردید. آقایان نیروی انتظامی که با توم خود را برای ما نگاهداشته ای، جوان شهر ما کجا کار گیر بیاورد، در هپکو؟ امنیت را با چه می خواهید برقرار کنید، با زور؟ با با تدبیر؟ تدبیرتان اینست؟ عطاریان یکنفر است. راست میگوید بروید او را بیاورید. برای ما شاخ و شانه میکشید؟ عطاریان یکنفر است، گردن کلفت و مفتخور است.این سخنان با کف زدن کارگران همراه شد و کارگران خطاب به نیروی انتظامی گفتند باتومتان را بردارید و بروید.
قضیه در هپکو از چه قرار است
سال ۸۶ کارخانه هپکو به شخصی به نام عطاریان واگذار شد. سپردن کارخانجات به بخش خصوصی، در عمل به معنی بازگذاشتن دست کارفرمایان به چپاول و بیکارسازی بخشی از کارگران و کشیدن کار بیشتر از گرده کارگران باقیمانده در کارخانه هاست. کارخانه هپکو یک نمونه بارز آنست. از جمله از سال ٨٦ یک معضل دائمی این کارگران تعویق پرداخت دستمزدهاست و در این مدت کارگران بسیاری به تدریج اخراج شده و شمار کارگران شاغل از بیش از دو هزار کارگر به حدود هزار و سیصد نفر کاهش یافته است. اعتراض کارگران هپکو به بیکارسازی ها و خطر از دست دادن کارشان و ٥ ماه دستمزد پرداخت نشده است.
در این میان یک تلاش شوراهای اسلامی اینست که اعتراض کارگران به بیکارسازی ها و خطر بیکارسازی های بیشتر و تعویق پرداخت دستمزدهایشان را تحت عنوان خواست بازگشت کارخانه به بخش دولتی قلمداد کرده و آنرا دستمایه ای برای نزاعهای درونی خودشان بر سر دولتی بودن یا خصوصی بودن کارخانه تبدیل کنند. اما کارگران به کل این بردگی و این تعرضات اعتراض دارند و حق و حقوقشان را میخواهند. امنیت شغلی میخواهند. یک زندگی انسانی میخواهند.
کارگران هپکو از اول دیماه امسال تا کنون با برپایی تجمعات پی درپی در محوطه کارخانه پیگیر خواستهایشان هستند. آنها قبل از حضور وزیر صنعت در اراک در دوازدهم دی ماه نیز در مقابل سازمان خصوصی سازی ها تجمع داشته و نسبت به وضع نابسامان کارخانه نگرانی خود را ابراز کرده و اعلام کرده بودند که اجازه نمیدهند کارخانه به تعطیلی کشیده شود.
روزشماری از بیش از یک هفته اعتراض کارگران شرکت هپکو اراک:
دور جدید اعتراضات کارگران هپکو از هجدهم دیماه در اعتراض به بیکارسازی ها و خطر از دست دادن کارخود و بخاطرتعویق پرداخت ٥ ماه دستمزد و حق بیمه شان شروع شد. در این روز کارگران این کارخانه دست از کار کشیده و به سمت شهر راهپیمایی کردند و در میدان مرکزی شهر اراک (میدان شهدا) تجمعی اعتراضی بر پا کردند. در آنجا وقتی کارگران با بی توجهی مسئولین مربوطه روبرو شدند، به نشانه اعتراض در کف خیابان خوابیدند و شعار میدادند: “هیچ جا نمیریم همین جا هستیم، ما منتظر مسئولین هستیم”. پس از آن کارگران هپکو خشمگین از شانه بالا انداختن مقامات دست اندرکار، تصمیم به ادامه اعتراضاتشان گرفتند. روز ١٩ دیماه این کارگران به دلیل حضور نیروهای انتظامی در مقابل شرکت و اینکه به آنها اجازه خروج از شرکت داده نشد، به اعتراض خود بصورت تجمع در محوطه کارخانه ادامه دادند. تجمعات اعتراضی آنان در محوطه کارخانه در روز های ٢٠ ، ٢٢ ، ٢٥ و ٢٦ ادامه یافت. روز ٢٦ دیماه کارگران هپکو در حالی ششمین روز اعتراض خود را آغاز کردند که خبر رسید قرار است در این روز وضعیت این کارخانه در جلسه ای که از سوی به اصطلاح ” ستاد تسهیل و رفع موانع تولید وزارت صنعت، معدن و تجارت”، تشکیل شود مورد بررسی قرار گیرد. اما کارگران که اعتمادی به این وعده ها و این نوع جلسات ندارند، همانند روزهای گذشته به اعتراضشان ادامه دادند. در ادامه این اعتراضات کارگران در روزهای ٢٧ و ٢٨ دیماه نیز با برپایی تجمع در محوطه کارخانه پیگیر خواستهایشان شدند. کارگران اعلام کرده اند که تا وقتی طلبهایشان پرداخت نشود و وضعیت کاری آنان ثباتی پیدا نکند به اعتراضشان ادامه خواهند داد. اعتراضات قدرتمند کارگران هپکو در این مدت، تجمعات و راهپیمایی آنها در وسط شهر، انعکاس بسیاری در میان مردم اراک داشته است. بدون شک حضور خانواده ها در این حرکت اعتراضی، قدرت بیشتری به این اعتراضات داده و حمایت وسیع مردم را جلب خواهد کرد. خواست فوری کارگران هپکو پرداخت دستمزدهای معوقه است.
٣- فراخوان پرستاران به تجمع سراسری برای دوم بهمن ماه
پرستاران از سراسر کشور برای پیگیری خواستهایشان برای روز دوم بهمن ماه به تجمع در مقابل وزارت بهداشت فراخوان داده اند. این تجمع دراعتراض نسبت به عدم پاسخگویی به مطالباتشان و قوانین برزمین مانده و اجرا نشده از جمله قوانین تعرفه گذاری خدمات پرستاری، مشاغل سخت و ارتقای بهره وری، جایگزینی آیین نامه پرداخت مبتنی بر عملکرد با قانون مصوب مجلس، اجرای ناقص آیین نامه صلاحیت حرفه ای و بی توجهی به مخاطرات اجرای برنامه کمک پرستاری و تداخل شرح وظایف این دوره، عدم پرداخت حقوق، مزايا و اضافه كاری كادر درمان و علی الخصوص جامعه پرستاری، برگزار خواهد شد.
از جمله خواستهای مهم پرستاران که بارها در اعتراضاتشان اعلام کرده اند، افزایش فوری حقوقها، لغو اضافه کاری های اجباری، کاهش فشار کار با استخدام پرستار مورد نیاز ، استخدام پرستاران پیمانی، بالابردن استاندار بهداشت در بیمارستان ها و مراکز درمانی است. خواستهای پرستاران مستقیما به استاندارد وضع درمان در جامعه مربوط است و لازمست با پشتیبانی وسیع ما پاسخ گیرد. وسیعا اطلاع رسانی کنیم.
