فقط ما می توانیم! (یک مقایسه کوچک)

بهروز مهرآبادی:
محمد رضا خباز عضو هیات تطبیق مصوبات دولت گفت: بر اساس برآوردهای صورت گرفته طی ۸ سال گذشته حدود ۶۰۰ میلیارد دلار سرمایه ایرانیان از کشور خارج شده است. (روزنامه جهان اقتصاد، چهارشنبه ۲۷ شهریور ۹۲)
چنین سرمایه هنگفتی آیه آسمانی نیست که از سوی خدا به حسابهای بانکی سرمایه داران متدین و مومن نازل شده باشد. این پولها حاصل عرق ریختن ها، زجر کشیدنها، انواع صدمات و بیماری ها و در یک کلام دسترنج کارگران، زحمتکشان و اکثریت مردم ایران است که بخش اعظم آن به حسابهای بانکی آیت اله های میلیاردر، سرداران سپاه و نورچشمی هایشان ریخته شده است. این رقم رسمی فقط بخشی از غارتگری های سران رژیم است، اما یک مقایسه کوچک می تواند ابعاد گستردگی چپاولگری های باندهای مافیایی جمهوری اسلامی را نشان دهد.
با کمتر از نیمی از این مبلغ می توان کارهای زیر را انجام داد:
ـ ساختن صد هزار مدرسه مجهز با هزینه یکصدهزار دلار برای هر واحد
ـ ساختن پنجاه هزار درمانگاه مجهز با هزینه یک میلیون دلار برای هر واحد
ـ ساختن پنج میلیون مسکن مناسب با هزینه ۴۰ هزار دلار برای هر واحد
ـ ۱۰ میلیون دانش آموز (یعنی تقریبا تمام دانش آموزان و دانشجویان کشور) به مدت چهار سال می توانند در ایام باز بودن مدارس یعنی ۲۵۰ روز در سال از یک وعده غذای گرم و رایگان بهره مند شوند. با احتساب ۴ دلار برای هزینه یک وعده غذا.
به ارقام رسمی اعلام شده از دزدی ها و غارتگری های اوباش رژیم هزینه های کلان ارگانهای سرکوبگر رژیم، هزینه تسلیح و سازماندهی گروههای تروریستی در گوشه و کنار دنیا و از جمله ارقام نجومی کمک به رژیم جنایتکار سوریه، هزینه بیت رهبری و سایر آیت اله ها و … را اضافه کنید براحتی می بینید که این مبلغ چندین برابر میشود. آنوقت هر کس براحتی و با می تواند براحتی حساب کند که مردم ایران با این پولها چه زندگی راحت و مرفهی می توانند داشته باشند. حساب کنید که انجام هر کدام از این طرحها می تواند برای دهها هزار نفر کار ایجاد کند، جامعه را شکوفا سازد و رفاه و آسایش مردم را تامین کند.
اما تحقق این خواستهای عملی و آسان از هیچ حکومت سرمایه داری ساخته نیست، هیچ حزب بورژوایی هم بخود جرئت صحبت در این باره نمی دهد. احزاب بورژوایی نظیر ملی اسلامی های مغضوب شده که خواهان شریک شدن در این چپاول ها هستند و همچنین احزاب اپوزیسیون راست بیشتر از هر چیز بدنبال بند و بست با جمهوری اسلامی برای شریک شدن در این چپاول ها هستند. در میان لفاظی های بی پایان آنها در مورد “عظمت و سربلندی ایرانیان”، چیزی از رفاه، و حق برخورداری مردم از منزلت و معیشت انسانی نمیتوان شنید. آنها چیزی جز ریاضت کشی بیشتر، تنگ تر بستن کمربندها و خواست فداکاری از اکثریت مردم نمی گویند.
به اجرا در آمدن این خواستهای ساده و عملی فقط با برقراری یک نظام سوسیالیستی امکان پذیر است. استفاده از منابع عظیم طبیعی و نیروی عظیم انسانی کشور در جهت تامین آسودگی همه افراد جامعه فقط در حکومتی امکانپذیر است که مبنای آن نه تضمین سود سرمایه بلکه تامین رفاه و خوشبختی مردم و به قدرت شوراهای مردم متکی باشد. حزب کمونیست کارگری امکانپذیری برقراری یک دنیای بهتر و برخورداری همه مردم از آزادی، رفاه، امنیت و حق دخالت در تعیین سرنوشت خوشان را نشان داده است.