شهلا دانشفر: مبارزات درخشان معلمان در این هفته

این هفته، هفته درخشش اعتراضات معلمان بود. تیر ماه گذشته معلمان اولتیماتوم داده بودند که اگر خواستهایشان پاسخ نگیرد و اگر همکاران دربندشان آزاد نشوند، ١٣ مهر روز جهانی معلم در سطحی سراسری تجمع خواهند کرد و پیگیر خواستهایشان خواهند شد. و در این هفته معلمان در ادامه مبارزاتشان به خیابان آمدند و با مبارزات با شکوه خود بار دیگر تمام توجه ها را به طرف خود کشاندند وعلیرغم تهدیدها و احضارها شروع سال تحصیلی را با مبارزات خود رقم زدند. اعتراضات معلمان تا همینجا بر کل فضای جامعه تاثیرات عمیق خودرا گذاشته است. سوال اینست که گام های بعدی چگونه باید برداشته شود؟ بگذارید ابتدا بطور خلاصه نگاهی به حرکت این هفته معلمان داشته باشیم:
روز ١٣ مهر علیرغم اینکه شورای هماهنگی تشکلهای صنفی معلمان تحت عنوان نشان دادن “حسن نیت” و “ممانعت از تعطیلی کلاسهای درس و اخلال در امر آموزش” و غیره تجمع در این روز را سه روز به تعویق انداخته بود، اما از سوی جمع هایی از معلمان در شهرهای تهران، رشت، همدان، ایلام، همدان تجمعاتی برپا شد. از جمله در تجمع تهران شاهد سخنرانی پرشور خانم پاکروان مادر ریحانه جباری بودیم که به جمع معلمان پیوسته بود. سخنرانی او با احساسات پرشور معلمان همراه شد. در این تجمع شعارهای معلم زندانی، آزاد باید گردد، جای معلم در زندان نیست، معلم ، کارگر، دانشجو، اتحاد اتحاد، بر فضای مقابل آموزش و پرورش در تهران طنین انداخت.
فراخوان “شورای هماهنگی تشکلهای صنفی معلمان” به تجمع برای ١٦ مهر و فراخوان به “تجمع سکوت” بود. آنهم با صد بار قسم خوردن به اینکه حرکت “کاملا صنفی” است و نباید سیاسی شود. و به این شکل تلاش کردند تا سیاست سازشکارانه خود را جاری کنند. اما معلمان از تمام این ها عبور کردند و در این روز تجمعات گسترده با شعارهای پرطنین خودرا بر پا کردند و خواستهایشان را فریاد زدند.
در ١٦ مهر معلمان در شهرهای تهران، سقز، سنندج، مریوان، همدان، مازندران، مشهد، تربت حیدریه، کرمانشاه تهران، اهواز، بوشهر، قزوین، رشت، کرج، تربت حیدریه و دلیجان و بسیاری از شهرها و استانهای دیگر تجمعاتی به مناسبت روز جهانی معلم برگزار کردند. از جمله در تجمع معلمان در مشهد طنین شعارهای معلم زندانی آزاد باید گردد، اتحاد اتحاد اتحاد، وزیر بی لیاقت، استعفا، استعفا فضای پرشوری برپا کرده بود.
تجمعات ١٦ مهر، تجمعات سکوت نبود. تجمعات اعتراض و کف زدن برای قطعنامه هایی بود که توسط معلمان زن و مرد برای جمعیت خوانده میشد و این قطعنامه ها اعلام صریح پیگیری خواستها و تداوم مبارزات معلمان بود.
تجمعات ١٦ مهر چهارمین دور تجمعات سراسری معلمان در ده ماه اخیر بود. اگر در تجمعات اعتراضی قبلی دو شعار افزایش دستمزد به رقمی بالای خط فقر و تحصیل رایگان بود که درخشش داشت و خواستهای کل جامعه را بیان میکرد، در تجمعات ١٦ آذر فریاد معلم زندانی، زندانی سیاسی آزاد باید گردد، بیانگر نقطه عطف دیگری در مبارزات معلمان و کل جامعه بود.
با مبارازت معلمان بطور واقعی مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی در سطح جامعه وارد فاز جدیدی شده است. معلمان با کارزاری وسیع، از جمله تشکیل صندوق های همبستگی مالی با همکاران دربندشان، با سرزدن به خانواده هایشان به نشانه همبستگی مبارزاتی با معلمان زندانی، و با تجمعات اعتراضی خود اشکال به پیشی از مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی را در مقابل جامعه قرار دادند. بویژه در ماههای اخیر ما شاهد گسترش تجمعات اعتراضی در مقابل زندانها برای آزادی زندانیان سیاسی بوده ایم و اکنون برپایی تجمعات اعتراضی گسترده با ابعادی که در ١٦ مهر از سوی معلمان شاهدش بودیم، گامی به جلو در این عرصه از مبارزه و یک پیشروی مهم برای کل جامعه است.
یک جنبه مهم دیگر مبارزات معلمان در این هفته پیامهای همبستگی از درون زندانها با فراخوان پیوستن به تجمعات معلمان در روز جهانی معلم بود. از جمله جمع هایی از زندانیان در زندانهای تهران و کرج و بند دو دارالقران به مناسبت این روز پیام دادند و همبستگی خود را از خواستهای معلمان و مبارزاتشان اعلام داشتند. در لیست این امضاها اسامی معلمان زندانی چون رسول بداقی، علی اکبر باغانی، علیرضا هاشمی، عبدالرضا قنبری و چهره ای چون بهنام ابراهیم زاده را می بینیم. و در همان روز ١٣ مهر معلمان بند ” شماره هشت زندان اوین حدود ٤٠ نفر از زندانیان سیاسی به مناسبت روز جهانی معلم جمع شدند و سخنرانش اسماعیل عبدی دبیر کل کانون صنفی معلمان بود.
مبارزات معلمان بطور واقعی مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی را گامی به جلو برد. بدین ترتیب امروز معلمان با بلند کردن خواستهایی سراسری در جلوی صف اعتراض جامعه به حرکت در آمده اند.
مبارزات معلمان ادامه دارد و این را در واقع با قطعنامه های پایانی تجمعات اعتراضی روز ١٦ مهر اعلام داشتند. خواست اول معلمان آزادی فوری همکاران دربندشان اسماعیل عبدی، علی اکبر باغانی، محمود بهشتی، علیرضا هاشمی و عبدالرضا قنبری و پایان دادن به سرکوب ها و فضای امنیتی در آموزش و پرورش است. همچنین معلمان که اساسا در اعتراض به حقوقهای زیر خط فقر و بی تامینی خود و وضع نابسامان آموزش و پرورش به اعتراض برخاسته اند، خواستهایی دارند که در راس آنها افزایش حقوقها به رقمی بالای خط فقر و تحصیل رایگان و رفع تبعیض قرار دارد. بعلاوه معلمان در قطعنامه ها و در اعتراضاتشان بر خواستهای دیگری چون کلاسهای درس با تعداد مناسب دانش آموز، ارتقای سطح آموزش و اختصاص بودجه لازم جهت بهبود امکانات آموزشی، از بین رفتن آموزش طبقاتی و تقسیم مدارس به خصوصی و دولتی، بازسازی و بهبود سازی مدارس به لحاظ ایمنی، و غیره و غیره تاکید گذاشته اند. اینها همه خواستهای کل جامعه است و این خود زمینه جلب بیشترین همبستگی اجتماعی را از مبارزات معلمان فراهم میکند. یک قدم مهم در مقابل معلمان جلب همبستگی وسیع مردم است و انتظار میرود که مبارزات معلمان مورد بیشترین همبستگی از سوی مردم و خصوصا خانواده های دانش آموزان قرار گیرد.
نزدیک به یکسال است که معلمان در تجمع و اعتراضند و این اعتراضات بطور واقعی نقش مهمی در تغییر توازن قوای جامعه داشته و دریچه امیدی برای مردم شده است. اکنون سرها بطرف معلمان بعنوان بخشی از طبقه کارگر خم شده است. تجمعات سراسری معلمان، سازمانیابی مبارزاتشان بصورت گروههای مبارزاتی در مدیای اجتماعی و تصمیم گیری جمعی و متحدانه آنها و اطلاع رسانی وسیعشان در سطح جامعه از این طریق، و نیز جلو اوردن خواستهایی سراسری چون تحصیل رایگان که خواستهای کل جامعه را نمایندگی میکند همه و همه نقطه قوتهای این مبارزات است. نقطه قوتهایی که در مقابل کل جامعه راه نشان میدهد.
اما گامهای بعدی چیست؟
معلمان تا به خواستهایشان نرسیده اند، و تا همکاران دربندشان را از زندان رها نسازند مبارزاتشان ادامه خواهد داشت. برای این که صف این مبارزات را پراکنده نسازند و نتوانند در هم بشکنند، یک گام مهم حفظ گروههای مبارزاتی در مدیای اجتماعی به عنوان ابزاری برای حفظ اتحاد و بسیج و دخالتگری توده هر چه بیشتری از معلمان و پیگیری خواستها و اعتراضاتشان است. با وجود چنین سطحی از دخالت و اتحاد و همبستگی است که در عین حال میشود جلوی سازشکاری ها و تلاش برای کشاندن مبارزات معلمان بدنبال جناحهای حکومتی و فرستادن معلمان بدنبال توهمات پوچ “دولت تدبیر و امیدشان” را گرفت. توجه به این جنبه ها مهم است. چون همین مدت در بیانیه های کانون صنفی و در لابلای کلماتش به اشکال مختلف رد پای گرایشات راست و سازشکار را تحت عناوین “امید به دولت تدبیر و امید”، “ممانعت از اخلال و تعطیلی کلاس” ، “اوضاع خطیر بعد توافقات هسته ای و جلوگیری از سوء استفاده ضد انقلاب خارج” و غیره را بارها دیده ایم. این عبارات به معلمان تعلق ندارد. مبارزات شجاعانه و به پیش معلمان بی ربطی این گونه گرایشات عقب مانده و ارتجاعی را به روشنی نشان داده است. معلمان با اعتراضات متحد و یکپارچه خود و با شعار اتحاد اتحاد معلم اتحاد، زندانی سیاسی آزاد باید گردد از همه این ها عبور کرده اند.
زنده باد معلمان