حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
شهلا دانشفر:
اول مه امسال، تصویری از وحشت رژیم اسلامی از تظاهرات گسترده کارگران و مردم بود. اول مه امسال، اول مه خیابان و اعتراض بود. فراخوان تشکلهای کارگری و گفتمان ها همه جا بر سر آمدن به خیابانها و اعتراض سراسری بود. در اول مه امسال زبونی و استیصال رژیم را بیش از هر وقت میشد دید. در این روز رژیم اسلامی با نیرو کشی به خیابانها مانع تجمعات کارگران و مردم شد، چون میدانست که قرار و مدارها برای این روز گذاشته شده است و نیروی وسیعی به خیابانها خواهد آمد. اول مه امسال بیش از بیش زبونی و استیصال رژیم اسلامی را به نمایش گذاشت و یک باخت برای آن بود. اول مه امسال در عین حال نشانگر توازن قوای دیگری در سطح جامعه بود. توازن قوایی که در قبل از این روز در مبارزات هر روزه کارگران در کارخانجات مختلف و گسترش روزافزون آن و در واقع در فضای انفجاری کل جامعه بروزات آنرا به روشنی میشد دید. نگاهی مختصر به این شرایط و به آنچه در اول مه گذشت، به روشنی واقعیت اتفاق مهمی که در روز جهانی گذشت را نشان میدهد.
تحرکات گسترده بر سر اول مه
امسال جنب و جوش برای بر گزاری روز جهانی کارگر گسترده تر از هر وقت بود. تشکلهای کارگری از مدتی قبل در تدارک این روز بودند. هماهنگ کنندگان طومار ٤٠ هزار امضا بر سر خواست افزایش دستمزدها فراخوان به تجمع در مقابل وزارت کار جمهوری اسلامی داده بودند. در شهرهای مختلف چون اصفهان، اهواز، شیراز، مشهد٬ شوش فراخوانهایی به مناسبت روز جهانی کارگر داده شد و موضوع چگونگی برگزاری این روز در مراکز مختلف کارگری مورد بحث فعالین کارگری بود. در جاهایی چون شهر ساوه کارگران به استقبال این روز رفتند و در آنجا هماهنگ کنندگان طومار ٤٠ هزار امضا در مقابل اداره کار این شهر جمع شدند و پیگیر خواست لغو مصوبه دولت و دستمزدهای چند بار زیر خط فقر ٦٠٨ هزار تومانی شدند. گوشه ای از این تحرکات را در بیش از یکماه برنامه های مستقیم کانال جدید میدیدیم. در دل چنین جنب و جوشی، ما شاهد قطعنامه های روز جهانی کارگر بودیم. قطعنامه هایی که از سوی تشکلهای مختلف کارگری و از درون زندانها انتشار یافت. تحرک بر سر برگزاری روز جهانی کارگر به عنوان یک روز مهم اعتراضی، گسترده تر از هر سال بود.
یک محور مهم بر پا شدن چنین فضایی از اعتراض و مبارزه اقتصاد فروپاشیده رژیم اسلامی و فشار سنگین آن بر گرده کارگران و کل جامعه است. از جمله برخورد مردم به طرح هدفمند کردن یارانه های رژیم، و کوتاه نیامدن آنها در مقابل تبلیغات حکومت برای زدن همان چندرقاز یارانه نقدی بود که علیرغم همه تبلیغات دولتی برای انصراف مردم از ثبت نام برای آن، ٧٣ میلیون نفر ثبت نام کردند و با این کار خود نه بزرگی به حکومت و طرحهای اقتصادی اش گفتند.
نمونه دیگر فضای اعتراضی در مقابل مصوبه دولت مبنی بر تعیین حداقل دستمزدها ٦٠٨ هزار تومان بود. و ٤٠ هزار کارگر با طوماری اعتراضی در جلوی این اعتراض قرار دارند. نمونه دیگر جلو آمدن بیشتر جنبش علیه اعدام است و کمپین برای نجات جان ریحانه جباری و ابعاد اجتماعی این حرکت بیانگر این حقیقت است. کارزاری که حتی به موضوع بحث داغی در درون خود حکومت تبدیل شده است.
و بالاخره مثال قابل توجه دیگرش مساله حجاب است و می بینیم که عملا جامعه تا نفی عملی آن فاصله ای ندارد. تحت چنین شرایطی است که ما شاهد تحرکی گسترده تر از هر سال برای برگزاری روز جهانی بودیم.
در دل چنین کشاکشی صفوف درون حکومت نیز در هم ریخته تر از هر وقت است و نزاعهایشان بر سر پایه ای ترین مسائل دولت اسلامی هر روز بالاتر میگیرد. بحث بر سر حجاب و رودررویی روحانی و خامنه ای بر سر موضوع حجاب، کشاکش آنها بر سر طرح “اقتصاد مقاومتی” و دهها موضوع دیگر نمونه های بارز چنین کشاکشی است. رابطه با غرب هم که یک نقطه امیدشان بود، بی حاصلی خود را هر روز بیشتر نشان میدهد و خود خامنه ای از بی سرانجامی آن سخن گفت.
در دل چنین شرایطی است که رژیم اسلامی نگران از فرا رسیدن اول مه بود. از جمله حمله ددمنشانه به بند ٣٥٠ اوین عکس العملی از سوی رژیم در تقابل با این شرایط بود. اما این حمله با اعتراضی گسترده پاسخ گرفت. بطوریکه به ضد خود تبدیل شد و حتی ناگزیر به کنار گذاشتن اسماعیلی رئیس کل زندانهایشان و توضیح دادن به مردم در صدا و سیمای خود شدند.
رژیم برای جلوگیری از برگزاری یک روز اول مه گسترده و ریختن مردم به خیابانها، به هر راهی متوسل شد.از قبل فعالین کارگری را احضار و مورد تهدید قرار داد. تنها در شهر سنندج، شهر اول مه ها ١٢ نفر از فعالین را احضار و با تهدید به دستگیری آنها را از برگزاری روز جهانی کارگر برحذر داشت. شب قبل از روز جهانی کارگر نیز دو نفر از رهبران کارگری جعفر عظیم زاده و جمیل محمدی را دستگیر کرد. به خانه پروین محمدی یکی دیگر از رهبران این حرکت اعتراضی که برای روز جهانی کارگر فراخوان به تجمع داده بودند ریختند و بدلیل نبودنش در منزل او را نتوانستند دستگیر کنند.
شب قبل از آن با اس ام اس به لیست وسیعی از تلفن های موبیل پیام تهدید ارسال کردند که شرکت در مراسم روز جهانی کارگر را “غیر قانونی” اعلام کردند. روز اول مه نیز مسیر میدان انقلاب تا آزادی در تهران را با نیروهای سرکوبگر خود از جمله نیروی انتظامی و لباس شخصی و حتی پلیس راهنمایی و رانندگی پر کردند. در شهرستانها نیز وضع به همین منوال بود. از جمله شهرهایی چون سنندج، اصفهان، اهواز، شوش، شیراز فضای کاملا امنیتی پیدا کرده بود.
در اول مه امسال با درخواست مجوز تشکلهای دست ساز دولتی خود، جناب محجوب و خانه کارگر آنهم به بهانه مسخره تقارن آن با سخنرانی روحانی مخالفت کردند. بعد هم جناب روحانی در حالیکه در سخنرانی اش زیر فشار جامعه از امنیت شغلی و حقوق کارگر و مخالفت با تفکیک جنسیتی سخن میگفت در خیابانها نیروهای رژیم مشغول سرکوب صف اعتراض کارگران و مراسم روز جهانی کارگر بودند و خیابانها را قرق کرده بودند.
قطعنامه های روز جهانی کارگر، خواستهای فوری کارگران و کل جامعه
قطعنامه های اول مه کیفرخواست کارگران و کل جامعه علیه فقر و فلاکت و توحش سرمایه داری حاکم بود. به مناسبت روز جهانی کارگر قطعنامه ها و بیانیه های پرشوری از سوی تشکلهای کارگری، دانشجویان و از سوی زندانیان سیاسی دربند انتشار یافت. از جمله قطعنامه هایی از سوی کارگران شهر سقز، کارگران پروژه های پارس جنوبی، فعالان کارگری جنوب، فعالان کارگری گیلان، جمعی از کارگران پتروشیمی های منطقه ویژه ماهشهر و بندر امام، بخشی از کارگران محور تهران – کرج، اتحادیه آزاد کارگران ایران، کمیته پیگیری برای ایجاد تشکلهای کارگری، انجمن برق و فلزکار کرمانشاه، کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری، تعدادی از زندانیان سیاسی زندان گوهردشت، جمع هایی از دانشجویان در مازندران و دانشجویان دانشگاه آزاد دماوند منتشر شده است. همچنین کارگران زندانی از درون زندان همچون شاهرخ زمانی، محمد مولانایی، رضا شهابی، واحد سیده، یوسف آب خرابات، با بیانیه های پرشور خود ١١ اردیبهشت روز جهانی کارگر را گرامیداشتند.
در این قطعنامه ها و بیانیه ها خواستهایی فوری چون لغو مصوبه دولت مبنی بر دستمزد ٦٠٨ هزار تومانی، متوقف شدن طرح قطع سوبسیدها (طرح هدفمند کردن یارانه ها)، محکوم کردن حمله به زندانیان سیاسی در بند ٣٥٠ اوین و آزادی فوری و بدون قید و شرط همه کارگران زندانی و زندانیان سیاسی، لغو مجازات اعدام، آزادی های وسیع اجتماعی از جمله حق تشکل، حق اعتصاب، آزادی بیان، آزادی تحزب، آزادی اعتراض، آزادی راهپیمایی، آزادی مطبوعات، بیمه های اجتماعی چون درمان رایگان و تحصیل رایگان و بیمه بیکاری برای همگان، برابری زن و مرد در تمام سطوح اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، پرداخت فوری دستمزدهای معوقه، متوقف شدن فوری بیکارسازیها، رعایت بالاترین استانداردهای ایمنی در محیط های کار، حقوق برابر شهروندی برای مهاجرین افغان، تامین یک زندگی شایسته برای بازنشستگان، منع کار کودکان، مورد تاکید قرار گرفته است.
در این قطعنامه ها همچنین سخن از اتحاد و همبستگی کارگران با بخش های مختلف طبقه کارگر، معلمان، پرستاران و سایر اقشار و بخش های این طبقه است و در آن بر همبستگی بین المللی کارگری تاکید شده است. قطعنامه های روز جهانی کارگر، خواستهای مشترک کارگران و کل جامعه است که گام بعدی متحد شدن حول این خواستها ست.
روز اول مه چه گذشت
اول صبح ١١ اردیبهشت روز جهانی کارگر، علیرغم استقرار وسیع نیروهای سرکوبگر رژیم اسلامی، هماهنگ کنندگان طومار چهل هزار امضا به همراه تعدادی از کارگران به مقابل وزارت کار رفتند تا روز جهانی کارگر را گرامی بدارند. سرکوبگران رژیم اسلامی که میدانستند مردم بسیاری قرار و مدار شرکت در تجمع در مقابل وزارت کار را گذاشته اند، در حالیکه پروین محمدی و شاهپور احسانی راد در حال برافراشتن پلاکارد روز جهانی کارگر بودند، آنها را مورد حمله قرار داده و همراه با ۵ نفر دیگر دستگیر کردند و با باتوم و یورش به تجمع کنندگان مانع از برگزاری مراسم روز جهانی کارگر در مقابل وزارت کار شدند.
در تهران همچنین تعدادی از کارگران شرکت واحد و اعضای سندیکا در پایانه آزادی جمع شدند و با شیرینی و گل به آنجا رفتند که تجمع آنان با یورش رژیم اسلامی روبرو شدند و ٢٣ نفر از آنان دستگیر شدند که چند ساعت بعد آزاد شدند.
بدین ترتیب رژیم اسلامی مانع برگزاری این تجمعات و برگزاری روز جهانی کارگر شد، اما تحرکات گسترده برای برگزاری اول مه، عزم مردم را برای برگزاری این روز و یک اعتراض سراسری و گسترده به نمایش گذاشت. رژیم پیام مردم را گرفت.
یک نقطه درخشان روز جهانی کارگر شهر سنندج بود. امسال نیز شهر سننندج همچون نگینی درخشید و در ساعت ۷ بعداظهر این روز مراسم و راهپیمایی باشکوهی بمناسبت روز جهانی کارگر و با شرکت کارگران و مردم سنندج برگزار شد. جمعیت شرکت کننده با سر دادن شعارهای: نان مسکن آزادی”، “زنده باد اول ماه مه” و با در دست داشتن پلاکاردهایی که بر روی آن نوشته شده بود، جعفر عظیم زاده، جمیل محمدی و همه کارگران بازداشت شده آزاد باید گردند، از خیابان گلشن بطرف زندان مرکزی شهر حرکت کردند.
با خبر شدیم که در جریان تظاهرات با شکوه اول مه در سنندج سه نفر به اسامی کورش بخشنده، منصور محمدی و کارگر جوانی به اسم آرام که در یک آهنگری کار میکند دستگیر شدند. بدنبال اعتراضات دستگیر شدگان آزاد شدند.
در اهواز نیز خبرها حاکی از برگزاری روز جهانی کارگر در مرکز شهر در خیابان نادری است. در ساعت ده صبح این روز کارگران بسیاری از لوله سازی اهواز و کارخانجات دیگر برای گرامیداشت این روز به محل آمده بودند. در آنجا نیز رژیم اسلامی نیروهای سرکوبگرش را همه جا مستقر کرده بود.
کارگران لوله سازی شرکت نفت و کارگران لوله سازی خوزستان (که با وجودی که چند سال است کلا باز خرید و اخراج شده اند و کارخانه مدت زیادی است که تعطیل شده است هنوز حقوق های خود را نگرفته اند.) و تعدادی از باز نشسته ها در مقابل استانداری محل تجمع کردند و حدود ٧٠٠ نفر جمع شدند و بطرف پل نادری حرکت میکنند. در آنجا نیروهای انتظامی را سد میکنند و در نهایت جمعیت به گروههای کوچکتر تبدیل شده و متفرق میشوند. نیروهای انتظامی می گفتند دولت مجوزی برای راه پیمایی نداده است . و شما مجاز نیستید تظاهرات کنید !!!!
در اصفهان نیز کارگران بازنشسته ذوب آهن و کارگران ذوب آهن فراخوان به تجمع مقابل استانداری داده بودند. اما نیروهای سرکوبگر رژیم محل را قرق کرده و مانع برگزاری مراسم اول شدند. در تقابل با حضور نیروهای سرکوبگر کارگران تصمیم به بستن گردنه ذوب آهن گرفتند که در آن جا نیز با سد نیروی انتظامی رژیم روبرو شدند. کارگران ذوب آهن اصفهان که از آغاز سال جاری دستمزد نگرفته و بیمه درمانی آنها نیز قطع شده است، قرار و مدار اعتراض در روزهای بعد را گذاشتند.
یکی از فعالین کارگری از شهر شوش نیز در برنامه مستقیم کانال جدید گفت ما ٧ نفر فراخوان دادیم. رژیم هفت هزار نفر از اوباش خود را بسیج کرد. چون میدانست فراخوان ما با استقبال کارگران و مردم روبرو خواهد شد.
اینها همه گوشه هایی از اتفاق مهمی است که در اول مه امسال افتاد و رژیم را چنین سراسیمه کرد. هنوز اخبار کامل روز جهانی کارگر انعکاس نیافته است. اما تا همین جا خبرها حکایت از ابعاد گسترده تحرکات روز جهانی کارگر و نشانگر باخت رژیم اسلامی و استیصال و وحشتش از مردمی است که از فقر و گرانی و بیحقوی و بیحرمتی به امان آمده و در انتظار فرصتی هستند که به جهنمی که رژیم اسلامی بر پا کرده است. پایان دهد.
بعد از اول مه
اولین قدم بعد از اول مه کارزاری سراسری برای آزادی دستگیر شدگان روز جهانی کارگر، جعفر عظیم زاده، جمیل محمدی، از رهبران اتحادیه آزاد کارگران ایران و کورش بخشنده، منصور محمدی و آرام در شهر سنندج و مبارزه ای قدرتمند برای آزادی همه کارگران زندانی و زندانیان سیاسی از زندان است. آزادی این کارگران یعنی ارج گذاشتن به روز جهانی کارگر و همه خواستهای فوری ایست که برایش قطعنامه دادیم و بخاطرش فراخوان دادیم. آزادی این کارگران یک گام بزرگ برای گرفتن ابزار سرکوب از دست رژیم اسلامی و بازکردن درب زندانهاست.
همچنین قطعنامه های اول مه بطور واقعی پلاتفرم مبارزاتی کارگران و کل جامعه برای دور جدیدی از اعتراض در بعد از اول مه روز جهانی کارگر است. حول این خواستها متحد شویم و به تدارک اعتراضات گسترده و سراسری برویم. همانطور که اشاره کردم روز جهانی کارگر بطور واقعی آینه ای از توازن قوای امروز جامعه است. به استقبال اعتصابات سراسری کارگری برویم.
