کسانی که گذشته را وعده میدهند عملا از حال دفاع میکنند

حمید تقوایی

این روزها به بهانه چهلمین سال درگذشت محمد رضا پهلوی نیروهای سلطنت طلب و رسانه های طرفدارشان فعال شده اند. از “عشق شاه فقید به ایران” و “دوران طلائی” زمان او و “اشتباه بودن انقلاب” و غیره صحبت میکنند و حسرت دوران از دست رفته را میخورند.
این البته امر تازه ای نیست. جمهوری اسلامی چنان جهنمی در ایران برپا کرده که مدتهاست اپوزیسیون راست تلاش میکند گورستان آریامهری را بهشت جا بزند و بمردم بفروشد. سخنگویان و سردمداران و هسته مرکزی این جماعت البته کسانی هستند که انقلاب ٥٧ آنها را از قدرت و ثروت و موقعیت اجتماعیشان محروم کرد. همان هزار فامیلی که امروز جایش را به آیت الله های میلیاردر داده است. نوستالژی اینان و حسرتشان بخاطر از دست دادن “دوران طلائی آریامهری” کاملا قابل درک است. میخواهند سلطنت را احیا کنند که دوباره برتخت قدت و ثروت بنشینند. منافع طبقاتیشان چنین ایجاب میکند اما این تماما در نقطه مقابل منافع اکثریت قریب به اتفاق مردم، یا باصطلاح امروز نود و نه درصدیهای جامعه است. جامعه ای که یک بار با یک انقلاب توده ای بساط مفتخوری هزار فامیل گردآمده بزیر شنل سلطنت را در هم کوفته است را نمیتوان به عقب برگرداند. مردمی که خیزش ٩٦ و ٩٨ را خلق کردند، کارگران و دانشجویان و معلمان و بازنشستگان و مالباختگان و توده مردمی که بارها و بارها علیه ثروتهای نجومی فلاکت عمومی بمیدان آمده اند، را نمیتوان بدنبال نوستالژی کسی که خود مظهر سرکوب و بیحقوقی بود فرستاد. تمام اعتراضات و خیزشهای جاری، بویژه از ٩٦ تا امروز، نشاندهنده به چپ چرخیدن جامعه است. این غول رها شده علیه بیحقوقی و سرکوب و نابرابری و شکاف طبقاتی را با هیچ ترفندی نمیتوان دوباره در شیشه کرد. روند تحولات در جهت عکس توهمات نوستالژیک اپوزیسیون راست حرکت میکند. اینان صرفا عِرضِ خود میبرند و زحمت ما میدارند.
البته این “نوستالژی ملوکانه” صرفا یک بازگشت تقویمی نیست، بلکه یک عقب گرد سیاسی- اجتماعی کاملا ارتجاعی و ضد انسانی است. یک خط و جهتگیری سیاسی است که کاربرد و ارزش مصرف امروزی خود را دارد. انقلاب را اشتباه قلمداد میکنند تا از انقلاب آتی جلوگیری کنند. میگویند “غلط کردید انقلاب کردید” که کسی بفکر انقلاب علیه یک درصدیهای مفتخور، و این بار گرد آمده بزیر عبای اسلام، نیفتد. از شیوه های مسالمت آمیز و گذار مسالمت آمیز دم میزنند تا دستگاه دولتی مافوق مردم، از وزارت اطلاعات و زندانها و بسیج و سپاه، که برای سردارانش دست تکان میدهند، آسیب نبیند. گذار مسالمت امیز یعنی دست بدست شدن این دستگاه سرکوب و مهار جامعه از اسلامیت به سلطنت. عکس آنچه خمینی انجام داد.
اما موضوع صرفا بر سر آینده و شرایط بعد از جمهوری اسلامی نیست. مهمتر از آن بحث بر سر مبارزه علیه جمهوری اسلامی همین امروز است. کسی که امروز علیه انقلاب موضع میگیرد و تبلیغ میکند و به توهم “گذار مسالمت آمیز” دامن میزند عملا به طول عمر جمهوری اسلامی اضافه میکند. جمهوری اسلامی را تنها بقدرت تظاهرات و اعتصابات و نهایتا قیام توده ای، یعنی بقدرت انقلاب، میتوان و باید بزیر کشید. هر خط و شیوه دیگری معنائی بجز حفظ حکومت موجود ندارد. کسانی که گذشته را بجای آینده بمردم وعده میدهند در واقع و عملا از وضع موجود دفاع میکنند.
٢٨ ژوئیه ٢٠۲۰