حزب کمونیست کارگری ایران وب سایت رسمی حزب کمونیست کارگری ایران
شورای بازنشستگان ایران طی بیانیه ای در بیستم خرداد به مناسبت یکصدمین سال اجلاس سالانه سازمان بین المللی کار با اشاره به شرایط و فشارهای معیشتی که طی ۴٠ سال حاکمیت رژیم بر کارگران و مردم جامعه تحمیل شده است و نیز با اشاره به سرکوبگری های حکومت اعتراض خود را به حضور هیات رژیم اسلامی در این اجلاس اعلام کرده است. در بخشی از این نامه چنین آمده است:”امسال نیز طبق معمول، در غیاب تشکلهای مستقل و بدون نمایندگان واقعی کارگری ، نمایندگان حکومتی از سه گروه کارگری، کارفرمایی و دولت از ایران به اجلاس سالانه سازمان بین‌المللی کار می‌روند. در ایران، درحالیکه طبقه مزد بگیر بدترین شرایط و فشارهای معیشتی را طی ۴٠ سال اخیر تجربه میکند و با وجود لشکر میلیونی بیکاران شرایط سختی را میگذراند، رویکرد سیاستهای سرمایه داری بازارآزاد و شتاب گرفتن اجرای آن توسط دولت ، باقیمانده دستاوردهای مبارزات پیشین طبقه کارگر را بطور مستمر مورد تعرض قرارمیدهد. طبقه کارگر در ایران با همه فشارها و سرکوب ها ، برای بهبود شرایط زندگی خود همواره مقاومت و مبارزه کرده و در حالی یکصدمین سالگرد سازمان جهانی کار برگزار میشود که نیروی کارایران بدون حمایت این سازمان جهانی ، در سخت ترین وضعیت معیشتی خود ، در اوج کشمکش با سرمایه داری حاکم برایران مطالبات خود را دنبال کرده و در این راه با احضار و بازداشت و حبس فعالین خود، هزینه سنگینی را تحمل میکند. مزد بگیران ایران گرچه امید چندانی به این سازمان های تحت کنترل حکومتها و نهادهای سرمایه داری جهانی ندارند و میبینیم که در چنین شرایطی نمایندگان دولتی ایران در ترکیب هیات رئیسه سازمان بین‌المللی کار قرار میگیرند! اما با اتکاء و پشتگرمی به مبارزات خود، در اعتناء به تریبون های بین المللی برای انعکاس صدای این طبقه بزرگ اجتماعی، رویگردان نیست. “.
در همین رابطه قبلا نیز در چهارم خرداد ماه اتحادیه آزاد کارگران ایران طی نامه ای سرگشاده خطاب به شارون بارو دبیر کل کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های کارگری که رونوشت آن به تمامی اتحادیه های بین المللی کارگری و نهادهای حقوق بشری ارسال شده است، با اشاره به وضعیت فلاکتبار معیشتی کارگران و کل جامعه و سرکوبگری های جمهوری اسلامی خواستار اخراج نمایندگان دولت ایران از اجلاس سازمان جهانی کار شده است. در بخشی از این نامه چنین آمده است:” اتحادیه آزاد کارگران ایران با ارسال این نامه از شما درخواست می کند به سبب مسئولیتی که برعهده دارید این موضوع را به عنوان یک مورد آشکار نقض حقوق انسانی کارگران در ایران مد نظر قرار داده و با درج آن در گزارش خویش در اجلاس یکصد وهشتم سازمان جهانی کار خواهان اخراج نمایندگان دولت ایران شده و با توجه به بی گناهی جعفر عظیم زاده، ناهید خداجو، اعظم خضری جوادی و فرهاد شیخی و دیگر کارگران و معلمان زندانی مؤاکداً از مقامات مسئول در ایران بخواهید حکم آزادی بی قید و شرط ایشان را صادر کنند و رفع منع قضایی از این کارگران صورت گیرد. “.
همچنین جمعی از کارگران نیشکر هفت تپه طی نامه ای در پانزدهم خردادماه خطاب به کمیته آزادی سازمان جهانی کار با ارائه گزارش مختصری از سرکوبگری های حکومت اسلامی و بطور مشخص در نیشکر هفت تپه شکایت رسمی خود از دولت ایران را جهت ثبت به این سازمان اعلام کرده اند. موضوع این شکایت بررسی و محکوم کردن دولت ایران به خاطر نقض آشکار حقوق بدیهی کارگران در ایجاد تشکل و حق برگزاری تجمع و انتخاب نمایندگان خود و نیز بخاطر سرکوب مبارزات کارگران و فعالین کارگری است. از جمله در این نامه ضمن اشاره به دستگیری دستکم پنجاه نفر از کارگران نیشکر هفت تپه به دلیل اعتراضاتشان، به ادامه بازداشت اسماعیل بخشی رهبر محبوب این کارگران و سپیده قلیان خبرنگاری که جرمش صحه گذاشتن بر کیفرخواست اسماعیل بخشی علیه شکنجه و زندان است، اشاره شده است. در این نامه به زیر فشار قرار دادن دائم علی نجاتی از اعضای سندیکای نیشکر هفت تپه و احضار مجدد عسل محمدی به دادگاه به خاطر رسانه ای کردن اخبار اعتراضات کارگران نیشکر هفت تپه اشاره شده است. در این نامه همچنین به ادامه بازداشت ساناز الهیاری و امیرحسین محمدی فر و امیر امیرقلی که در جریان اعتراضات هفت تپه به خاطر پشتیبانی شان از مبارزات این کارگران دستگیر شدند و بخاطر پرونده سازی های کاذب حکومت علیه اسماعیل بخشی و مبارزات کارگران نیشکر هفت تپه، همچنان در بازداشت بسر میبرند، اشاره شده است. و خلاصه کلام اینکه اعتراض این کارگران به ادامه بازداشت ها، احضارها و بساط شکنجه و زندان در ایران است و نقض حقوق پایه ای کارگران در ایران است.
در ادامه این گزارش در بخشی از این نامه چنین آمده است:” در حالی که دولت ایران عضوی رسمی در سازمان جهانی کار است و هر ساله نمایندگانی به اجلاس سالانه آن اعزام میکند ما میخواهیم که مورد بازخواست و سوال قرار بگیرند و در رابطه با این سرکوب ها پاسخ گو باشند. این سرکوب ها که ما تنها بخش کوچکی از آن را بازگو کردیم و در نقاط مختلف ایران به شکل های مختلف دیگری نیز اتفاق افتاده است، تنها گوشه ای از نقض آشکار حقوق بنیادین کارگران در ایجاد تشکل، تجمع، اعتراض مسالمت آمیز و حق آزادی انتشار برای دفاع از مطالبات کارگران است. بهانه های نخ نما و پوسیده ی دولت ایران که سعی میکند کارگران و فعالان کارگری را به جریانات سیاسی و اپوزسیون و یا حتی به طرزی بی شرمانه به فعالیت های تروریستی وصل کند، برای ما کارگران و اکثریت جامعه ی ایران و تمام تشکلات کارگری داخلی و جهانی، کاملا بی اعتبار است.”. در آخر این کارگران خواستار پاسخ رسمی سازمان جهانی کار و اطلاع آن به عموم کارگران در ایران و به کارگران نیشکر هفت تپه شده اند.
رونوشت نامه این جمع از کارگران نیشکر هفت تپه خطاب به نهادهای زیر است: فدراسیون جهانی اتحادیه های کارگری کشاورزی و خوار وبار IUF، فدراسیون بین المللی تشکلات کارگری ITUC، سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه، سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، کانون های صنفی معلمان در ایران، تشکلات مستقل کارگری و جریانات و نهادهای حامی جنبش کارگری در ایران و رسانه ها جهت حمایت و انتشار است.*
انترناسیونال ۸۲۰
